Ik vertelde al eerder dat mijn interesse naar evolutie al vroeg begon om een antwoord te krijgen op mijn vraag waarom bij kanker cellen hun specialisatiegraad verliezen.
En daarom wilde ik o.a. weten hoe die specialisatie van cellen ontstond om daar misschien een antwoord op te vinden.
Daar begon feitelijk mijn lange zoektocht en was toen nog totaal onwetend hoe mijn verdere leven daardoor beïnvloed zou worden.
Achteraf maar goed ook, want ware dit het geval geweest dan was ik er echt nooit aan begonnen. Het was één ware “bezoeking” van vallen en weer -zij het steeds meer gehavend - opkrabbelen.
Ja!!! Een ware bezoeking waar ik bezoek kreeg van mijn stamboom-ouderen uit vervlogen tijden.
Het was - zoals de gezegde luidt - “vallend en weer opkrabbelend door schade en schande iets wijzer”.
Dat was mijn persoonlijke evolutie ... zal ik maar zeggen: een evolutie, die niet alleen voor mij, maar voor iedereen genetisch nadeloos vastligt en waar iets dat heet “vrije wil” wel de grootste illusie is.
Ik sta inmiddels - allereerst door mijn BDE’s en ten tweede door mijn anders gaan kijken - als absolute zombi in het leven en verdoe mijn tijd nog met proberen de “nachtwacht” met die vele kleine ontbrekende puzzelstukjes - feitelijk totaal voor mijzelf - te HERontdekken.
Ja herontdekken, want als ik mijn BDE’s terug zie moet ik toch al eerder die weg gelopen zijn.
Maar als dat voor mij geldt, geldt dit toch feitelijk voor iedereen!
of anders gezegd: Met name de jongere generatie heeft nu eveneens vele uittredingen en/of krijgt een terugblik in zijn/haar vorige levens en dit kenmerkt zich in o.a. schizofrenie en ADHD.
Maar daar ga ik nu niet verder op in.
Het is een tijdgeest-fenomeen en niets meer.
Vooruitlopend op wat nog komen gaat - in o.a. het verhaal over de ziektecycli die zich aeonisch herhalen - was ik levend in het oude China of monnik of leefde erg dichtbij hen.
Dit was toevallig mijn “achterland”.
Zo schreef ik - dacht ik - het verhaal van de perzik als leuke dat later bleek van Shou Lao te zijn.
Zo schreef ik het boekje “De Nada Openbaringen” [ een sprookje voor volwassenen ] als van de schriftgeleerde Jnana , die later bleek te hebben geleefd in het Oude China.
Is dit louter toeval of iets dat mij toevalt door onwetendheid?
Ja ik schrijf dit verhaal feitelijk weer voor mijzelf, want het heeft voor niemand meerwaarde en dan is lezen toch onzin!?!.
Misschien is het ook wel dat het angstbeeld over het naderend einde daar vooral debet aan is, maar dat is aan de reacties bepaald niet te zien.
Natuurlijk vind ik het jammer dat er vanuit de moderne maar met name oude wetenschappen als o.a. astrologie, numerologie en Tarot totaal geen belangstelling is om één en ander met elkaar te delen. Iedereen lijkt hierin totaal door zijn/haar eigen speeltje in beslag genomen te worden en velen beleven dit als toegevoegde waarde om een florisanter leven te leven.
Maar voor mij ziet het er uit als vluchten uit de realiteit, waardoor de klap staks harder aankomt.
Ook hier beleef ik alle Boeddhistische nalatenschappen - hoe raar ook - als zijnde verworden tot een prachtig sprookje waar velen nog heilig in geloven..
En zo ik al contacten had met deze “oudheid-kundigen” , leek het alsof een ieder “nil nisi veritas’ met zijn/haar waarheid om te gaan. M.a.w. ...een dialoog en/of discussie bleek tot op heden daarin uitgesloten.
Zo werd ik eens benaderd door een klassiek astroloog, die mij vertelde dat ik “zelf-gerealiseerd” was en een goede psychehater nodig had om dit in te kunnen zien.
En ... daar komt nog bij dat ik duidelijk zeg dat ik de grote lijnen als “door een dief in de nacht” mocht ontvangen en er zelf mee aan de stoei ging.
Vreemd maar waar wordt dit vervolgens velen opgevat als zijnde “valse bescheidenheid”.
Maar goed ... Het is zoals ons werd nagelaten dat aan het einde der dagen “Ieder voor zich en God voor ons allen” zou leven!
Dus daar moet ik het gewoon mee doen.
Nu verdoe ik dus - wachtend op mijn en de aardse Big Bang - mijn tijd met verder zoeken in de spelonken van ons zijn en publiceer het slechts, omdat ik daarmee .mijzelf dwing om het zo precies en toch simpel mogelijk weer te geven.
Ja ... een aardse Big Bang met de “atoom”bom en de “neutronen”bom, terwijl electronen -draaiend om het neutron - twee keer per cyclus een mini Big Bang beleeft , terwijl het neutron zichtbaar ongeroerd blijft.
