Waarom de waarheid tot het bittere einde verborgen blijft .

Het is meer dan duidelijk dat ik zo’n kleine 10 jaar  met een mission impossible ben bezig geweest om dát te vertellen wat mij als een dief in de nacht tot mij kwam.
Dit had ik totaal niet verwacht, omdat de tekenen dat het fout ging - zeker de laatste tijd - voor iedereen toch meer dan duidelijk was.
Natuurlijk had ik een aantal “discipelen” die het hele verhaal over evolutie en de kosmische onsterfelijkheid realistisch overkwam.
Ook het verhaal over de opmerkelijke vergelijking “Genesis” en “de zwangerschapscyclus” werd slechts door enkelen op waarde geschat. [ http://www.wetenschap-eindtijd.com/kosmologie_en_astronomie/de_perzik/zwangerschcyclus_1_/zwangerschcyclus_1_.html ]
En de enkeling die dit overkwam maakten het zich eigen - Bijbels zo fraai omschreven  als “opgegeten” - waren allemaal mensen die geen snars meer begrepen van de wereld waarin zij leefden en aanvankelijk dankbaar blij waren met het hele verhaal.
Niet dankbaar blij dat het einde van “het tranendal des levens” in zicht was, maar dat men wist dat het niet anders had kunnen gaan en nog een diepere reden kende ook.
Het was een soort  “opluchting“ dat zij begrepen en/of een antwoord hadden gevonden waarom zij voor hun gevoel niet echt spoorden in de wereld waarin zij werden neergezet.
Emotie dus!
En die emotie gaf hen niet alleen de kracht om maar gewoon door te gaan met leven, maar tevens om het verhaal met vrienden en kennissen te delen.
Maar al snel werd hen duidelijk dat zij hiermee bezig waren om zich in een totaal isolement te manouvreren, omdat zij het “normale”  pad van positief denken hadden ingeruild voor de kleinmenselijke spiegel.
En dus bleef hen nog slechts één optie over : “Zwijgen als het graf” naar hun buitenwereld waarin zij probeerden samen te leven.
En laat mij eerlijk zijn.
Dit is toch volkomen logisch, want in het verleden zijn al zo veel “doem-profeten” opgestaan die naar later bleek geen gelijk hadden gekregen, dat het ten ene male waanzinnig is hieraan nu opeens geloof te hechten.
Het was immers nooit zo donker of het werd wel weer licht!
Onderwijl weet iedereen ook dat leven in een totaal isolement een absolute onmogelijkheid is.
Dat was vroeger zo en is door onze steeds verder gespecialiseerde maatschappij alleen maar veel erger geworden.

Hoe kan het dat bijna niemand wil of kan zien dat het op alle fronten fout gaat?
Is dit louter verstoppertje spelen voor de harde werkelijkheid of is er iets anders aan de hand?
Het lijkt haast wel dat iedereen zijn/haar eigen waarheid heeft in het beleven van goed en kwaad en waarin het midden als “gulden middenweg” iets is wat niet  bestaat.
http://www.wetenschap-eindtijd.com/intro_oude_wijsheid/medaille_heeft_drie_kanten/medaille_heeft_drie_kanten.html
Langzaam - ijzig langzaam - begint het tot mij door te dringen dat het menselijk denken geen gulden middenweg kent , hetgeen betekent dat wij slechts leven op óf vriend óf vijand  en óf blijdschap óf verdriet.
Beide emotie dus, die beide door de tijd steeds heftiger werden!!!
Beide zijn onderdeel van onze erflast, die wij als het zwaard van Damocles met ons meedragen.
Maar het betekent tevens dat we leven in een tijd van “ieder voor zich en God voor ons allen”.
We leven nu met zo’n kleine 7 miljard mensen op deze planeet waarvan iedereen een andere weg bewandeld heeft.
Dit leidt toch een babylonische spraakverwarring om van te duizelen?
Zeven miljard mensen, die allemaal een andere kant opkijken?
Zeven miljard mensen, die bij iedere woord een andere emotionele belevingswereld hebben.
Is het niet onvoorstelbaar?
En logisch dat er daarmee zeven miljard  Ik-waarheden zijn, die met elkaar strijden om ieder hun gelijk.
En wetende dat emoties dwingend zijn en dwingender worden naarmate men in zijn/haar waarheid wordt aangevallen, is het niet verwonderlijk dat het leven eruit ziet als een gladiatoren-spel van discus werpen met vlijmscherpe tongen, die uiteindelijk door echte wapens worden vervangen.

We hebben als mensheid nu volgens de Bijbel 144000 jaar de strijd tussen goed en kwaad ten goede voor onszelf weten te overleven [ want anders waren wij er immers niet meer ] en nu moeten wij die strijd gaan opgeven en accepteren dat het einde voor iedereen steeds dichterbij komt en dat er geen andere oplossing is dan zelfoplossing?
Dan blijven er toch  voor hen die “mijn hervonden waarheid”  al serieus nemen toch nog slechts twee opties over: Of bij de pakken gaan neerzitten of nog effe lang leven de lol het leven uitleven?
Dit zijn immers de twee opties van het denken, waarin berusting [ echte berusting of acceptatie ] niet bestaat?

Ik heb op vele manieren geprobeerd uit te leggen, dat mijn leven een aaneenschakeling was van iets wat 99,9 % van alle mensen slechts beleven bij de laatste ademtocht, alwaar de doden één voor één in luttele secondes in hun spiegelbeeld van denken voorbij komen.
Het klinkt als een onvoorstelbaar en prachtig verhaal, maar niemand beseft dat daarmee enerzijds mijn Ego-jasje als zijnde de Ik-bescherming verloor alsmede ook mijn  “eigen waarheid” of “eigen waarde” ben kwijt geraakt.
Niemand kan daarmee invoelen dat ik nog slechts leef als een soort Sjamanistische ziener, die in het duistere verleden het dodenrijk opriep om de juiste adviezen te geven aan zijn onderdanen.
Dit pikt toch niemand meer!!!
Iedereen heeft immers zijn/haar eigen overlevings-strategie als onderdeel van zijn/haar erflast!
En enkelingen die in [haha] “mijn” research beginnen te geloven, proberen mij bij te staan met allerhande wereldse bewijzen die dan meestal wel New Age gekleurd zijn, maar moet ik maar doorheen kijken.
Zelfs een recent artikel in Nature over onze bedreigde planeet dat de aandacht trok van de NRC http://www.nature.com/nature/journal/v486/n7401/full/nature11018.html  leidde tot een meer dan lachwekkende discussie waarin met  “doemdenker” Bok de vloer werd aangeveegd en waarin de columnist mij vriendelijk bedankte voor het mailtje en de website, die hij [haha] zou gaan bestuderen. Het bekende leugentje voor bestwil.

Het spijt me, maar als ik mijn oeverloze poging nu zie, vind ik het waarlijk geniaal - en begrijpelijk - hoe het evolutie-proces als essentie voor het oneindig bewegen van de kosmos voor iedereen en op iedere planeet altijd zijn ware geheim van tijdelijk leven op planeten onthouden zal blijven.
Ik kon het niet geloven, maar dit is reality.
En zeker nu de strijd tussen goed en kwaad met de dag explosievere vormen gaat aannemen, is er geen enkele mogelijkheid meer om in alle rust dit onderwerp over cycli die allen elkaars gelijke zijn van individu tot het kosmisch geheel te bespreken.
En dit is ook de dieper liggende reden dat ik besloot om de discussies op dit blogje te beëindigen.
Het spijt me, maar het is niet anders.