Nawoord

Spreken in vergelijkingen opdat gij het nu wel verstaat.
Wat maakt de Bijbel zo mysterieus?
Het is geschreven in vergelijkingen opdat gij het niet verstaat!
En dat noemen wij het ‘’waarheidsboek’’?
Heeft U zich dat nooit afgevraagd?
Erflastig hebben wij dit vreemde boek zo’n 2000 jaar in onze genen vastgelegd.
Er zijn tientallen oorlogen door ontstaan en uiteindelijk hebben wij het door scheiding van Kerk en Staat maar naast ons neergelegd.
Doen we iets fout?
Na een studie van ongeveer 30 jaar ten aanzien van oude wijsheid over cyclische processen - die allen elkaars gelijke zouden zijn - kreeg ik een beter beeld over de vergelijkingen in dit ‘’Waarheidsboek’’ alsmede de oorsprong en de zin ervan.
Dit is mijn laatste poging om via dialogen de zin van de hedendaagse waanzin met elkaar te bepraten.
Laat mij hier één ding duidelijk zeggen.
Ik doe dit alles, omdat ik zelf erg blij ben met het weten dat het nooit anders had kunnen gaan en/of in de sterren beschreven stond en gun dat iedereen.

Siegfried Bok.


Voetnoot blog beheerder:
Siegfried is 12 november 2014 van ons heen gegaan.
Er zal beperkt gemodereerd worden op dit blog.
Er is een mogelijkheid tot inzending van uw eigen persoonlijke verhaal. Email dan uw stuk naar archiefbok@gmail.com en dan zal het archief team kijken of uw stuk de moeite waard is te plaatsen op dit blog.


Note augustus 2015: De eindtijd site is uit de lucht. Via deze link is de hele site in zip-formaat te downloaden. Uitpakken op de computer en double click op het bestand index.html.
Daarnaast staat op webarchive de eindtijd site gearchiveerd.

De DVD is online beschikbaar op het archief


vrijdag 15 juli 2011

Nondeju... ook dat nog !


Dit berichtje is van Maria, die de duivelse Keizer der Ziekte moest tegenkomen en nu ...
Ach... lees het verhaal.
Als er één ding is wat ze met deze "openbaring" van haar Ikje niet hoopt  is dat ze wordt overspoeld met "zielig medeleven", maar dat het uitnodigt tot ieders eigen pijnlijk beleven van het leven.


Lot.
Mensens lot... levens lot... kwaad-aardig lot...
Het bijzondere verhaal van kanker is voor mij nu heel dichtbij gekomen.
Het begon zo’n 2 jaar geleden met een knobbeltje in m’n borst. Ik hoopte dat het niet ernstig zou worden en deze laatste dagen van de eindtijd geen onnodige aktie hoefde te ondernemen.
Mijn hoop werd kortgeleden de bodem ingeslagen.
Een groot gevecht in mezelf slingerde me alle kanten op.

Ik wil graag alsnog het hele verhaal hoe het leven vanuit kanker in de kosmos ontstaan is opnieuw horen en vroeg Siegfried of hij dit alsnog opnieuw wilde vertellen.
Tot nu toe was het voor mij genoeg de grote lijn ervan te beseffen. Maar nu de kwaad en aardigheid me te grazen heeft genomen, wil ik het kosmosverhaal graag snappen en ook kunnen vertellen als dat zo uitkomt.

Dit is nog een “ver van mijn bedshow” maar tegelijkertijd ook realiteit voor me.
Dichtbij voor mezelf is er heel iets anders aan het gebeuren.
De operatie binnenkort heb ik na veel samen wikken en wegen besloten aan te gaan en deze ‘vrouwverminking’ gooit me keihard op mezelf terug.
Wordt ik hiermee in de realiteit van mijn grootste angst en levensgevecht binnengetrokken?
Hoe voel ik me nog vrouw in het verliezen van mijn borst?
Is ‘mijn vrouw zijn’ mijn grootste pijn en levensgevechtje door mijn leventje heen?

Het ziet er wel zo uit.
En de pijn voelt zo diep dat ik niet eens weet wáár te beginnen.
Ik kijk terug op mijn moeder die zo’n hekel had aan haar borsten en vanaf kindzijn een boosheid had dat ze niet als jongen geboren was.
Ik kijk terug naar mijn kinderjaren, hoe ik mijn best deed om me als jongen te gedragen en hoe ik [hoe stom het ook voor anderen zal klinken] trots was dat mijn borsten amper groeiden. Terwijl tegelijkertijd in verliefdheid een wonderlijk onbekend gevoel me helemaal vulde en ik me zoals in de te vele sprookjes waar ik op leefde, me een sprookjesprinses voelde.
Ook hierin werd ik schietzo. De onbekende wereld van vrouw zijn waar de mannen alles voor over leken te hebben, wat me enorm streelde.... en de vechtwereld die me met de paplepel werd ingegeven [en ook erfelijk zoals later in het samenzijn met Siegfried bleek] om te strijden voor vrouwen en tegen mannen.
Toen ik Siegfried tegenkwam gebeurde er in de eerste maanden iets heel vreemds.
Mijn borsten gingen groeien.... op mijn 40 ste.
En ik voelde me blij en werd trots op die twee mooie ronde borstjes die me vrouwelijker lieten voelen dan ik dat tot die tijd in al mijn strijdjes beleefde.
En nu.... de aankomende borstverminking lijkt mijn leven en lijden open te gaan scheuren.
Het lot lijkt hierin weergaloos te zijn.
Het valt me rauw op m’n dak in “Wie niet horen wil moet voelen”.
Toch voelt mijn keus goed voor mij, om de operatie door te laten gaan, misschien ook omdat er nog geen uitzaaiingen zijn gevonden.
De wereld is aan het instorten en het ziet eruit dat het bijna oorlog is.
Toch denk ik dat ik de acceptatie om de tumor te laten zitten en het proces te laten voor wat het is, geestelijk niet aankan.
Het voelt als een keus tussen twee kwaden.
Waarin beide keuzen, ieder op een andere manier me een realiteit binnengooien.
Het lijkt eruit te zien hoe het mijn hele gelukt is om een vluchtweg te vinden voor wat dan ook.
Hoe ik nu met mijn kop tegen de muur loop in hoe er geen vluchtweg meer over is en ik mezelf onder ogen moet komen als wanproduktje geboren uit mijn ouders en voorouders.

En ja... ik lach en het lachen gaat over in het huilen en ik huil en het huilen gaat over in het lachen. En hoop dat dit zo mag blijven gaan.
“Elk huisje heeft zijn kruisje”, ben ik mee opgegroeid en kon niet anders dan al vanaf heel jong kijken naar het leven en lijden van de mensen om me heen.
In deze tijd, de eindtijd, lijkt het erop dat het dichterbij is gekomen voor ieder mensje op aarde en dat het is geworden “Elk mensje heeft zijn eigen kruisje”.
Pijn uitspreken [wat er heel anders voor mij is uit gaan zien dan pijn delen], betekent voor mij als ik kijk hoe dat in mijn leventje gaat... dat mijn pijn die zich vervormd tot angst of welke dwang-emotie dan ook, zich op kan lossen tot gewoon weer de puurheid van de pijn zelf.
Tenminste... kortgeleden zag ik hoe het ook echt zo werkte.
Een paar dagen geleden kwam Dennis hier en ik zat net volop in mijn strijdje samen met Siegfried, niet tot een keus te kunnen komen.
Een grote angst die al lang in me leefde kwam naar buiten.
Ik was bang om onder narcose te gaan en wilde dat kost wat het kost vermijden en uit de weg gaan. Ik beleefde hoe mijn zwakte [vanuit geboorte] in het leven zo groot was dat als ik onder narcose kwam ik er gewoon stiekempjes vandoor wilde gaan. Gewoon onschuldig de dood inglijden.
Vreemd genoeg heeft, in hoe deze bijzondere avond met ons drietjes verliep, de dwangangst [om onder narcose ervandoor te willen gaan] is verdwenen. Ik wil graag wakker worden en samen met Siegfried verder stoeien in al wat ons allemaal te wachten staat.

En haha.... ik hoef ook niet meer bang te zijn voor mannen. Ik hoef alleen maar mijn shirtje omhoog te doen om ze gillend weg te laten lopen.
Sorry...  voor m’n stomme zelfcynisme, maar kon het niet laten.

Maria.

49 opmerkingen:

  1. Maria,
    Ik vind het "man"moedig van je dat je als eerste de gevolgen van je man willen zijn hier zo open en bloot neerlegt.
    Het is heus niet voor niets dat in het mini-ziekenhuisje in Boxmeer of all places zelfs een aparte mamma-poli is.
    Is het niet de tijdgeest van de geëMANcipeerde vrouw?
    Het lijkt wel of God de smeekbeden van je moeder op haar dochter heeft ingeponst.
    Jesus Christ superstar!!!
    Gelukkig is zij niet meer en besef je nu meer dan ooit hoe erflast werkt.
    Of ik had ook kunnen zeggen dat hieruit duidelijk is hoe lichaam en geest één zijn.
    Het is zeker niet de bedoeling om hier alle vormen van kanker de revue te laten passeren,want ook dit is allemaal door het lot bepaald.
    Ik ga hier nu niet in op de waanzin die we samen in het ziekenhuis met dokters en verpleegsters hebben mogen beleven.
    Misschien komt dat nog wel, maar het is hier totaal niet relevant.
    Ik ga hier niet in op je vraag over de kanker in de kosmos, want dat is vooreerst weer vluchten: vluchten waar je zo'n kei in bent.
    Ik weet nog goed hoe het verhaal van de zwangerschap van Moeder Aarde je tijdens mijn reis naat Atlantis je veel meer aansprak.
    Neen ....
    Wat je hier neerlegt is vele malen bijzonderder: namelijk hoe lichaam en geest één zijn en hoe je erflastig de borstkanker van je moeder kreeg. Dat was je lot en/of lotsbestemming.
    En als ik je verhalen over opa en oma aanhoor begon dat al eerder.
    Dokters roepen dan wel met veel bombarie over genen en praten over genetische mutaties, maar het woord erflast wordt nooit genoemd.
    Dit geldt voor alle ziekten en dus ook voor kanker.
    Dat is ook het verhaal van de ziekte-cycli in de culturen.
    Tenslotte - last but not least - is er nog een vijand in het spel, die de trigger tot dit gezwel heeft veroorzaakt.
    En die vijand heet Siegfried.
    Bij mij had je geen kans om "je emancipatie-drang" op bot te vieren en dat waren de vele oeverloze gevechten, die bij tijden de kop opstaken.
    Ik schrijf dit hier, omdat dit ook een axioma is bij het ontstaan van andere tumoren.
    Je schrijft hier wel mooi "Ieder huisje heeft zijn kruisje" , maar het huwelijk als zijnde twee absolute tegenpolen is hierin wel de onnatuurlijkheid die ziekte uitlokt.
    Moeten we daarmee die verdomde rot Kerk de schuld geven van ons lijden?
    Ach...dat heeft weinig zin, want die bezitten de Goddelijke Onschendbaarheid.
    Maar...het huwelijk werd niet voor niets ingelast, want door de groeiende erflast werden de mensen steeds egocentricer en/of egoistischer. De mens werd zo egocentrisch dat de kinderen dreigden "het kind van de rekening" te worden.
    Dat dit nu meer dan duidelijk is een open deur intrappen.
    Mag ik het hierbij effe laten?
    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wederom kijk ik met opperste verbazing dat niemand inhoudelijk heeft gereageerd op Maria's verhaal en mijn reactie.
    Verbazing, omdat het bepaald geen algemeen aanvaarde "theorieën" zijn.
    Maar dat is feitelijk het hele verhaal, dat de spiegel van ons doen en laten is.
    We vieren hier - in het centrum van de wereldse kanker - het feest van ons leven en/of zoals ik dat zelf vaak bewust bij mijzelf zie "gek doen om niet gek te worden".
    Betekent dit dat wij diep van binnen voelen dat het einde verhaal is?
    Ik denk het wel!
    En als wij ons bewust zijn dat "het is wat het is" en "alles goed gaat zoals het gaat" is er nog maar weinig plaats voor "sereneuzigheid" of actie voeren.

    En dan nog effe over het lot, dat voor iedereen in de genen is voorbestemd.
    Door mijn relatie met Maria - die mij uitmergelde met vragen over haar vermeende eindtijd als "sprookjes-koningin" - kreeg ik wel steeds meer uittredingen en/of BDE's, die mij dieper en dieper terugzette in de tijd.
    Ook dat was het lot en/of door het lot bepaald.

    Ook ik was blij verrast dat ik kon zien dat "de geschiedenis al geschreven stond voordat wij hier kwamen" om de aarde te vernietigen.
    Maar ook ik was nu weer boos op die dokterswereld, die Maria op waanzinnige wijze mishandelde om een diagnose op haar te plakken.
    Iedere dokter kon zien dat de cyste "ontaard" was en desondanks moest zij mammografie en een punctie ondergaan, alvorens tot operatie over te gaan.
    Men noemt dit "triple diagnose", terwijl al 3 doktoren het allemaal met elkaar eens waren.
    Wat betreft de punctie is hiervan bekend dat dit - net als operatief ingrijpen - tot uitzaaiing kan leiden.
    Daar kan men - ik deed dat destijds al toen ik voor doktertje speelde - preventief iets aan doen.
    Dus weigerde ik die punctie zonder deze preventie.
    Maar ook de mammografie was inmiddels veranderd en bleek meer weg te hebben van plat walsen van de borst en/of de tumor, waar ze nog 2 dagen pijn van had.
    Woest was ik - eerst op de medische wereld en daarna op mijzelf - dat ik die preventie niet direct was gestart.
    Het gevolg was wel dat ik mijzelf weer onnodig uitmergelde.

    We zijn nu een paar dagen later en kan niet anders dan zeggen dat dit alles voortkomt uit angst. Angst om fouten te maken!!!
    Dit is nu extreem omdat de angsthaas mens echt de meest vreemde sprongen maakt om iets te redden wat niet meer te redden valt.

    Godverdomme!!!
    Wat is berusting toch moeilijk.
    Siegfried

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nathalie Wokke17 juli 2011 om 10:35

    Beste Maria,
    Wat een vreselijke moeilijke keuze om te maken voor je.Zo zie je maar weer hoe groot die overlevingsdrang is.Ik schreef eerder aan Siegfried over het feit dat ik mijn paarden weg moet doen en dat ik ze eigenlijk net zo goed nu al naar de slager kan brengen,aangezien het over 15 maanden einde verhaal is. En ik dacht ook altijd dat als ik nu ziek word, ik me niet zou laten behandelen.Ja ja, makkelijker gezegd dan gedaan!Heb jij in het maken van je keuze ook steeds een sprankje hoop dat het leven misschien toch nog door gaat? Dat bedoel ik met die overlevingsdrang. Ik wens je veel kracht in deze toch al moeilijke tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Van Maria

    Hallo Nathalie,

    Echt fijn dat je reageerde.
    Of ik nog een sprankje hoop heb dat het leven misschien toch nog door gaat, dat heb ik eigenlijk niet. Misschien 2013 of 14 maar veel verder eigenlijk niet. Maar het is voor mij [en zeker ook in het zoveel mee te hebben mogen maken vanuit Siegfrieds leven en in het samenzijn] te dichtbij gekomen in teveel aan realiteit vanuit waar dan ook ter wereld.
    Ik hoopte alleen wel dat ik buiten het ziekenhuisgedoe mocht blijven.
    Met de kleine kyste had ik vrede, maar hij is de laatste maand ontaard en is zo te zien niet van plan om pas op de plaats te nemen en me met rust te laten.
    Het moeilijkste vind ik hoe de dokterswereld reageert. Bijvoorbeeld : Wil je geen punctie dan ga ik je ook niet opereren. Terwijl er bekend is dat die onnodige uitzaaiingen kan maken, die er nu nog niet blijken te zijn. En terwijl de operatie al voor hun een feit is, waarin de punctie totaal overbodig is. Maar ook dat Siegfrieds onderzoeken helemaal buiten het beleven van bijv. nu de tegenkomende dokterswereld staan.
    Natuurlijk heb ik ook die overlevingsdrang, maar eerder de manier waarop het allemaal gaat gebeuren en ons allemaal gaat overkomen en hoe daar dan mee om te gaan.
    Zoals je dat ook vertelt van je paarden... Het lijkt er toch op dat iets dichtbij moet komen wat ons aan het hart gaat, om als kleine mensjes daadwerkelijk gedwongen worden om dan iets te ondernemen. En ook voor mij is daarin het een niet minder erg dan het andere, of het nu jouw paarden zijn die bij je leventje horen of mijn borst die ik liever graag had willen houden.

    Want... gaat het niet om al onze kleine mensendingetjes die we allemaal op een andere manier tegenkomen, levend op het einde en in deze haast onmogelijke vreemde tijd?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. We zijn weer 2 dagen verder met de oorlogszuchtige diagnostiek en ik schaam me rot dat ik met Maria naar het slachthuis ben gegaan vanwege een recent ontaarde cyste, waarvan de klinische diagnose zo evident was dat een examenkandidaat direct zou zakken als hij nog zou twijfelen over goed- of kwaadaardig.
    Toen we terugreden van de tweede mishandeling -een voorzegde punctie, die een drievoudige biopsie bleek te zijn met nabloeding - verzuchtte ik in de auto "Als ik dit allemaal had geweten had ik je op de keukentafel zelf geopereerd met lokale verdoving".
    Had ik niet geleerd dat men nooit hard in een tumor mag knijpen vanwege de kans op uitzaaiingen?
    Een cynische lach kwam over mijn gezicht.
    De premedicatie tegen uitzaaiingen vooraf aan de vermeende punctie was toch niets meer dan een kogelvestje tegen een atoombom geweest!!!
    En dan te bedenken dat een MRI-scan als high tech te duur was voor simpele diagnostiek ... zoals Dennis mij vertelde.
    Ik kon me wel voor de kop slaan.

    Down en doodmoe kwamen we thuis en het beloofde een meer dan trieste dag te worden.
    Wat kon ik nog doen?
    Een aanklacht tegen de systeemdictatuur, de media proberen te bereiken?
    Het is toch allemaal één pot nat.
    Toen ging de voordeurbel en er stond een reus voor de deur met wilde haren.
    Ik deed open en ... daar stond een lachende vent voor de deur en vroeg "Ken je me?"
    Daar stond Fons voor me, die de stoute schoenen had aangetrokken om de Bokkenstal in levende lijve te gaan ervaren.
    Fons!!! Je had geen beter moment kunnen uitkiezen en het werd - ondanks alle ellende - een ontzettend leuke middag.
    Toen hij om 5 uur weer vertrok werd ik weer direct op de feiten gedrukt, want ik moest de chirurg bellen voor én de uitslag én de verdere mishandeling.
    Ze waren in dit ziekenhuis - wat op de snelweg al werd aangekondigd als HEALTH CAMPUS - al op de hoogte van mijn "haha" status en zo begon ik met "Collega, ik zou U bellen over de uitslag en het verdere beleid".
    Oh... het was werkelijk te droevig voor woorden.
    Het begon al met "Collega, officieel mag ik om privacy redenen telefonisch de diagnose niet mededelen, maar in dit geval ...het is kwaadaardig!!
    ik kon mijn cynische lach niet bedwingen en zei "Ja.. het is een intraductaal carcinoom. Dat wisten we toch al".
    "Ja...werd er aan de andere kant gemompeld".
    "En wat nu?"
    "Ik wil eerst nog een MRI-scan laten maken om de zien of ik de tumor met een borstsparende operatie ruim kan weghalen vanwege metastase-gevaar...begrijpt U? En misschien moeten we wel een chemokuur vooraf doen"!
    Godverdomme!!!
    Kon het nog gekker worden!!!
    Eerst het platwalsen van de tumor door mammografie en toen een drietal biopsieen en vervolgens ruime excisie vanwege metastase-gevaar?!?!

    We hebben nog wat nagepraat met z'n tweeën over levenskwaliteit en lijdenskwaliteit en ik ging een onrustige nacht tegemoet.

    "Cancer, it's like economy and good for economy"...zullen we maar zeggen!
    Misschien dat Donderdag het zwaard van Damocles valt voor de Euro.
    We live really in "hell on earth".

    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Goeiemorgen Siegfried en Maria,

    Toeval bestaat niet, dat mochten we gister weer gezien en er varen.

    Een kleine dag heb ik deelgenoot mogen zijn in o.a. ook de strijd over wat 'goed en kwaad aardig' in behandelmethodes betekend.....en dat is 'groot' en tegelijkertijd dus een bijna onmogelijk dilemma .
    De ziekte met behandeling lijkt een onontkombaar proces wat hooguit kan worden vertraagd via de huidig gebruikte behandelmanieren….. en dat is zo denk ik te weten een heel hard gelag voor mensen als jij/jullie ,die maar al te goed weten hoe het, op zijn minst anders zou kunnen !?….. en daar het hele leven onderzoek naar hebben gedaan.

    Voor mijzelf wat herkenbaarder, vertaalde ik deze ‘ongelijke strijd’ als het verschil in werkwijze en effectiviteit tussen de onervaren maar ‘aangewezen gecertificeerde timmerleerling’ net van school(met alleen alle voorschriften en regels in het hoofd) en de ouwe ongecertificeerde maar ervaren bouwvakker die "het allemaal al eens heeft gedaan en mee gemaakt "....!….. wie laat ik mijn kapotte huis repareren…?

    Ik kan jullie samen niet meer toewensen als 'wijsheid en geluk' in deze onmogelijke positie'.

    In ieder geval hebben jullie mij, ondanks dit lastige gevecht, gister 'thuis' laten komen op een geweldig gastvrije openminded manier.

    Als ik trouwens geweten had dat jij Siegfried naast dokteren en timmeren ook nog zo een ‘verduiveld’ goeie kok was geweest had ik mn 'angst voor zien' waarschijnlijk al eerder over stemd (ha ha).

    Nogmaals dank (met een knipoog )

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hai die Fons,
    Wat is wijsheid nog als je eerst de kop wordt afgehakt en ....geluk?
    Is geluk niet met de domme???
    Haha ... dan moet ik toch wel erg slim zijn!

    Jaja!
    Ik heb me altijd verbaasd dat net van school met certificaat direct een inkomen geeft van tonnen.
    Nu kan ik zeggen dat een dokter of anderssoortige specialist zoveel verdient, omdat hij een echte melkkoe is voor de Staat.
    Ik wou dat ik als nu ongecertificeerde dokter zo slim was geweest Maria hier op de keukentafel had gelegd met "effe de tandjes op elkaar".
    Maar gedane zaken nemen geen keer.

    Gelukkig dat je niet wist dat ik een niet gecertificeerde kok was, anders had je hier net als Dennis al veel eerder het huis onveilig gemaakt.

    You will hear from us soon.
    S.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hoi Maria, wat een openbaring zo aan het einde van ons latijn. Dat je toch getroffen ben door het proces wat ook leven mogelijk maakt wordt dan -lijkt mij- wel een nog schizofrenere gedachte. Ik denk dat jij er toch anders naar kijkt dan vele anderen die de informatie over wat kanker is niet mochten ontvangen ? of vervaagt dat weten in jou situatie nu ? Het lijkt me godverdoms lastig en zeker omdat ik ook de dokters wereld nu een keer van dichtbij heb mogen meemaken maar dan omdat ik het omgekeerde proces mocht volgen. Wat mij het meeste opviel is dat vooral de jongere artsen echt alleen in hokjes denken. Zij zijn echt niet bang om fouten te maken want ze hebben geleerd dat dit ziektebeeld dan dat medicijn vereist. Zo beveelde het meisje die de placenta bij Debby eruit had gerukt haar een bloedtransfusie aan voor snel herstel. De placenta die ik van dichtbij heb gezien en boordevol bloed zit! Zijn ze dan helemaal blind ??? dacht ik nog
    Achja, wat ben ik achteraf gezien blij dat ik die placenta pillen in huis had gehaald en Debby ongeveer een halfuur na de geboorte van de placenta er vijf innam en zes uur later nog eens vijf...zoals met Siegfried besproken afbouwend tot het hele potje op was.
    En nu zijn wij nog slechts een gelukkig gezin en geniet ik van weinig slaap met nog twee grote zorgen meer voor de dag van morgen. Inderdaad allemaal kleine mensdingtjes en ik kan nooit beleven hoe jij nu dit jou treft echt beleeft maar ik hoop wel dat het wat rustig voor je verloopt. Helaas is dat zo te lezen onmogelijk.
    Pascal.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Van Maria,

    Ja Fonds dat was een heerlijk welkome afwisseling dat je zo pardoes voor de deur stond.
    En je "knipoog" vind ik een mooie verassing, die voor mij m'n cynische grap waar ik mee eindigde in evenwicht trekt.
    Het is ook een beetje dat ik het er toch neerzette, omdat ik het zelf een bijzonder onderwerp vind hoe we verworden zijn in hoe "vrouwen bang zijn van mannen en mannen bang zijn van vrouwen"... en hoe het in de wereld uitgroeide tot 1000 en één voorbeelden waar iedereen verontwaardigd over is en er ook hier in de wereld niets over te vertellen is hoe dit zo idioot uitgroeide.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Van Maria,

    Héé Pascal, echt fijn hoe je over de kanker in het groot en in het klein doorgaat...
    Nee, dat vervaagt zeker weten niet, het steunt me juist om niet te hoeven verzanden in emoties, die er natuurlijk toch afwisselend steeds zijn.
    Stom genoeg heb ik op dit moment meer angst voor de mallemolen van het ziekenhuis in al wat er nu al gebeurde dan voor de kanker zelf.
    Ik had zo goed als dat het mogelijk is me er al bij neer gelegd en dat ik toch zelf kon stoeien in wat wel en wat niet in de korte tijd die er nog is. En struinde internet af om alle trieste verhalen van vrouwen daar te zien.
    Ik ben nu wel een beetje van slag af en probeer niet in paniek te raken over wat het ziekenhuis mijn tumor aangedaan heeft en het niet anders kan dan dat er nu misschien wel uitzaaiingen zijn. En dat de operatie uitgesteld gaat worden omdat ik nu weer het gif ga weigeren wat ze daaraan vooraf willen gaan geven.
    Siegfried is nu de hele dag al bezig met bellen en zoeken "Wat nu, hoe nu verder?"

    Misschien dat ik voor mezelf een dwaalweg maak... maar zoals de ziekte kanker levensloop is in de eindtijd, is het akelige ziekenhuis gedoe dat ook. En probeer ik door de tegenstand en agressiviteit er sterker door te worden in het voor mezelf duidelijk krijgen wat ik erin wel wil accepteren en wat niet.
    Ik kies voor zoveel mogelijk levenskwaliteit boven een gangbare lijdensweg, voor de korte tijd die we daarin nog te gaan hebben. En hoop dat dat mag gaan lukken.

    Blauwborstje

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Beste lieve Maria,

    Looks like a status quo waar jij innerlijk het antwoord over weet.Ik wens en hoop niks meer daar het nu te laat voor is. Maar dat jij dit nog moet beslissen en meemaken is een zonde en ERF-lastig.
    Het doet mij pijn in mijn borst om het verhaal te moeten lezen. Wetende dat Siegfried jou altijd zal beschermen en bijstaan in deze tijd zal ook toen al beschreven zijn.

    Mij hebben jullie trouwens het goede pad opgestuurd en heb volledig afscheid genomen van(Turkisch delight) vroeger. Mijn reis ben ik samen met een nieuwe partner aan het voorbereiden en heb mijn volledig rust hierin gevonden.

    Sterkte met welke beslissing dan ook, jullie blijven altijd in mijn hart!

    Ciao,

    xxxx Stéphan.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Van Maria,

    Jeetje Stéphan, wat een heerlijke verassing jou pardoes weer terug te zien van weg geweest.
    Ik ben echt heel blij voor je dat je een new delight tegenkwam en bedoel je dat de grote vertrekreis nu echt doorgaat?
    Haha, ik had je gisteravond al zien 'verschijnen', vergeet dat meestal weer, maar je was dus toch in de buurt geweest.

    Maar ook God gaf ons gisteravond een knipoog op de hele moeizame dag en onze reis gaat nu verder naar de Daniel den Hoed kliniek.
    En wat het lot hierin in petto heeft....
    De jonge vrouwelijke dokter werd heel enthousiast over Siegfrieds kanker research...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Haha Maria, die zich nu hier presenteert als helderziende.
    Was je helderziendheid ook niet je reden om huis en haard te verlaten en naar die gek in Portugal te vertrekken met je simpele vraag "Wil je je mijn zelf laten zien"?
    Ik neem aan dat vele lezers -laat ik het grappend mee-eters noemen - over dit fenomeen "helderziendheid" de schouders ophalen of er meewarig om lachen.
    Ik neem aan dat niemand weet waar dit vandaan komt.
    Ik mag dan vaak dwars door iemand heen kunnen kijken en de spiegel van iemand zien als gevolg van mijn totaal aan flarden liggend ego-jasje - haha Stephan - , maar Maria voelt bij tijden als mensen "met haar bezig zijn" of "in pure paniek zijn".
    Wat is dit vreemde fenomeen van paranormale begaafdheid?
    Is dit ook een eindtijd-fenomeen?
    Persoonlijk denk ik van wel.
    Persoonlijk denk ik dat het momenten zijn dat onze braincomputer crasht.
    Vaak ook komt dit in de nacht als men de braincomputer op stand by heeft gezet.
    Op zulke momenten kan men fijnstoffelijke energieën opvangen van "dwingende emoties" van anderen.
    Het is enigszins te vergelijken met mijn BDE's, maar wel met dat verschil dat bij mij mijn egojasje in brand stond en bij Maria niet.

    Dat mensen zich groot houden in deze waanzinnige tijd behoeft geen betoog. We hoeven alleen maar naar de reclame-industrie te kijken waar alles super wordt opgeblazen en vaak ook de spiegel van de werkelijkheid en/of waarheid laat zien.
    Maar oh wee als men daar aan tornt!!!
    Dan breekt de hel los.
    Of zie ik dat verkeerd Stephan?
    Dit gebeurde vanmorgen weer toen ik om het dossier van Maria vroeg en men zei dat niet alle gegevens binnen waren.
    Ze zeggen maar wat om van je af te zijn.
    Ik dreigde met een directe aanklacht tegen het ziekenhuis en de chirurg en ...
    Om 12 uur ligt alles klaar om morgen mee te nemen naar de Daniel den Hoed.
    En wat ons daar te wachten staan....
    Only God knows.
    Maar dat die collega super-geïnteresseerd was naar mijn premedicatie tegen uitzaaiingen was meer dan duidelijk.
    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Siegfried en Maria
    Wat een achtbaan zitten jullie in... !
    Maar als het loopt zoals het in de geschiedenis liep zou het dan tóch nóg eens zo zijn dat deze 'collega-arts' als vrouw de geschiedenis gaat bepalen.....?
    Met een beetje hulp van Siegfried (en zonder bed)'natuurlijk'....!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Haha Fons,
    Is het niet lachen van het huilen?
    Bijna een uur hield die collega mij aan het artificiele medium telefoon en dat terwijl we net de restanten van ons dinertje op tafel hadden staan.
    Het was koud geworden, maar toen proefde ik ook hoe lekker het zelfs koud was.
    Aan het eind van het U U gesprek zei ze "Zegt U maar je, want ik ben nog jong".
    Lachend riep ik "Wauw leuk, want ik houd van jonge vrouwen".
    Ik kreeg een lachje terug en zei "We moeten nu ophouden, want mijn vrouw luistert mee".
    Hahaha.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Even terug naar de realiteit.
    DE FARMACEUTISCHE INQUISITIE EN DE MEDISCHE MAFFIA.
    Misschien dat ik hier nog wel een apart artikeltje over schrijf, maar hier weer zo'n prachtig voorbeeld.
    Natuurlijk was "speurneus Maria" uren op zoek naar alles wat op internet te vinden is over mammacarcinoom en eventuele alternatieve behandelingen nu ze zo gigantisch mishandeld is door de medische wereld.
    Het was zo bizar dat het er op lijkt, dat men met deze vorm van diagnostiek moedwillig uitzaaiingen creeërt om de economie te spekken.
    De kans dat ik een en ander succesvol voor de Medische Tuchtcollege kan krijgen is dan ook 0,00 % .
    Maar er is meer.
    Maria vond op een forum nogal wat informatie uit Indonesië over de bladeren van een boom die in de tropen groeit [ Ned. naam ZUURZAK ] die aldaar wordt gebruikt bij kanker en uitzaaiingen met geweldige resultaten.
    De farmaceutische industrie heeft het geprobeerd na te maken, maar dit mislukte.
    Maria zou Maria niet heten als zij er niet als een kat op de haverkist achteraan ging en vroeg o.a. op het forum naar meerinformatie.
    En wat was het gevolg...
    Op last van oncologisch Nederigland moest dit forum gisteren gesloten worden.
    Wat dat inhoudt...
    Betekent dat niet dat dit middel goed werkt!!!
    Mochten er mensen zijn die meekijken of in hun omgeving lijden aan de "Keizer der ziektes" dan kunnen ze ons hierover mailen.

    We stappen vandaag in de auto naar de Daniel den Hoed en ik hoop met enig wantrouwen dat we hier menselijk behandeld worden.

    Wees verder niet met medeleven - doodse emotie - bevangen, want ondanks alles is de stemming in Huize Holy Shit nog steeds goed.

    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Meer info over zuurzak hier http://www.zorgimpact.nl/zuur.pdf

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Ik wens jullie veel sterkte en succes in deze kliniek.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Goeiemorgen allemaal,
    We hebben het overleefd, maar de file in het ziekenhuis was vele malen groter dan die op de snelweg.
    Maar het eindresultaat was wel dat het onderzoek opleverde dat er nu althans geen reden was voor paniek [ geen dwingend advies voor chemo en geen hormoontherapie of nabestraling ] en dat Maria op de spoedlijst komt.
    We moeten vandaag terug voor preoperatief onderzoek, want de anaesthesist was inmiddels al verdwenen.
    Maar...
    Of dit muisje nog een staartje krijgt ...
    De oncoloog was in het telefoongesprek al "weetgierig" naar mijn publicaties over o.a. uitzaaiings-preventie tijdens de chirurgische ingreep en dus schreef ik een begeleidend briefje en gaf haar mijn curriculum vitae op de website [haha ik schreef daar "schrik niet"].
    Natuurlijk werd de preventieve postoperatieve therapie met "zuurzak" wijselijk verzwegen.

    Mag ik hier onze kosmoloog Armandus de Schijnheilige vragen om een begin te maken met Maria's hartewens "De relatie tussen kanker in het lichaam en kosmische kanker"?
    Grappig toch dat zij dat nu wil weten, terwijl ze allereerst zo laaiend enthousiast was over "de zwangerschap van Moeder Aarde".
    Haha
    Siegfried

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Hoi Siegfried en Maria,

    Fijn te horen dat het nu eens allemaal niet zo onmenselijk uitpakte als bij de vorige klinieken.

    De relatie tussen kanker in het lichaam en kosmische kanker..ik ga een poging wagen met alles wat ik tot nu toe gepikt heb van de oude wijsheid van weleer.

    In principe zijn beide kanker's gelijk daar zij beiden aan het eind van de stofwisselingscyclus uit nood geboren gaan recyclen...daar beiden anders stikken in het afval van die stofwisseling, het reeds verbrandde stof wordt weer ge-recycled en opnieuw in de levenscyclus opgenomen waardoor het leven als het ware wordt gerekt.

    Beknopter kon ik het eigenlijk niet...en, haha, ik strompel nog altijd kreupel van een scheut in mijn rug, dus ik ben nu een makkelijk target om neer te meppen.

    Armand

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Nalezend misschien ietwat TE beknopt.

    De kosmos doet dit recyclen in ons uitdijende gedeelte om op gelijk niveau te komen met het inkrimpende gedeelte dat van nature sterker is.

    Dat is wat we nu de groei naar de 13e baktum noemen.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Haha Armand,
    Nu zit ik me toch af te vragen waar ik dat eerder gelezen heb.
    Nu had ik toch gehoopt dat er een verhelderend verhaal zou uitrollen: iets wat tot een eenvoudiger beeldvorming zou komen!
    Want je wilt me toch niet vertellen dat kanker levensverlengend werkt?
    Rugpijn waarschijnlijk wel, want dan hoef je niet als slaaf uitgemolken te worden en kan je als een prins door je liefhebbende vrouw worden behandeld.
    Ik zit er nog op te broeden, maar er komt vast wat uit mijn pen.
    Siegfried

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Van Maria,

    Ik wil graag gewoon even een vervolg van mijn verhaal kwijt.
    Wat een vreemde verminking...
    Ik lag op een kamer met 2 mannen, vond dat in eerste instantie een vuurdoop, maar de onmenselijkheid wat deze 2 mannen overkwam ben ik me wezenloos van geschrokken. Een oudere man die doorverwezen was naar het eindpunt in deze kankerkliniek, waar toen ik daar net was door een [sorrie] langwerpige idioot hem langs zijn neus weg even werd meegedeeld: "We hebben alleen maar een klein hapje uit uw lever genomen, maar alle kanker zit veel te diep en daar kunnen we niet bijkomen. We kunnen niets meer voor u doen." Hij zei het zelfs op een vreemd vrolijke manier alsof hij een boodschap voor die man had gedaan en meedeelde dat hij niet had kunnen vinden waar die man om gevraagd had. Hij liep zonder enig spoor van menselijkheid weer weg.
    De andere man, een 40ger die volop met allerlei bezigheden in het leven stond, was zo mishandeld dat hij zienderogen aan de pijn onderdoor ging, terwijl de hoge dosis morfine niet werkte.
    Die man beurde me constant op en toen ik afscheid van hem nam zagen Siegfried en ik de dood in zijn ogen.
    Met hem had ik ook gesprekken hoe vreemd het was dat iedereen zo prat ging op de technologie en zo meer en dat we gewoon waar we zelf bij waren verminkt werden.
    Ik kreeg ook een vreemde gewaarwording toen ik die kale ruimtes ingereden werd dat het er hetzelfde uitzag als de martelkamers uit de middeleeuwen, alleen geaccepteerd beschaafd, dus bijgeschaafd.
    Sorrie lieve mensen, dit is allemaal van mij uit niet zwartgallig bedoelt, ik vind het gewoon echt vreemd in wat voor tijd we leven en hoe zoveel mensen de meest onmenselijkheden gewoon en normaal lijken te vinden. Terwijl misschien wel diezelfde mensen grote verontwaardige woorden hebben over hoe in de rest van de wereld zulke mensonterende dingen gaande zijn.
    Ik moest ook vaak aan Mark denken, hoe hem zijn leven lang medisch zoveel onmenselijkheid wordt aangedaan alsof het de gewoonste zaak van de wereld lijkt te zijn.
    Dat we proefkonijnen zijn.... van mensen die hun beroep als een soort van eigen pretje lijken te beleven, ben ik diep van geschrokken het zo zelf tegen te moeten komen.

    Verder gaat er nog veel meer fout.
    Het feit dat ik niet wens vergiftigd te worden, lijkt ons zeer kwalijk genomen te worden. Hoe daarnaast Siegfried als oud vuil wordt behandeld heeft me lam geslagen.

    Daar wil ik eigenlijk nu niets over kwijt omdat ik me hier nu nog pissend over voel en er geen weg mee weet.

    Maar.... we go on!

    met liefs van de bokjes

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Ach Maria,
    Stond er niet geschreven dat wij aan het einde der dagen zouden beseffen dat wij alles fout hebben gedaan en dat het rauw op de maag zou liggen?
    Maar ook ik ben meer dan geschrokken hoe de verwording in het zeikenhuus is binnengeslopen.
    Waren het alleen de gebrainwashte halfgoden dan zouden zij opvallen, maar ook de verpleegsters hadden meer weg van "gillende keukenmeiden" aan het bed van stervenden.
    En dan het eten dat meer weg had van junk-foot in de hoop dat het medisch kartel nog rijker zou worden.
    Triest is het allemaal wel, maar gaat niet alles naar de donder?
    Voor liefhebbers hier nog een linkje over "alternatief" waar als men graviola [ zuurzak ] intypt een lijst vindt van dit natuurlijk wondermiddel.
    http://hsionline.com/search/
    S.

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Hoi Maria,... wat een beleving heb je daar gehad en als ik eraan terug denk nu je dit ook zo opschrijft met het beeld van het gezicht van de man die tegenover je lag dan schrik ik nog meer van het ziekenhuis en het is ook moeilijk om ermee om te gaan juist ook als je weet dat er zoveel meer menswaardige wegen en middelen genicht worden.
    Ja Siegfried, ik vraag me bij sommige mensen af of zij ooit zullen beseffen dat wij als mensen alles fout hebben gedaan en allemaal schuldig zijn. Die gedachte is natuurlijk mijn eigen emotie van een beeld van de blinde hoogmoedige die daarom onbewust is van zijn mongolide opmerkingen en handelingen en zijn graf in loopt terwijl hij in zijn eigen hemel zit te staren.
    Achja, de kater wordt steeds groter waardoor zeggen dat alles perfect gaat steeds moeilijker wordt, echt zien heb ik dat nooit gedaan. Dat kan alleen onze lieve heer. We zouden dan ook wel steeds blijer mogen worden dat we allemaal uitverkorenen zijn en de dood straks onze grootste vriend is.
    Dat alles naar de donder gaat...haha...volgens NU gaat het nu steeds beter.
    http://www.nu.nl/wetenschap/2589838/wetenschap-dichterbij-maken-embryonale-stamcellen.html

    Groeten uit het rottere dan Rotteredam welke zijn naam wel waar maakt.

    Pascal.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Van Maria

    Dankjewel Pascal, en ook hoe je onze avond kwam verrijken en me in alle vroegte de dag daarop begeleidde, dat was pas echt hemels, [haha nu je toch al in je eigen hemeltje aan het staren bent]

    Mijn boosheid is alweer gezakt, vanmorgen naar de huisarts geweest om te vertellen hoe het gegaan was en hoe ik samen met Siegfried er tegenaan keek en hij zou erachteraan gaan.
    Dus blijft het nog even spannend hoe het verder gaat.

    "Dat alles perfect gaat", is ook niet te vertellen omdat het bij het kosmische verhaal hoort. En toch merk ik dat dat me steunt, net zoals dat het lot vastligt waarbij zoals ik dat beleef we wel kunnen kiezen hoe we ermee om gaan in wat daarin voor ons als "het beste in de situatie" voelt.

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Haha Maria, gvd nu zweef ik nog hoger in de wolken terwijl ik een heerlijk nachtje betaald hotel heb gehad... dat vind je toch nergens ? haha. Ben blij te lezen dat je boosheid is gezakt want sommige dingen zien er beestachtig uit maar het is naar mijn idee menselijke onbewustheid. Velen hebben blijkbaar geen gevoel bij wat ze doen en dat zal het soms juist minder moeilijk maken en heeft dat net als de keerzijde weer elders zijn weerslag op zodat het voor het geheel toch weer in perfecte balans is.
    Ik ben bang dat het lot juist bepaald is doordat wij allemaal doen wat ons het beste in een situatie aanvoelt. Hoe zit dat bij beslissingen die bepalend zijn voor het lot van anderen ?

    Pascal.

    Pascal.

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Van Maria,

    Het lot Pascal... ja daar weten tegen-woordig weinig meer van denk ik.
    Maar dat het in de handlijnen en astrologie terug te vinden is, evenals in de palmbladenbibliotheek die in Indie opgeslagen liggen en zo veel meer, is mij meer dan duidelijk geworden door alle jaren heen.
    Beslissingen van anderen denk ik ook dat in het lot aanwezig zijn omdat niemand op zichzelf leeft. Of zoals Siegfried vertelde toen ik hem daarnaar vroeg hoe het bijv. met het lot van de hond eruit ziet in afhankelijkheid levend met de mensen. Hoe hij mij daarin vertelde dat het lot van de hond het lot van de mensen is waar hij mee leeft... klonk voor mij als aannemelijk waar.
    Zo gaat het misschien ook met de mensen.
    Voor mij ziet het eruit dat je je erfelijk lot meekrijgt bij geboorte en in al wat je tegenkomt gaat dat z'n weggetje.

    Is het niet zo Pascal dat je gewoon ergens van binnen voelt hoe het leven gaat en verloopt?
    Ik heb dat wel altijd al zo beleefd tussen al mijn levensbedrijven door.

    Ik heb zojuist gependeld wat ik eigenlijk al wist.
    Er waren geen kankeruitzaaiingen en ik leefde ook met die kyste van als het gaat ontaarden dan heb ik een probleem voor mezelf want dan moet ik de medische wereld die ik mijn hele leven niet tegen wilde komen accepteren. Met mijn afschuifvrag voor mezelf hoe moet ik daar in godsnaam mee gaan dealen. En hoopte daar niet in terecht te hoeven komen omdat ik er niets van geloof en er helemaal wars van ben.

    Het is nu gebeurd.
    Ik pendelde de barbaarse methoden die ik onderging, waar ik vroeger met veel bombarie van weggelopen zou zijn [en dat ook gedaan heb toendertijd] - de de idiote mammagrafie waar mijn tumor geplet werd en daarna de 3 biopsieen die in de taal nog steeds onschuldige puncties worden genoemd, omdat anders verdere behandeling uitgesloten werd. En de pendel geeft an dat ik geen kankercellen in de bloedbaan had en dat de twee barbaarse methoden kankercellen in mijn bloedbaan rondgestrooid hebben.

    Ja het is vreemd, ik kijk naar mezelf want haha ik ken mezelf ook helemaal niet en ben verbaasd dat ik een rare acceptatie voel dat dit gebeurde.
    Ik weet nu dat ik echt kanker heb gekregen terwijl dit niet al in mijn lichaam was als ronddwalende kankercellen.
    Maar mijn verhaal is niet uniek, ik heb al zoveel gelezen op kankerforums wat de spuigaten uitloopt en waar niemand antwoord op krijgt dat het me duizelt.
    Ik ben opnieuw wel enorm geschrokken.
    De medische wereld is bijzonder agressief met alle mensen die daarin werken.
    Ik ben verplicht zoals ik begrijp, om de giftherapien te volgen en anders moet ik het zelf maar weten.
    Waaaaaaanzin kom ik tegen die ik amper kan geloven.

    Het lukt me niet eens meer mijn verhaal te vertellen. Ik voel me overgeleverd aan de goden die niet eens bestaan.

    Nee, raar genoeg voel ik me niet eens meer boos, wordt wel steeds nog geindoctrineert omdat ik als wezen gewoon een labiel mens ben. Ik voel een soort van domme gelatenheid van shit dit moest me dus overkomen en ik mag niet eens laten weten wie ik ben wat ik voel wat ik beleef wat ik zie waar ik vraagteken bij heb....
    Ik ben dus niemand, maar toch kan iedereen hoog of laag springen, ik weiger me te laten vergiftigen ook nu ze hun therapie hebben gedaan om moedwillig uitzaaiingen te maken.

    Maar voel en beleef wel een strijd in mezelf van... hoe dan ook ik moet of wil hier iets mee doen... Ik zie hoe niemand vergiftigd wil worden en hoe niemand daar een weg mee kan en hoe alles in de doofpot terecht komt.
    Ik had al een reaktie geschreven op een borstkankerforum en het was er de volgende dag al afgehaald.
    Vandaag opnieuw samen naar de huisarts gegaan om te horen dat hij het protocol moest volgen en dat alle huisartsen en doktoren op hun nek worden gezeten om hun baan te verliezen.
    Benieuwd naar de brief die morgen komt van Koppert van Daniel den Hoed....

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Lieve Maria,

    Is het niet zo dat wij oneindig klein zijn. Het zijn harde woorden maar ze zijn gezegt.
    Waar jij je uit kan putten is toch geweten te hebben, als is het maar een tipje van de sluier.
    Daar zouden vele andere hun leven voor gegeven hebben zo aan het einde van tijden. Sorry voor mij sarcasme... maar jij Maria weet wel beter wie dit schrijft!!

    Je ben een zonneschijn en iemand die je niet zal vergeten... je ben een goed mens en daarom ook een goede moeder/vrouw. Kop op en weet al zijn we niet in je nabijheid, wij elke dag aan je denken.

    Het is niet fair het is onnozel dat jouw dit overkomt... maar ja wees reëel hoeveel jongere in deze wereld zijn er al van tussen moeten gaan.

    niets is fout en niets is goed.... dat heb ik wel van jou geleerd!

    En als de tijd daar is.... ben jij 1 van de weinige die NIET zal zeggen WAS DIT HET NU?

    conclussie is dat je heb mogen weten en dat het niets anders is. Chapeau voor Maria! Die hier of daar zeker weer tegen komen!

    Gegroet xxxx Stéphan

    BeantwoordenVerwijderen
  30. haha die Stephan,
    Je wilt toch niet proberen de gehavende Maria te versieren met al je mooie woorden?
    Ken je haar achterkant?
    Het spijt me dat ik iedere keer als je hier verschijnt met een lach moet terugdenken aan die middag met je Turkisch Delight en je woedeuitbarsting die daarop volgde.
    Maar nu terug naar de wondere wereld die "smetteloos witte doktersjas" heet.
    Komt het niet toevallig op het moment dat de wereldse kanker in een terminaal stadium is?
    Dit is - om met Pascal te spreken - ook het lot en/of lotsbestemming, die ik moest tegenkomen om...
    Ik vrees om er iets mee te doen.
    Heb ik nog wapens achter de hand nu de huisarts bang is geworden om Maria zelfs nog aan te raken?
    Vannacht werd ik wakker en vond nog een stokje.
    Hoe vreemd het ook klinkt voor een gek verklaarde arts/specialist ben ik nog steeds in het bezit van mijn artsen/specialisten bul.
    Een giga-indrukwekkend papier, dat ik destijds niet met redenen omkleed mocht teruggegeven.
    Is dat het wapenstokje misschien?
    Jaja lachen is het wel, maar zeker niet ongevaarlijk. De systeemdictatuur is tot alles in staat en een "ongelukje ligt altijd in een klein hoekje".
    Ik had niet voor niets in de 80-er jaren een brief aan vrienden en kamerleden gestuurd voor als ik "toevallig" zou zijn verdwenen.
    We gaan dit nog uitwerken, want Maria is mede door mij al in de "zombi-status" vervallen en alleen zal zij het -net als ik trouwens - echt niet lang uithouden.
    Jullie horen hier zeker nog van.
    siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Van Maria,

    Eventjes vertellen, dat hoe het nu gaat plezierig en goed voor me voelt.
    Met de graviola en celinjecties van Siegfried én morgen opnieuw naar Rotterdam, maar nu naar de kliniek die indertijd aan Siegfried aangeboden was. 8 weken uitproberen hoe een nieuw goedje werkt tegen kankercellen, ontwikkeld door een Japanner in Amerika waar in het beginstadium goede resultaten zichtbaar blijken te zijn.
    En Stéphan haha ik was nog niet van plan om er vandoor te gaan hoor. Ik vind het veel gezelliger om samen met allemaal naar het licht te vliegen.
    Siegfried vertelde me dat Magere Hein zelf harstikke bang is en niet zomaar iemand op komt halen haha. De gekkerd, hij weet hoe ik van sprookjes zal blijven houden...

    BeantwoordenVerwijderen
  32. Van Maria,

    Wat ik ook graag wil vertellen...
    Onze hond in Portugal Loba [wolvin] die een op en top mensenmaatje was en waar ik op leefde omdat ik al te vaak met mijn emoties geen weg vond...
    Voor mij voelt het toen ik het zag gebeuren dat ze haar leven voor me heeft gegeven.
    Ze kreeg borstkanker... snelgroeiende tumors in al haar borsten in twee maanden tijd tot een onhoudbare situatie. Altijd had ze een dankbare blik in haar ogen, zelfs toen we haar een spuitje lieten geven.
    Ze was er voor iedereen die in een of andere emotie of panieksituatie langskwam, en ging dan altijd bij die persoon zitten.
    Ze was een bijzondere hond die teveel snapte wat je aan haar ogen kon zien waarvan de wenkbrauwen dan op en neer gingen.
    Vele bijzondere verhalen zijn er over haar te vertellen, zoals over onze andere honden.
    In de tijd voordat ik Siegfried kende zag ik met tijden vreemde situaties toen mensen over hun honden vertelden hoe ze ineens kanker hadden. Stom genoeg kreeg ik een vreemd beeld hoe het de ziekte van de mensen was waar die hond bij leefde.
    Toen Siegfried me een verhaal vertelde hoe hij niet wist wie hij moest behandelen, omdat hij door iemand anders gevraagd was om naar een situatie te kijken naar het ziektebeeld van een vrouw en hij de man daarna sprak die meegekomen was, en zag hoe het de man was die ziek was en de vrouw het ziektebeeld had overgenomen omdat haar man niet zonder haar kon leven en zij de motor was van hun leven.... liet dat verhaal in wat ik gezien had me niet meer los.
    Toen Loba die borsttumoren kreeg schrok ik me rot.
    En nu is Loba meer terug dan ooit in mijn gedachten. Het is zo onwerkelijk vreemd als iets zo echt gebeurd.
    Is Loba voor mij gestorven, een hondemaatje waar ik me in die tijd helemaal op verliet omdat ik te bang was wat me allemaal overkwam en ik al zowiezo niet wist hoe te overleven?
    Ik was zo ontzettend bang voor het leven en voor het mens zijn dat ik het idee had dat geen mens zich dit zou kunen voorstellen. En ik was zo ontzettend blij met Siegfried als voor mij echt mens zijnde en zijn verhalen in alle werkelijkheid van het nu waar we in leven,die in alles voor mij overeenkwamen met alles wat ik voelde en beleefde in al wat ik in de verhalen van de wereld culturen was tegengekomen en waar ik mijn houvast aan ontleende om te leven.
    De mensconfrontaties die hij naar me opzocht wist ik tegelijkertijd geen enkele raad mee, anders dan dan ik 'wist'dat hij me niet wilde vernietigen maar me iets wilde laten zien. Maar ik kon het niet aan en nieuwe stress en nieuwe angsten of verplaatste angsten kleurden mijn leven. Naast alle vele bijzondere momenten die te ongelooflijk zijn voor woorden en een ongelooflijke energie in me los maakte en mijn wereldje totaal verruimde.
    Het genetisch vervormd worden, ik snap zover het me verteld wordt, evenals het menszijn hoe ik dat nu kan beleven. Energien zeggen me meer omdat dat mijn leven kleurt. Ik snap het mischien niet maar beleef en zie wat daarin gebeurt.
    Ik wilde graag iets vertellen over Loba die als een mensenvriendje voor me was.

    BeantwoordenVerwijderen
  33. Maria...Maria,
    Wat een aandoenlijk verhaaltje vertelde je, terwijl ik al enkele uren in bed lag over "de hond die op zijn baasje ging lijken'.
    Ik reageer hierop, omdat het echte verhaal veel groter is dan menigeen denkt en/of beleeft.
    Het staat bijbels beschreven als "DE NEDERIGEN ZULLEN DE AARDE VERWERVEN".
    Feitelijk komt het er op neer dat LEIDERS de ONDERdanen tot LIJDERS maakt: lijders aan ziekten en oorlogen.
    Onze gemeenschap met zijn duizend en één regelgevingen laat niemand meer zingen zoals het vogeltje gebekt is.

    Als we dit weten doortrekken ziet de wereld er nog veel afschuwelijker uit dan menigeen zich kan voorstellen.
    Misschien is het wel het beste beschreven door Blavatski met "KENNIS LEIDT TOT MACHTELOOSHEID", want in de mensenwereld leidt kennis tot macht.
    En als "woordkunstenaar" zeg ik "kennis als een kennis en/of iets of iemand die men oppervlakkig kent".
    In het engels is dit nog fraaier, want is KNOWLEDGE niet het hoekje van het weten?
    Is er iemand die dit met me eens is?
    Ik vraag dit oprecht, want iedereen probeert door kennis macht over anderen te verkrijgen.

    Des te onevenwichtiger men is des te uitgesprokener is iemands karakter.
    Met andere woorden: IEMANDS KARAKTER IS NIETS MEER DAN IEMANDS EGO.
    Uiteindelijk evolueert dit karakter tot pure egocentriciteit, die anderen totaal aan zijn/haar voeten dwingt.

    Maria vertelt hier hoe zij niet in het leven kon staan. Maar toch leefde zij.
    Zij leefde niet voor niets in haar binnenwereld [zoals ze dit zelf verwoordt], maar onderwijl "dwong ze mij om haar te laten leven".
    Maar ze dwong mij wel te laten leven zoals zij als vogeltje gebekt was.
    Daar en daar ging het mis.
    Beide voelden wij ons eenzaam, maar niet alleen.
    Maria klampte zich vast aan de hond om iets te hebben om "haar liefde te geven" [zie het verhaaltje "liefde bestaat niet"] en maakte dat "de hond op zijn baasje ging lijken'.
    Liefde is het spel van het Ego en staat om die redenen ook zo dicht bij haat.

    En ik zei de gek...
    Jullie hebben het aan Maria te danken dat ik in onze tijd samen de diepste uittredingen kreeg, die mij terugzette in Atlantis.
    Maria was onvoorstelbaar blij met het hele verhaal en zij was ook de motor om dit allemaal naar buiten te brengen.
    Maar - mede door die uittredingen - ging ik steeds meer zien achter de facade van ieders Ego.
    En dit zien doet voor de mens die denkt goed bezig te zijn verdomd veel pijn [Fons...is dat je angst naar mij???]
    Zo werd Maria dus - zonder dat we het beide beseften - steeds weer teruggeworpen op zichzelf en...
    Moet ik me nu schuldig voelen dat ze de ziekte kreeg die ze eerst aan haar dierbare hond Loba had gegeven?
    Holy Shit...
    Dierbaar?
    Zijn we niet allemaal beesten voor elkaar?
    [Misschien dat Fons -onze archivaris - het verhaaltje over "Hendrik Jan de tuinman" nog uit de hoge hoed kan toveren]

    Is het leven niet te stom voor woorden?
    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  34. Van Maria,

    Vreemd en ook bijzonder wat een knal in het leven teweeg kan brengen...
    Bij mij lijkt het "een finishing tuch" gegeven te hebben. Allereerst een acceptatie van: Dit is me overkomen en hier ga ik mee verder. Ik heb mijn strijdje geleverd dat ik me niet wil verbergen en dat mijn lijf mijn lijf is zoals ik er nu uitzie. En van de andere kant: Het lijkt bijna wel een kleine bde... emoties waar ik steeds in vast bleef draaien zie ik het nut niet meer van in. Ik voel het ook niet meer zo.
    Het lijkt wel of ik een beetje "vrij mens" ben geworden.
    En zeker wel speelt de tijd waarin we leven daarin voor mij mee.

    Toen het bericht kwam dat de Paus rond Pasen volgend jaar zou aftreden en in mijn beleven daarmee onze Tibetaanse Engel in de wereld gaat komen... voelt het voor mij: We zijn weer allemaal wereldwijd dezelfde in een groeien naar een besef dat we afscheid gaan nemen van het leven.
    Ondertussen draait de tijd door en doen we wat we kunnen of nog zouden moeten doen in al onze mensemoties waar we ons een weggetje in zoeken.

    Moet jij je nu schuldig voelen Siegfried dat ik deze ziekte kreeg... moet ik me schuldig voelen dat lieve Loba in eerste instantie mijn ziekte op haar nam...
    Het is heel bijzonder hoe alles een weg gaat en hoe het nooit is wat het lijkt te zijn. In vele momenten die ik overal tegenkwam en kom, kon daarin {als mijn eigen emotie me geen parte speelde} anders kijken en beleven en invoelen. Voor mij waren en zijn deze verhalen die tot nu toe nooit verder naar buiten toe een weg konden vinden, verhalen die me levensgelukkig maakte {in alle strijdjes die ik daarin met mezelf leverde}in al het kleine hoe, wat en waarom van ons mensjeszijn. Waar, wie en wat dan ook in ons aller wereldleventje verspreid over de hele aardbol.

    BeantwoordenVerwijderen
  35. Het is jammer dat er geen reacties meer van buiten komen en zeker omdat kanker nu als een ware "sprinkhanenplaag" naar zeggen 1 op de 3 mensen te pakken krijgt.
    Dat onze hond in Portugal borstkanker kreeg was [ haha achteraf bezien] natuurlijk al een voorbode.
    Om het "volks" simpel te zeggen ging de hond echt op zijn baasje lijken.
    Waren er nog meer aanwijzingen voor dit [nood]lot?
    Was je niet een klein anarchistje en boos op de wereld, waarop je met verve kon kankeren?
    Natuurlijk is dit genetisch bepaald en/of een kankerende geest of anders gezegd erflastig bepaald?
    En het gekke is???
    Mede door mijn reconstructie van die oude wijsheid kon ik nog slechts concluderen dat alles - maar dan ook alles - tot in de perfectie verliep.
    Met andere woorden: Mijn vreemde beleven maakte dat je gekanker over de wereld bij mij totaal geen ingang vond.
    Sterker nog!!!
    Het leidde vaak tot conflictueuze situaties, waardoor je je spanningen - die kankeren heet - niet kwijt kon.
    En zeker niet omdat wij allebei in een groot isolement leefden en leven door dit verhaal.
    Dit betekent dat "het vogeltje niet meer kon zingen zoals het gebekt was'.
    En ...
    Trekken we deze lijn door van het klein naar het groot, dan kan je je misschien voorstellen dat onze rechtstaat met zijn duizenden ge- en verboden kanker feitelijk heeft uitgelokt.
    Dus...
    De verkankering in de wereld is heus niet alleen financieel en onze geniale wijze om die als de "keizer der ziekte" te behandelen, geldt feitelijk ook voor het aantal leefregels die wij opgelegd krijgen.

    Mag ik het hierbij laten en hopen dat anderen hier verder op inhaken?

    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  36. Van Maria,

    Ja, dat klinkt wel heel mooi.... "Ieder vogeltje moet kunnen zingen zoals hij gebekt is"...
    Maar wordt dat dan niet een enorme mensenrotsooi?
    We hebben als mensje geen echte leidraad in het leven en doen maar wat zoals we dat voelen en beleven.
    Waar komt ons voelen en beleven vandaan?
    Vaak uit het zich in een of andere emotie zoals we het leven daarin tegengekomen zijn en met momenten kunnen we zomaar zonder te weten waarom, ineens reageren op een manier die buiten onszelf lijkt te zijn.
    Wat is realiteit?
    Zijn dat alleen maar de zichtbare dingen zoals ze zich laten zien?
    En hoe zit het dan met de "onzichtbare" gebeurtenissen die even duidelijk aanwezig zijn?
    Wat is eigenlijk "zingen zoals je gebekt bent"?
    Voor een vogeltje is het simpel, hij heeft gewoon zijn eigen zangmelodietje in alle toonaarden en elk ander vogeltje spreekt daarin dezelfde taal.
    Wij mensen spreken allemaal een verschillende binnentaal en lijken ons hele leven bezig te zijn de ander daarin te kunnen verstaan.
    Er is iets in onszelf wat we zelf wel verstaan, maar toch... als we in de war raken verstaan we zelfs onszelf niet meer.

    BeantwoordenVerwijderen
  37. Haha Maria,
    Het is niet voor niets dat werd nagelaten dat Confusius een keiharde heerser was die 1001 leefregels instelde.
    Hij zag dat dat de enige manier was om al die erflastige Ego-trippers in bedwang te houden.
    Die keiharde leefregels zie je m.i. nog duidelijk terug in de hedendaagse Chinese dynastie.
    Die erflast is daarmee onze "binnentaal"zoals jij dat noemt.
    Natuurlijk hebben wij als mongolen met een hersendefect geen leidraad in het leven.
    Dat is ook het probleem dat we nooit tevreden zijn met wat is en altijd op zoek zijn naar meer en beter.
    En als we dat meer en beter niet krijgen worden we prikkelbaar en agressief.
    Het goed/kwaad beleven is momenteel geëvolueerd naar veel grotere hoogtes en nu het overal fout gaat wordt de agressie "gevoed".
    Nu zijn we in het zwart/wit denken zo ver geëvolueerd dat we allemaal schizofreen zijn geworden of anders gezegd...
    Als ik A zeg heb je alle wapens in huis om B te zeggen en visa versa.
    Ik noem het wapens, omdat het een soort gevecht is om je gelijk te halen.

    Misschien dat anderen hier nog kritische noten kunnen kraken.
    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  38. Van Maria,

    Even nog een mariaknabbelknispernootje opwerpen...
    Vannacht werd ik weer wakker uit een droom die me de laatste tijd voor de derde keer plaagt, al is het steeds wel een ander onderwerp.
    Ik voel me dan apathisch en teneergeslagen zoals die droom steeds eindigt omdat ik iets met me laat gebeuren wat ik niet wil maar i.p.v. dat ik me verzet of er een draai aan geef onderga ik het in apathie en wacht op het moment dat ik mijn vrijheid weer terugvind.
    Een terugkerende nachtmarie dus, al ontbreekt elke angst die daar normaal bijhoort.
    Het vreemde is, dat als ik eruit wakker wordt ik de emotie op wil zoeken die daar bijhoort omdat ik die emotie in mijn leven daarin opgelopen ben. Maar het vreemde ervan is, dat ik geen verslindend gevoel ervaar bij die emotie en met een groot vraagteken voor mezelf blijf zitten.

    Ik schrik bij tijden dat mijn borst weg is omdat ik het gevoel blijf houden dat ze er nog steeds wel is.
    Fons, gisteren in ons telefoontje, bleef de zin bij me hangen "dat het niet uitmaakt hoe we eruit zien omdat wie of wat we zijn daarin niet veranderd"... Ik weet hoe je het bedoeld en beleef dat zelf ook zo, maar de zin bleef hangen omdat ik beleef dat het me wel uitmaakt dat ik er nu anders uitzie.
    Het voelt gek genoeg alsof ik een miskraam heb gehad, iets verloren ben waar ik van hou en moet zien mee verder te leven.

    Wat ik bijzonder vond, is hoe je verwoordde hoe we [het verhaal eigen gemaakt te hebben] een vanzelfsprekende macht hebben gekregen over anderen. Een schaakspel met anderen spelen waar we op voorhand al gewonnen hebben.
    Ook hoe je vertelde dat je nu vaker met "Ik weet het niet..." op anderen reageert i.p.v. blijven vertellen hoe het verhaal van het leven eruit ziet. Dat merk ik bij mezelf ook steeds vaker al had ik het niet echt door.
    Ik denk dat dit voor ons allemaal zo werkt: Hoe we eerst de ander bombaderen omdat we ons het verhaal aan het eigen maken zijn. Om er dan achter te komen dat we daarin alleen maar gefrustreerd raken omdat we de ander frustreren.
    En dan... niet anders kunnen dan "de echte macht aan God terug te geven" en te gaan reageren met ....ik weet het niet, om vervolgens te kunnen luisteren naar de ander. En daarin te zoeken hoe we bij onszelf kunnen blijven...
    Ja toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  39. Maria.Het blijft bijzonder hoe dingen herkenbaar zijn..misschien kon ik die zin, dat het niet uitmaakte hoe we ‘er uit zien’ ,alleen maar zo vertellen omdat ik hem ook al heel veel keer in mijn leventje heb verteld tegen mijzelf (en zodoende die emotie een stukkie heb doorleefd……?)
    Dit alleen omdat dat vaak ook echt zo voelde toen ik als kind… werd gepest om pukkels, beugel of andere zaken..... en mijzelf daardoor totaal niet meer bij de groep (en bij mijzelf) voelde horen.
    Dit terwijl ik op één of andere manier best wist dat berustte op mijn eigen ilusie’s.

    Pesten of ont-kennen is gewoon een onvoorstelbaar ‘mooi’ maniertje om BOVEN de gepestte te gaan staan en je daardoor zelf beter te gaan voelen (…. ).
    Wij zijn zelfs bijna collectief echt gaan geloven dat als we ‘anders’ zijn, we er ook écht niet meer bijhoren.
    2 borsten is DE NORM aal ! 1 borst is zielig en 3 borsten is overdreven….!

    Zoals we van alle verhalen die we hier inmiddels hebben gelezen en geschreven weten duikt de commercie hier onvoorstelbaar op in…getuige de enorme hoeveelheid ‘middelen’om ons beter te maken dan dat we ons ‘voelen’……want daar is wat mee te verdienen!
    En we kopen dat ook nog bijna allemaal weer “tegen beter weten in “omdat we ‘beter’ of minstens ‘hetzelfde’ willen zijn als de rest en er vooral maar bij te blijven horen..!

    Het spreekt voor zich dat dat uiteindelijk leidt tot de situatie zoals ie nu hier in Nederland heerst waarbij iedereen probeert te voldoen aan ‘DE NORM’ om er maar gelukkig uit te zien….. maar waar ondertussen iedereen zich steeds eenzamer gaat voelen omdat ‘het’ daar(de buitenkant) simpel gezegd natuurlijk helemaal niet om gaat……. sterker nog
    Het tegendeel, dat iedereen is zoals ie met alle ‘gebreken’ van dien is is dom en “daar is toch wat aan te doen” is volkswijsheid nr 1 geworden.ha ha
    Alle uiterlijkheid lijkt maakbaar en vanwege onze wel vaart is het (nu nog) zo ook…..
    Op plaatsen waar de welvaart nog niet is uitgegroeid tot hoogmoedige hoogtes zoals hier ligt dat allemaal nog simpeler en maakt het ook helemaal niet uit of je mond ‘een tandloze versnellingsbak’ is ofdat je een glimmende rij ‘ivoren wachters’ hebt….
    Het gaat om jouw en niet om je tanden….maar helaas lijken ‘wij’dat station al redelijk voorbij te zijn gesneld.

    Ik snap wel wat je bedoelt met macht van 'het verhaal',want op veel vragen 'kan' je wel een antwoord geven met deze ‘wetenswijsheid’…maar zoals we gister al bespraken stuiten die antwoorden in een discussie alleen maar op weerstand waardoor je al snel bent uitgepraat want de waarheid lijkt echt ‘te simpel voor woorden’….en dan heb je eerder een gevoel van ON macht (maar onmacht pikt de rest niet want alles lijkt maakbaar)
    Al snel wordt je uitgemaakt voor ‘looser’als je zegt dat je écht niet weet wat ‘goed’ of wat ‘slecht’ is terwijl de NORMAllen toch lijkt te zeggen dat je voor zwart of wit moet kiezen.

    Met ‘het hervonden verhaal’ in het achterhoofd kúnnen wij nu niet meer kiezen omdat we nu beseffen dat er géén wit kan zijn zonder zwart en andersom
    Hetzelfde geldt voor eb en vloed maar hetzelfde geldt eigenlijk voor alle ogen schijn lijke ‘tegenstellingen’
    Alles is ALL EEN….en dat past (nog) niet echt in ons menselijke beleving

    BeantwoordenVerwijderen
  40. Overigens denk ik inmiddels wel te ´weten´ dat `die pukkels` een uiting waren van mijn onbewuste onbalans .
    Dus ` het tegen beter weten in ` mijn leventje lijden en niet kunnen/durven' zingen zoals ik gebekt was...uit overlevingsdrang !?
    En dat is erf lastig.......?

    voor Maria

    Hier nog ff de metaforische vertelling die ik ooit op het VK blog 2009 schreef over het in elkaar storten van mijn Illusie na het ´doorzien´ van Siegfried´s verhaal....en wat er in het echt aan het gebeuren was .

    12-02-2009 09:18
    @Siegfried

    Deze hele discussie op dit forum doet mijn terugdenken aan de eerste keer dat iemand de moed had mij te vertellen dat Sinterklaas niet bestond.!!
    Boosheid ,onbegrip en verwarring knalde door mijn hoofd.!
    Hierop volgend was het mij direct duidelijk dat deze persoon geheel in de war, nee beter gezegd knettergek was.
    Ik bleef en blijf dus gewoon altijd geloven in Sinterklaas.
    De bewijzen zijn zo overduidelijk en klaar, daar is toch geen speld tussen te krijgen.
    Als je elk jaar op tv live de aankomst ziet en de ontvangst door een bekende burgemeester,waarbij kosten nog moeite worden gespaard om deze ontvangst maar zo goed mogelijk en veilig te laten verlopen.om de sint gunstig te stemmen.!
    Honderden politieagenten en serieuze journalisten begeleiden het geheel.!
    De Sint krijgt elk jaar een real-live soap, de weken voor zijn echte verjaardag,waarbij hij regelmatig op een speciaal voor hem opgezet journaal komt en iedereen draagt hem en alle zwarte pieten en hulpsinterklazen op handen.
    Nee het is overduidelijk sinterklaas bestaat echt,alleen al alle kados die door hem worden gekocht en weggegeven.!
    Alle zichzelf respecterende winkels hebben zelfs een afbeelding van hem in de etalage staan.
    En dan heb ik nog niet eens gesproken over de dingen die gewoon bij mij in huis gebeuren rond de Sint’s verjaarsdag met name de verdwenen wortels en prachtige kados, wie doet dat anders dan hij met zijn hulpen.?
    Ook is het een vast gegeven dat er wanneer je je niet goed gedraagt in het tussenliggende jaar, je het risico loopt voor straf te worden gedeporteerd naar Spanje.
    Zelfs lijfstraffen worden, getuige de altijd aanwezige roe, niet geschuwd bij slecht gedrag.!
    Nee alles is voor mij glashelder en kom maar op met het bewijs dat de Sint echt niet bestaat,dat kan gewoon helemaal niet,zeker als je hem gewoon elke keer kan ZIEN.
    Het kan gewoon niet zo zijn dat andere mensen hem imiteren dat staat voor mij als een paal boven water.

    Dus Siegfried ik kan ongelofelijk veel begrip en voeling opbrengen voor alle mensen die jouw verhaal in twijfel trekken of zelfs geheel verwerpen.
    Bewijs maar eens dat het echt zo ‘slecht’met ons af gaat lopen ..dit alles waar we met z’n allen zo hard aan hebben gewerkt kan toch allemaal niet in zo’n korte tijd gaan verdwijnen
    NEE dat bestaat nooit.(HA HA)

    einde citaat en metaforisch voor het RAUW op de maag ervaring van in eerste instantie mijzelf en later iedereen die ik tegen kwam/kom.

    BeantwoordenVerwijderen
  41. Van Maria,

    En toch vind ik het een prachtig theater waar we met ons allen in leven.
    En vreemd genoeg heeft niemand van ons een bijrolletje. We spelen allemaal individueel de hoofdrol.
    We mogen spelen zoals het ons uitkomt, alle mensgedrag die geen grenzen kent buiten we uit. Het lijkt er zelfs op dat we door onze erflijnen heen alle rollen hebben gespeeld.
    En we spelen ook nog eens allemaal met elkaar mee, zoals ons beleven en emotie ons ingeeft.
    Zijn we daarin niet allemaal als de clown of kloon van ons leventje?

    Is het niet zo dat "het verhaal van het leven" ons een stapje terug kan laten doen, om van een afstandje te kunnen kijken naar het theater zonder er [zoals we dat gewend zijn] in rond te blijven tollen?

    BeantwoordenVerwijderen
  42. Zucht ...zucht... Maria,
    Werd ons niet nagelaten dat we door terugkijken een beeld kunnen krijgen van de toekomst?
    Dat is precies wat we niet doen.
    En hoe slechter het gaat hoe meer we positief gaan denken om de moed erin te houden.
    Denken is vooruit zien, net zoals we constant op zoek zijn om problemen -die we zelf creëerden - proberen op te lossen en niet beseffen dat we ons daarmee steeds dieper in de nesten werken.
    Dat is o.a. vervat in de gezegde "Oorlog klaart de lucht".
    Dat is ook de reden dat het verhaal en/of de zoektocht naar het verre verleden - toen men nog echt zocht naar oorzaak en gevolg - nergens ingang vindt totdat "het kalf verdrinkende is".

    Isn't it the joke of de devil?
    Siegfried.

    BeantwoordenVerwijderen
  43. Van Maria,

    Kijk, ja, dat is natuurlijk helemaal bijzonder dat "dat stapje terug" in het klein dichtbij er in het groot toe kan leiden om vanuit het heden een beeld van de toekomst te kunnen uitvogelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  44. Van Maria,

    Vond het zomaar ergens op internet:


    Hij is een wolfskind tussen muren zonder daglicht
    Huilend en alleen, ongelukkig als geeneen

    Twintig jaar en gereformeerd
    Afgeborsteld en gediplomeerd
    Besluit ie vast dat hij de stad intrekt
    Met volle moed en nog zo opgewekt

    En toen, deed hij water bij de wijn
    Maar toen, week hij van z'n levenslijn

    Het leven is wondermooi, onze maatschappij is rot
    Iedereen heeft z'n eigen zorg, ieder heeft z'n eigen lot
    Het leven is wondermooi, maar de mens speelt toneel
    Iedereen heeft z'n eigen droom, ieder bouwt zijn luchtkasteel

    Zestig jaar en gepensioneerd
    Kreeg nooit het werk waarvoor hij had geleerd
    Gaat nu rusten op het platteland
    Onbezorgd leest hij de ochtendkrant

    Maar nooit, had hij z'n wensen waargemaakt
    Maar nooit, nee nooit, is z'n levensdoel ontwaakt

    Het leven is wondermooi, onze maatschappij is rot
    Iedereen heeft z'n eigen zorg, ieder heeft z'n eigen lot
    Het leven is wondermooi, maar de mens speelt toneel
    Iedereen heeft z'n eigen droom, ieder bouwt zijn luchtkasteel

    BeantwoordenVerwijderen
  45. Maria
    Mag ik hier een persoonlijke vervolg aan toevoegen...?....ik doe het gewoon je ‘kent' me

    Maar....

    Mijn luchtkasteel stond niet op palen
    En het hele leven bestond louter uit
    zoeken
    waar ik die zou kunnen halen.......!
    tot ik het verhaal van Siegfried kreeg
    en het kasteel loopt langzaam leeg.,
    Wat nu rest is alleen maar lucht,
    En van de vorm, ben ik bijna weggevlucht……
    Het voelt vaak wel leeg zo in het niets,
    Met geen remmen op mijn fiets.
    Maar ‘het’ is met geen 'prijs' meer te betalen..!

    BeantwoordenVerwijderen
  46. Van Maria,

    Haha lieve Fons dankjewel,

    Hier een persoontje van mij....

    Ik ben blij dat ik je ken,
    al weet ik niet eens wie ik zelf ben.
    Afgelopen week besloot mijn rug me onderuit te halen,
    en nam mijn spiechespaste te kans waar om mee te gaan balen.
    Ik zag het even helemaal niet meer zitten,
    en mijn agressie vloog in het rond om op alles en nog wat te vitten.
    Haha, ik geloof dat ik er weer een beetje ben,
    al weet ik dat ik mezelf niet ken.

    BeantwoordenVerwijderen
  47. Haha...
    het is duidelijk dat Sinterklaas eraan komt.
    Er zal veel gezwartepiet worden...vrees ik.
    S.

    BeantwoordenVerwijderen
  48. Van Maria,

    De goede Sint deelt zijn overschot aan schatten rijkelijk uit,
    nadat hij flink had huisgegouden en thuis kwam met zijn grote buit.
    Zijn slavenvolk werd gewoon verkocht,
    en niemand vroeg of Hij dat mocht.
    Is het niet om te gieren,
    dat wij witjes dat zo graag blijven vieren?
    Is het zwarte volkje niet ons voorouderland,
    wat we door onze vooruitsprint hebben verpand?
    Waar oh waar begon deze domme mensenstrijd,
    zonder een enkel woord van spijt?

    Maar... geeeeeelukkig zijn onze diepste mensenwensjes verzachtende nukken,
    die vanalles zomaar laten lukken.
    En dan wordt ik weer heel erg blij,
    van jouw en jouw en ieders ontboezemende gevlei.

    BeantwoordenVerwijderen
  49. Van Maria,

    Een paar nachten geleden kreeg ik een levendige droom tegen het wakker worden alsof het in de werkelijkheid van het leven zelf gebeurde.
    Ik zat in het zonnetje in onze tuin, iets te lezen of zoiets, toen onze hond naar me toe kwam en mijn wond kwam likken. Ik had een bloesje aan wat nogal ruim was en zat door haar likken zo half en half in mijn blootje.
    Ze was met grote halen van haar tong aan het likken zoals ze in alle rust een wond van haarzelf zou likken.
    Even dacht ik... is er iets mis met de wond, terwijl die er lichamelijk gezien ok uitziet... Ze keek me even aan om daarna verder te gaan met haar in hondentrance gelik. Ik werd stilletjes in mezelf in het beleven dat een hond instinctief weet wat die doet.
    Toen zag ik hoe er best veel mensen om me heen zaten en me aankeken met een gegeneerde blik in hun ogen. Even duwde ik de kop van mijn hond weg om haar op te laten houden. Ze keek me aan, het was maar een tel, en ik tuimelde in een diepte, en ze ging door met haar rustige grote likhalen.
    Ik voelde hoe ze mijn psychische vrouwenwond schoon aan het likken was die niet alleen van nu was maar door de tijd terugging... en daarmee werd ik wakker.

    Dagen eraan vooraf was er al iets gaande wat zomaar anders was.
    Als ik ga slapen en God dank voor de dag en alles deel wat niet lukte en waar ik blij mee was, zoals ik van kindzijn doe omdat ik "Het Grote" had gezien in mijn te jonge kinderdromen... kwam er een levendig beeld van een enorme oervrouwelijke Moedergodin. En ik voelde geen spijt het Christelijke godsbeeld in te ruilen voor deze oermoeder.

    En kwam het boekje tegen van "Dochters van Kopervrouw" van Anne Cameron, eenzelfde verhaal als van bijv. de Hopi indianen [zoals het verhaal van alle indianen van noord en zuid Amerika] alleen wordt hier het vrouwenverhaal verteld.
    Hierin voorafgaand gaven de boeken van Isabel Allende me een verduidelijkt begin hoe het in Chili verging toen de Spanjaarden daar huis gingen houden onder de Indiaanse bevolking die daar al eeuwen leefden.

    Het man en vrouw zijn.... het blijft een veelomvattend menselijk bijzonder verhaal in alle mooie levendigheid en immense triestheid hoe het een weg moest gaan....

    BeantwoordenVerwijderen