Wat dat betreft verschillen “de allerkleinste eenheid van functie” - het atoom - en “het allergrootste” - het Heelal - wel bijzonder veel van elkaar.
Zij mogen dan wel beide de weg naar onsterfelijkheid gevonden hebben, maar hun wegen zijn wel totaal anders.
In het allergrootste explodeert het Zwarte Gat en ons uitdijend deel implodeert en nagelaten als de groei naar gelijkheid. van Yin en Yang.
En ... yin en yang van ons mensen ?.
Het is bepaald geen groei naar gelijkheid in ons beleven ervan, maar eerder elkaars spiegel.
Is het niet te bijzonder voor woorden hoe dit alles al 6000 jaar in de Perfectie geweten is en ik nog altijd zoek naar iets wat ik komend uit dat nest ooit geweten moet hebben?
Sorry ... ik dwaal af en zal mij aan mijn hoofdstuk gaan wijden.
Als er dan ook maar één verschil groot is, is het wel het grote verschillende geaardheid tussen man en vrouw in de mensenwereld, maar ...
Als we goed kijken is dit ook in de dierenwereld het geval al ziet het er daar wel heel anders uit.
In de dierenwereld is het vrouwtje yin en introvert en ... het mannetje yang en extrovert.
Toch vindt menigeen die vermeende man/vrouw gelijkheid hedentendage doodnormaal, maar het zijn wel zulke grote verschillen dat het “samen leven” onder één dak al problematisch genoeg is.
Mooi woord hé...dood-normaal?
Maar als we weten dat beide zijn ontstaan uit iets wat ooit het begin van leven was “de ééncellige organismen” is dit grote verschil toch wel heel apart.
Je zou toch zeggen dat beide dan min of meer gelijk zouden zijn?
Dit is wat ik ga proberen via mijn vergaarde kennis uit de biologische wetenschappen te herleiden.
Om het evolutie-verhaal niet te lang te maken begin ik maar bij de eerste “levensvorm”: de zgn. omnipotente cel die dus zowel manlijk als vrouwelijk is.
Ik zette levensvorm tussen accolades, omdat wij leven anders zien dan het ooit beschreven werd.
Wij verbinden dit dan wel met “stofwisseling” , maar dit is woordzuiver niets meer dan stof en/of materie die afhankelijk van de temperatuur wisselt in uiterlijke hoedanigheid: vast > vloeibaar > gas of damp. Dit geldt voor alle materie.
Het grootste deel van de evolutie van de aarde was een spel van pure “stof-wisseling”, gelijk water kan wisselen in waterdamp, vloeibaar en vaste materie.
En daaruit ontstond in de waterfase van Moeder Aarde ooit het ééncellig leven.
Als we die oude definitie weer zouden invoeren, zouden wij ons ter dege beseffen dat dood gaan net zo’n ‘kleinzielige” gedachte is als geloven in een God en/of het hiernamaals.
De monniken van weleer - ook wel de weetwijzen genoemd - lieten zich niet voor niets “verbranden” om ons “simpele zielen”’ te laten zien dat wij slechts uit stof geboren zijn en weer tot stof zullen terugkeren.
Dat wij ons nu massaal laten cremeren is - gezien de global warming en extreme vervuiling van de aarde - menselijk gezien op zich te al belachelijk voor woorden, maar ....
Sorry... ik dwaal behoorlijk af om te laten zien hoe wij niets alleen “Het Woord” maar alle woorden zodanig hebben verbastaard, dat het haast ondoenlijk is om te praten of te schrijven.
Laat mij snel terugkeren naar het begin van de evolutie van dat wat wij het eerste leven noemen: de eencellige omnipotente cellen : een cel die manlijk en vrouwelijk tegelijk is.
Het zijn cellen met een eigen celstofwisseling en/of met een verbranding van voedsel.
In mijn biologisch onderzoek naar celspecialisatie viel mij op dat cellen gaan specialiseren in fasen van energie-tekort en/of voedselnood en in fasen van overtollige energie vindt de celdeling plaats.
Dit betekent voor mij dat in fasen van koude de cel zijn celstofwisseling gebruikt voor eigen overleven en in warmere periodes zijn verbrandingwarmte gebruikt of kwijt te raken via o.a. celdeling en ... door nieuw leven te maken.
Ten overvloede zij vermeldt dat iedere nieuwe celspecialisatie louter en alleen plaatsvindt in de dan meest gespecialiseerde cel van een organisme.
Ik noem dit erbij , omdat dit uiteindelijk heeft geleid tot een verkalking van de hersenbrug bij enkele apen en dit is ons “keurmerk van onze uniciteit”.
Vraag mij niet waarom niet bij alle apen, maar mogelijk alleen een groep die de koude fase in de natuur net niet konden overleven.
Dit geldt natuurlijk voor iedere evolutiesprong en zo zijn - of nu moet ik zeggen waren - alle levensvormen vanaf het allereerste begin tot nu nog steeds aanwezig.
Ja!!! Waren, want mede door de mensenplaag is al meer dan 50% van het aardse leven verdwenen. En vreemd genoeg lijkt het niemand te deren.
Dus de eerste celdeling in die omnipotente cellen is de deling in een koude-fase geweest.
Daar lag de bakermat van de scheiding der sexen.
Met andere woorden: de manlijke en de vrouwelijk levensvorm is oeroud.
Kent U de nickname voor de vrouw “de nachtschade”?
Zij werd immers in “de nachtelijke koude “ geboren!
En als ik dan kijk naar de grote verschillen tussen een eicel en een zaadcel - de één bewegenloos en de ander super actief - en/of het bedrijven van de sex waarin de verschillen toch zo groot als de verschillen tussen dag en nacht.?
Ligt daar de bakermat van het introvert en extrovert zijn : een eigenschap die zich kenmerkt door óf in zichzelf gekeerd zijn óf naar buiten gericht ?
Dit is in de dierenwereld nog evident, maar bij de mens ziet dit er inmiddels wel totaal anders.
In de dierenwereld is er hooguit een rivaliteit in beide sexen om het sterkste mannetje of vrouwtje.
Maar dáár - in die eerste celspecialisatie - ligt volgens mij ook het verschil tussen de eicellen, die al bij conceptie worden aangelegd en het sperma dat zich dagelijks ververst.
Is dat ook waarom het mannetje zo energiek en vechtlustig in het leven staat en het vrouwtje zo behoudend en/of beschermend karakter heeft?
En dan is er het orgasme dat in de dierenwereld heel duidelijk alleen is weggelegd voor het energieke mannetje .
Maar in de mensenwereld is dit - zeker nu - al duidelijk aan het veranderen.
Een ander opmerkelijk verschil is dat in de dierenwereld het mannetje veelal vechtend karakter hebben om te overleven en individualistisch/ alleenstaand de wereld intrekt en de vrouwtjes veelal in groepsverband leven om bescherming te zoeken bij elkaar.
Ook dat is in de mensenwereld al erg veranderd en allemaal het gevolg van ons hersendefect: een defect dat iedere sterretijd ernstiger wordt.
Maar eerst nog even terug naar de dierenwereld.
Daar is het vrouwtje duidelijk yin en introvert en haar partner duidelijk yang en extrovert.
Komt daar onze algemene visie vandaan dat het vrouwelijke yin is en het manlijke yang,
Hoe dit generatie-verschil introvert>extrovert >introvert is ontstaan laat ik hier nog even liggen, maar hier kom ik later - in het waarschijnlijk laatste artikel over “de transsexuele mens” nog wel op terug.
Maar dat de verschillen bij ons tussen de sexen - zeker nu - super-groot zijn , is wel een open deur intrappen.
In de man/vrouw relatie lijkt het er nu meer op dat de vrouw “totaal geëMANcipeerd” is en de man de relatie-strijd eigenlijk al heeft opgegeven.
Is dit ook typerend voor een eindtijd-fenomeen dat iedere sterretijd in ernst en grootte toeneemt?
Of zie ik dat verkeerd?
Was dit aan het einde van de Egyptische hoogconjunctuur ook al niet het geval?
Is deze “sexuele revolutie”- sprekend in vergelijkingen - al een aanwijzing dat het Yinne Zwarte Gat in het HeelAl ook machtiger is geworden dan ons uitdijend deel ervan?
Het is bepaald geen Evolutie, gelijk onze technologie ons REvolutie brengt en kanker in lichaam en geest ook de Omkeringscyclus inluidt.
Is dit alles toeval?
Is het toeval dat de prostaatkanker bij mannen en baarmoeder- en borstkanker bij vrouwen nu zo veel voorkomt?
Betekent dit niet dat de man zijn manlijkheid verliest en de vrouw haar vrouwelijkheid?
Is dat de ook oorzaak dat AIDS zijn intrede deed?
In het oude Egypte heette het SIDA en/of de saida hetgeen de uitgang naar de andere wereld betekent.
Is de oorzaak van die grote veranderingen louter door zo’n minuscuul defect of is er iets anders aan de hand?.
Dit denk ik wel , want het is wel wat ons zo uniek maakt.
Maar één ding is zeker.
Het is bepaald geen groei naar gelijkheid tussen man en vrouw.
Dan hebben wij ook dát - zoals alles wat ons werd nagelaten - totaal verkeerd opgevat!!!
Laat mij het hier bij laten en het laatste verhaal hierop laten aansluiten: een verhaal dat ons zal brengen naar de haast onwaarschijnlijk omkeringscyclus van man naar vrouw en de vrouw naar man en wat eveneens een verklaring kan zijn voor de vraag hoe de ziektecyclus zich aeonisch herhaalt en daarnaast ook een verklaring geeft waarom de brug tussen denken en weten verkalkte en aeonisch verergerde..
En dan krijgen we als vanzelf te zien waarom introvert en extrovert zich in de stamboom afwisselen.
Voor mij kunnen de boeken dan wel gesloten worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten