Nawoord

Spreken in vergelijkingen opdat gij het nu wel verstaat.
Wat maakt de Bijbel zo mysterieus?
Het is geschreven in vergelijkingen opdat gij het niet verstaat!
En dat noemen wij het ‘’waarheidsboek’’?
Heeft U zich dat nooit afgevraagd?
Erflastig hebben wij dit vreemde boek zo’n 2000 jaar in onze genen vastgelegd.
Er zijn tientallen oorlogen door ontstaan en uiteindelijk hebben wij het door scheiding van Kerk en Staat maar naast ons neergelegd.
Doen we iets fout?
Na een studie van ongeveer 30 jaar ten aanzien van oude wijsheid over cyclische processen - die allen elkaars gelijke zouden zijn - kreeg ik een beter beeld over de vergelijkingen in dit ‘’Waarheidsboek’’ alsmede de oorsprong en de zin ervan.
Dit is mijn laatste poging om via dialogen de zin van de hedendaagse waanzin met elkaar te bepraten.
Laat mij hier één ding duidelijk zeggen.
Ik doe dit alles, omdat ik zelf erg blij ben met het weten dat het nooit anders had kunnen gaan en/of in de sterren beschreven stond en gun dat iedereen.

Siegfried Bok.


Voetnoot blog beheerder:
Siegfried is 12 november 2014 van ons heen gegaan.
Er zal beperkt gemodereerd worden op dit blog.
Er is een mogelijkheid tot inzending van uw eigen persoonlijke verhaal. Email dan uw stuk naar archiefbok@gmail.com en dan zal het archief team kijken of uw stuk de moeite waard is te plaatsen op dit blog.


Note augustus 2015: De eindtijd site is uit de lucht. Via deze link is de hele site in zip-formaat te downloaden. Uitpakken op de computer en double click op het bestand index.html.
Daarnaast staat op webarchive de eindtijd site gearchiveerd.

De DVD is online beschikbaar op het archief


vrijdag 6 juli 2012

Van mensendokter via levensdokter tot kluizenaar.


Over het “lot” als zijnde ieders levensloop die bij iedereen vast verankerd ligt door erflast heb ik in het verleden al genoeg over geschreven.
En toch blijft dit voor iedereen een zo “ver van mijn bed show” verhaal dat het slechts als sprookje binnenkomt.
Nu ik - zoals ik al schreef - kortgeleden mijn levensmaatje de vrijheid moest geven kan ik dan alleen maar zeggen dat het lot dit ook in petto had en zal proberen hierover iets meer te vertellen, want het wordt natuurlijk wel door iets werelds getriggerd.
Maar laat mij er eerst iets algemeens over vertellen.

Het is toch te bizar voor woorden dat je iedere dag vele honderden kleine beslissingen maakt waarvan je het gevoel hebt dat je iets goed of fout hebt gedaan zonder te beseffen dat ook dit al vast lag.
Het is net als dat ik vaker de slogan heb gebruikt “Waar een wil is, is geen weg”, want je geluk en ongeluk liggen daarin ook zwaar verankerd in onze “verworden” genen.
En als men de moeite zou nemen om naar zijn/haar eigen levensloop te kijken zou iedereen zelf kunnen zien hoe daarin de geschiedenis zich herhaalt en zelfs in evolutie.
Is dat al niet te absurd voor woorden?
Het komt er dus kortweg op neer dat iedereen “ziende blind en horende doof ” door het leven wandelt.
Het kom er dus feitelijk op neer dat je fasen van geluk  - waarin je blij bent dat je het goede hebt gedaan - en fasen van ongeluk tegenkomt die je helaas vaak aan anderen toebedeelt en/of gaat kankeren.
En des te groter de erflast wordt, des te groter ook de pieken en dalen in die twee belevingsvormen gaan worden.
Dit geldt voor iedereen, behalve misschien  voor de “uitverkorenen God’s” die een zogenaamde “erflijn-shift” hebben meegemaakt en/of de verbreking van de Bijbelse voorzegging “van vader op zoon en van moeder op dochter”.
Het is dan ook heel leuk dat ik dit onderwerp met mijn vriend Fons als zijnde “een vrouw in mannenkleren” dmv. lange telefoongesprekken samen filosofisch heb kunnen uitdiepen door gedachten-uitwisselingen en die bij mij als door een dief in de nacht voor het voor mij nog duistere beeld van “ziekte-cycli die aeonisch herhalen  en waardoor iedere cultuur in verkankering ten onder gaat met achterlating van een litteken in die verkalkte brug die ons steeds vuriger maakt.
Misschien vind ik nog de energie om dit uit te diepen en waarom ik deze mensen “uitverkorenen God’s” noem, omdat ik denk [ sorry  “ik denk omdat ik het niet weet”] dat in vroeger tijden deze bijzonderlingen de enigen waren die de volgende levenscyclus op aarde weer konden “herbeleven” in een net ander jasje .
Dat deze lotscycli in ons leven tevens nadeloos verankerd zijn in onze astrologisch zo belangrijke  geboorte-tijd en -plaats en ook nog eens overeenkomen met astronomische conjuncties  is voor mij een zekerheid, maar niet zo essentieel om daar een studie van te maken.
Ik heb mijn handen al vol naar het zoeken en ontrafelen van onze kleinmenselijke gekte, die ik door schade en schande door mijn buitenwereld heb moeten of mogen meemaken en die ik ondertussen ook bij mijn naasten waarneem
Als je dan ook nog weet dat in ieders geboortenaam en familienaam zelfs die hele levensloop ook van up’s en down’s [ numerologie] beschreven wordt, wordt de gekte toch compleet?
Ik heb van dit alles ook geen studie gemaakt, maar er slechts een weinig aan geroken.
Maar het moge wel duidelijk zijn dat de “oude wijzen” dit gelijk paragnosten en zieners dit nadeloos kunnen zien in de vele facetten die wij hiervoor meenemen...mochten we die mensen opzoeken.
En dan wordt het ook erg simpel om te weten hoe alle namen van de nu levende mensen gewoon in de “palmbladeren-bibliotheek” zijn terug te vinden.
Althans voor mij!

Ik kijk naar mijn bizarre leven als zijnde begonnen als “mensendokter” om daarna door het lot gedreven “levensdokter” te worden om uiteindelijk tot “kluizenaar” te moeten of mogen eindigen.
En als ik dan kijk hoe die “uittredingen” zeker niet vanzelf kwamen, maar altijd door iets wat heet “mijn directe buitenwereld” , waardoor ik dreigde gek te worden vanwege mijn zien of beleven van onbegrijpelijke onredelijkheid van de veroordeling van die naaste of superieur is het wel duidelijk dat ik net als een ezel altijd in dezelfde val stap.
En het allerergste is misschien nog wel mijn ego-jasje - dat je zeker in deze wereld nodig hebt om je staande te houden - steeds verder verbleekte en waar ik nu van kan zeggen dat het hooguit nog een vijgenblaadje is, wat nog net mijn “geslachtsdeel” bedekt.
[ sorry ik schrijf dit en moet lachen om het woord geslachts-”deel”  alsof wij maar half zijn die we zijn mens. Dit is toch geen moeilijke puzzel ....hoop ik?]
Back to the chapter.

Wat mij misschien nog wel het meest beangstigt in deze bizarre levensloop naar “Magere Hein” is zeker niet dat ik alleen goed te luisteren naar andermans woorden, intonaties en kijken naar de mimiek als vanzelf iemand kan uitkleden.
Dat kan ik heel goed ondervangen door te hummen of de theatergek uit te hangen of zelfs - als het  genoeg is - “de draak met de 7 hoorns” te spelen.
Dat is het enige wat mij nog rest als “bijna naaktloper”.
Neen, daar ligt het probleem niet.
Neen!
Mijn probleem ligt in het feit dat mensen - echt iedereen - mij blijft zien als zien als een normaal mens van vlees en bloed en/of behebt met emotie] , die gewoon iets anders in het leven staat.
Maar ik sta helemaal niet meer in het leven en bungel nog slechts aan een zijden draadje, wat zonder moeite door het ego kan worden doorgeknipt.
En grappig of cynisch genoeg kan een levenspartner slechts mijn partner zijn met een bikkelhard ego om “lulletje rozewater” op sleeptouw te nemen.
En in het weten dat partnerkeus tot stand komt door twee tegenpolen, die elkaar aantrekken is het dus ten ene malen onmogelijk om iets van samen te beleven.
Zucht...zucht en dan vliegen de zo goed bedoelde raadgevingen mij als oliebollen ook nog om de oren. De enigen waar ik het mee kan delen zijn “vrouwen in mannenkleren” , waar onder andere de zoon van mijn weggelopen partner er één van is, nadat hij boos reageerde dat ik zijn moeder als grof vuil op straat had gezet.
Oh my God...wat is het leven leven toch bij tijden een hel!
Dat de relatie al vanaf het begin moeilijk en moeizaam was voor beide is misschien wel begrijpelijk, maar wat was nu de trigger voor deze definitieve scheiding?
Of anders gezegd: “Waarom moest ik juist nu - zo vlak voor het einde - tot “kluizenaar” worden verheven of begraven?
Wie is daar de oorzaak van?
Het was weer die verdomde stem van boven, die mij uit de brand hielp met een zo simpel  antwoord dat ik me eigenlijk moest schamen.
En het antwoord luidde: De boekdrukkunst.
Jaja niets meer en niets minder dan de boekdrukkunst.
U zult het ongetwijfeld niet geloven, maar ik zal dit uitleggen.
Het cynische is dat ik mij niet of nauwelijks met het lezen van boeken kan vermaken.
Maar een boek wordt slechts een bestseller als het zodanig tot de verbeelding spreekt dat men er niet mee kan ophouden. En die verbeelding is nu juist de emotie, die die beeltenissen versterkt en waardoor het ego extra wordt gestreeld en dus versterkt.
De New Age boeken en/of allerhande complot-theoriëen zijn daar uitgelezen voorbeelden van.
En dat werd nu mijn noodlot, omdat mijn partner - en als zo velen - een erflastige mannenhaat koesteren. Over dit aspect dat weer een eindtijd-fenomeen is - denk maar aan de vrouwelijke farao’s in Egypte - heb ik het al vaker gehad.
En dus gaan die ook als verse broodjes over de toonbank.
Dat is een aspect wat “dwingende emotie” ook doet en is dan ook hetzelfde als dat mensen van gelijke gezindten elkaar bevestigen in hun gevoelens.
Ik denk dat ik niet verder behoef te gaan met U te vertellen hoe “homosexualiteit” iedere eindtijd kleurt. Dat zo’n deze mensen als erflijn zowiezo niet de volgende ronde in het spel  van hiernanogmaals kregen, is ten overvloede vermeldt.
En zo rende mijn partner - toen we weer in Nederland waren - naar de dorps-bibliotheek en struinde internet af - naar haar dwingende emotie om te lezen over ...ach laat maar!
Maar...
Dan blijft de vraag toch open waarom zij dat deed?
Het was haar enige overlevingsdrift geweest in de tijd voor mij en ze had het dan ook verdomd moeilijk met mij in Portugal. Ik kende het probleem, maar moest mede door mijn geschrompelde ego-jasje geen schijn van kans dit te doorbreken en waardoor ik keer op keer er zelf bijna aan onderdoor ging.: uittredingen dus als bijna dood ervaringen.
En wat ik probeerde...
Zij durfde die dwingende emotie niet los te laten, omdat ze dat in haar leven al had meegemaakt.
Levenservaring noemt men dat!
Dat is wat het is.
Dit fenomeen kunnen we natuurlijk ook doortrekken in onze samenleving, die een steeds grimmiger karakter krijgt waarin iedereen in de boeken en films bevestiging en/of bevrediging kan vinden voor het ego, dat dan ook daardoor ten onder gaat en ... moet gaan in een ultimo gevecht.
In het grote geheel als mensheid is nu gegroeid tot een totale gelijkheid in kracht en macht en daarom zullen zowel de yin-landen als de yang-landen beide verliezers zijn.

Is het zo Geniaal Perfect dat ik er haast van moet kotsen?
En nu krijgt mijn huis - gedoopt als “Casa Holy Shit” - toch nog zijn ware bestemming als zijnde een kluizenaarswoning for the short time of my and our being.

Maar wel een kluizenaar tegen wil en dank.
Ik ben totaal uitgeleefd en heb alles gegeven wat ik had van hetgeen ik in mijn erflast met mij droeg.
Ik dacht dat mensen graag wilde weten, maar dit bleek "utopia".
We willen alleen iets weten waar we beter van worden.
En het resultaat ....
Totale eenzaamheid is mij als dank daarvoor gegeven.
Tot overmaat van ramp kwam er gisteren een buurman langs. Hij toonde zijn intense medeleven, maar vroeg mij vriendelijk en dwingend tussen neus en lippen dat ik mijn huis en tuin wel moest blijven onder houden, want anders daalde de prijs van zijn huis.
Ach... ook dat verbaasde me niet meer en kan er vriendelijk om lachen, want zo ziet de wereld van vandaag er nu eenmaal uit en zeker in het rijk"domme" Nederigland: vriendelijk lachende aas"gieren".
En/of ...Ieder voor zich en God voor ons allen.
Sorry...
Het spijt me. 

4 opmerkingen:

  1. Siegfried,
    Inderdaad hebben wij inmiddels al heel wat uurtjes woorden, zinnen en onzinnen uitgewisseld.
    Duidelijker en duidelijker wordt de betekenis van elk woord wat ik zelf uitspreek en sterker nog wanneer je het voor je zelf opschrijft komt het helemaal binnen.
    Zo ook de erflijn-shift die in deze omkeringsfase voorbij het eind/begin van de menselijke levenscyclus zichzelf in het streven naar gelijkheid openbaart.
    Voor mijzelf zijn er nadien veel,zelfs heel veel puzzelstukjes over het hoe en waarom van ervaringen binnen mijn levenslot duidelijk geworden.
    Altijd voelde ik mij wel een echte man in uiterlijk en zo zie ik er ook uit
    Ook mijn sexuele voorkeur was en is nog steeds 100% voor de vrouw.
    En toch klopte er iets niet helemaal in mijn beleving.
    Waar veel van mijn mannelijke vrienden en kennissen zich graag 'stoer' onderhielden met andere mannen kwam ik vaak bewust/ onbewust de vrouwelijke gesprekspartner tegen en kon daar geweldig mee communiceren ....met de meesten dan.
    Niet dat ik dat met mannen ook niet kon maar dat waren zeker achteraf gezien (en nog steeds) mannen die met dezelfde 'zachtheid' (erflijn-shift) waren bedeeld.
    Overigens de puzzel passend makend waren en zijn de vrouwen waar ik ‘het goed mee vinden kan’ ook altijd vrouwen (vaak mooi…het ego wil; ook wat…ha ha ) maar met een heeel duidelijke mannelijke inborst….dat zie ik ook bij mijn huidige partner/vrouw.
    Ook hierin openbaard die erflijn-shift zich heel duidelijk.
    Het zijn vrouwen met een heterosexuele voorkeur en een vaak prachtig vrouwelijke look….maar met mannelijke eigenschappen als daar zijn ondernemend, .avontuurlijk, gek op autorijden en echte spoorzoekers, zeker géén huishoudelijke inspiratie’s en ja ja vaak pratend met ……mannen !
    Tegenwoordig kan ik erom lachen als ik tussen echt vrouwelijke vrouwen of mannen in de supermarkt boodschappen loop te doen….terwijl ik mij vroeger toch echt een sufferd voelde ha ha .
    Op kracht verdrong ik dan zulke negatieve gevoelens en ging steeds ongelukkiger verder in mijn leven…..met de onbegrijpelijke twijfel….zou ik dan echt een homofiel zijn…en dit terwijl ..ik blijf het zeggen niks maar dan ook echt niks met de mannenliefde heb.
    Na onze lange gesprekken kan ik nu één en ander verklaren als één heel klein stukje van onze onvoorstelbare erflastige verdwalingen…en er ook verder mee leven zonder twijfel in een zeker weten dat dit voor mij klopt al;s een bus…en daar ben ik hartstikke dankbaar voor .
    Later meer….

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach ja Fons,
    Laat mij bij het eind beginnen.
    Ik hoop niet dat je mij dankbaar bent, want niets is daarin van mij en werd slechts door schade en schande iets wijzer geworden.
    Persoonlijk heb ik dan ook "inwendig gelachen" toen je man/vrouw zijn voorzichtig aan je vroeg en je je daarop zo vernederd voelde dat je een klein half jaar "zweeg als het graf".
    En als er dan ook maar één ding is waar we nooit over spreken zijn het "de slaapkamer-geheimen" wel.
    Je zegt dat je jezelf vroeger een sufferd voelde en door kracht die negatieve gevoelens verdrongen hebt.
    Mag ik je vragen ... haha de gezegde "nederigheid is des duivels oorkussen" speelt door mijn hoofd"[ al een onderwerp voor dit haast dode blog ]
    Mag ik je vragen hoe dit sufferd zijn eruit zag?
    Kijk!!! Negatieve gevoelens wegdrukken is ons hoofdmotief om te leven of te overleven geworden, dus dat krijg je met de paplepel ingegeven.
    Hiervan zijn -tig mooie spreekwoorden.
    Ik vraag je dit, omdat ik mij -eigenlijk al vanaf mijn vroege jeugd overal te veel voelde en een onvoorstelbare angst voor vrouwen had.
    Ik vond het - dat weet ik nog wel - erg vreemd dat mijn ouders die angsten niet voelde, maar nu zie ik dat zij allebei te druk waren om hun eigen "hemel op aarde" te vinden.
    Bij alles wat ik deed was er de twijfel of ik het wel goed deed.
    Haha ...nu lach ik in het weten dat "twijfel het begin van de waarheid" is in een wereld waar iedereen zijn eigen "zonzijde" ziet.
    Het is heel leuk om te horen hoe je zo gevochten hebt met je sexuele gevoelens.
    En terwijl ik door jou weer effe terug kijk naar mijn angsten met mijn gescheurde ego-jasje doet me dit herinneren hoe stront verliefd ik was op het mooiste meisje van de klas in de eerste klas van het gymnasium.
    Hoe ik stoer probeerde te doen als "zelfverloochning".
    Ze zat gvd. ook nog in de rij naast mij.
    En zeker in de lesuren die mij helemaal niet interesseerde deed ik alles om haar aandacht te trekken.
    I never shall forget it.
    Ik vouwde vliegtuigjes van papier [ neem aan dat je dat kent ] met een passerpunt erin en smoesde tegen een vriendje die een rij verderop zat - dus waar die schoonheid tussen zat - "zal ik gooien".
    Wauw ... en zo kreeg ik oogcontact [wel angsthazen-contact, maar wel contact.
    Maar veel verder kwam ik niet.

    Stoer doen om mijn angsten weg te drukken.
    Zo werkt het toch bij iedereen en zeker in de pubertijd die door erflast steeds heftiger wordt.
    Het is nu zo heavy dat we nu van de wieg tot het graf elkaar aftroeven om de beste te zijn en dat wordt nog gestimuleerd in alle beroepen.
    Het is toch net één grote oorlog van likken naar boven en trappen naar beneden!?!?
    En dan mijn eerste vrijage...ik neem aan dat iedereen dat nog tot in de perfectie weet.
    Bij mij was het ook bepaald niet "een meisje versieren", want dat durfde ik van geen meter.
    Het was een mooi meisje [16-17 jaar], die ik nauwelijks kende - ik ben haar naam nu effe vergeten. Ze kwam naar me toe en vroeg me of ik met haar mee wilde gaan, want haar ouders waren niet thuis.
    Ik schrok me wezenloos, maar voordat ik van de schrik bekomen was lagen we in het ouderlijk bed. In mijn herinnering kwam ik al klaar toen ik naakt naast haar lag.[hahaha]
    En 2 dagen later lag ze in het ziekenhuis.
    Jaja ik schrok me kapot en dacht dat ik haar zwanger had gemaakt.
    Toen was mijn angst voor vrouwen nog veel groter.
    Hoe imbiciel kan een mens zijn.

    Ach...
    Ik kan het niet laten.
    ZELFSPOT IS TOCH DE BESTE SPOT???

    We keep in touch.
    Siegfried

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Siegfried,
    Leuk dat je jezelf al in de eerste opmerking van jouw reaktie 'teveel voelt' door aan te geven vooral "jóuw niet te bedanken".
    D'r is toch altijd een rivier nodig om de regen weer naar zee te brengen.? (ha ha) .
    Als ik mijzelf een sufferd voel(de) komt dat altijd doordat ik mezelf niet voel passen bij 'de meerderheid' en mijzelf dus zoals jij ook al zei, altijd 'de mindere' voel terwijl ik inmiddels 'weet' dat voornoemde alle twee illusies van ons denken zijn.
    In mijn boosheid naar jouw vondt mijn ego zich bevestigd in zijn twijfel en dat was dus precies wat ik(mijn egojasje) niet 'wilde' horen maar egoistisch toch bang voor was (minderheid) en op wie kon ik in eerste instantie makkelijker boos worden dan op jouw, want waarom zou ik mijn eigen poten afzagen ha ha
    Maar omdat ik ergens voelde dat er wel wát was.... maar dat niet direct kon plaatsen ging ik toch het gevecht met mijn ego weer aan en loste zo (samen met)per toeval ha ha mijn emotie op en snapte 'mezelf'...tis bijzonder en dat is het.
    spreek je

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jaja Fons,
    Natuurlijk voelde ik dat al in je woorden en in je woordkeus, maar er is niet voor niets in de hoogmoedswereld de gezegde "Nederigheid is des duivels hoofdkussen". Of kende je die nog niet.
    Zijn we niet verworden tot "aasgieren" die niet anders doen dan net zolang discus te werpen totdat de naasten zwijgt als een monddode"?
    En als dat zelfs niet meer lukt "zwijgen we zelf als het graf" alsof de ander niet meer bestaat.
    Dit was mijn laatste avondmaal met Maria... zal ik maar figuurlijk zeggen.

    De macht van het ik/het ego is daarin super dwingend en machtig.
    En hoe groter die dodende emotie, des te machtiger als killing die wordt.
    Is't it all in the word?
    Maar onderwijl is die emotie ook killing for yourself en tast niet alleen diegene aan maar ook de Ik-genen...zeg ik als cyberneticus als zijnde een cadeautje van mijn grootvader.
    Dat is ook hoe triest ik me voelde dat ik me schuldig voelde voor het ontstaan van Maria's borstkanker, want ik kende haar ego [angst]en... haar superego, waar ze onder geen voorwaarde bij wilde komen.

    En vreemd genoeg was en ben ik super dankbaar naar Pascal, die op fantastische wijze zijn vrouw en zijn twee zoontjes wist te behoeden voor iets vreselijks: ook al is het de eindtijd.
    Eergisteren had ik hem aan de telefoon en zo super eerlijk zei hij dat hij wel bang was voor wat komen gaat, maar kon wegvluchten in zijn kinderen.

    Net zoals jij nu wegvlucht in vluchten om "rieten doodskisten" te gaan maken???
    Sorry,maar ik vind het leven te bizar voor woorden: hard, meedogenloos en in- en in-"zielig".
    Maar daar staat wel tegenover dat we het niet voor niets hebben gedaan.

    Zal ik er nog een losse flodder aan toevoegen met "spreuken en gezegdes" alvorens ik het afsluit met het laatste "avondmaal" op het blog?
    Hear you
    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen