Het magische jaar 2012

Van mijn sprookjesprinses Maria

Het is zover. We zijn met ons allen en ook wereldwijd het magische jaar binnengewandeld.
Er gonst een vraag door de mensen “Geloof jij erin?” En het helemaal weglachen lijkt plots verleden tijd te zijn.
Onze Mathijs van de Doorgedraaide Wereld maakt er zijn grote spel mee. Twee gasten worden er als terugkomend speeltje uitgenodigd en wie de meest vreemde ideeën heeft, mag komen vertellen wat hij iedereen wil aanraden om nog mee te maken voordat de wereld vergaat.
En wereldwijd...  wachten alle geloven op hun eigen gemaakte laatste profeet.

Voor mij... is de onrust die me alle kanten op wil jagen op de een of andere manier tot rust aan het komen. De levensonrust waar ik mee geboren werd en uitprobeerde in mijn leventje.
Er hoeft of moet niets meer en als het zo uit zou komen, mogen of kunnen we beslissingen nemen die we misschien anders niet hadden genomen.
Wat geheim was in ons aller mensenleven gaat geboren worden.
Alles wat gedaan moest worden, wat daar wel of niet in lukte, is gedaan.... de tijd is voorbij.

Zoals in het sprookje van de zeven zwanen, waarbij zusterlief de betovering kon doorbreken door te zwijgen en truien van brandnetels te weven.
Toen de tijd voorbij was mistte er nog één mouw voor de jongste broer.
Ze gooide ze over de zwanen heen, die beschermend om haar heen vlogen omdat ze op de brandstapel was beland. Ze veranderden terug in de jongelingen die ze waren, maar de jongste bleef één zwanenvleugel behouden.

Toen we geboren werden zei God....
Dit is de familie die ik je geef, het land wat ik je geef, de pijn en vreugde, de valkuilen en dromen die ik je geef en ook een koffer vol magie.....
Maak er wat van.

En we maakten er wat van.
Door alle eeuwen heen, door alle culturen heen, tot op de dag van vandaag.
We hebben het leven met ons allen uitgebuit, onderste boven gehaald, binnenste buiten gekeerd en hebben alle magie gebruikt en misbruikt die in de wonderkoffer zaten.
We zijn gekomen tot aan het begin en het eind.
Rest ons nog  “een laatste zwanenvleugel”?
Het laatste restje betovering wat niet weggenomen kon worden door onze hardwerkende mensenhanden in zwijgende zwoegende hoop?
De betovering van Gods wereld geeft mij vleugels in de dag zodra het ochtendgloren aanbreekt, zoals de betoverde broers in zwanen veranderden bij de eerste lichtstraal van de zon. Om in de nacht neer te dalen en hun menselijke gedaante terug te krijgen, zoals wij in de nacht half en half in de magische wereld van het Grote onszelf tegenkomen in rare, enge, mooie of gezellige dromen waarin alles tegelijkertijd en overal plaatsvindt.
De diepe rust van “eventjes weer thuis zijn”.
Niet meer kunnen en hoeven denken.
Een beetje flirten met de dood.

Er lijkt een stilte in de mensen gaande te zijn nu 2012 ons geheimzinnig in zijn netten heeft verstrikt en binnengehaald. Een stilte, alsof de adem wordt ingehouden om met een grote zucht te mogen ontsnappen.
Zoals in de vele nagelaten sprookjes van het gesproken woord.... Er was eens.... een leven vol van spanning “lukt het wel of lukt het niet” en dan komt de diepe zucht... en ze leefden nog lang en gelukkig.

In de rest van de wereld, de wereld buiten het Westen, zijn alle voorouderverhalen min of meer nog springlevend.
Maar het Westen heeft alle voorouderverhalen naar het land der fabelen verbannen en ingeruild voor de zo begeerde “eigen wijsheid”.
Zoals de vergane culturen vóór ons dit deden, heeft het Westen in de estafetteloop van het leven het duivelsstokje overgenomen om als laatste hoogconjunctuur “het laatste gevecht te leveren van de Duivel tegen God”.

Haha... natuurlijk was het een oneerlijke strijd.
Ons het denken geven en met onszelf en elkaar laten vechten en ondertussen de einduitslag veilig en wel in zijn achterzak.

En God zelf?
Die ligt echt dubbel van het lachen.

De eerste keer dat ik God zag lachen... tuurde ik in de donkerte omdat ik bang was dat ik een boos gezicht zou zien, maar moest hem toch vertellen wat ik in mijn kinderogen voor stoms had gedaan.
Mijn slaapkamertje lichtte op.
Niet van dat vieze lamplicht.
Het lichtte op in een zacht doorschijnend licht en God lachtte.
Niet op een of andere begrijpende manier.
Hij lachtte gewoon omdat hij lachtte.

Zijn we niet allemaal, ieder met een eigen en naar elkaar aanvullende rol vanuit het levenslot, de spelers van het grote mensentheater?
Het spel is nog niet uitgespeeld. Het leven van alledag gaat nog gewoon zijn gangetje, maar toch laat de magie van 2012 zijn sporen aan me zien.
Dit is een stukje uit mijn beleven, waarvan ik voor mezelf al een paar weken aan het schrijven ben gegaan.
En hoop hiermee mezelf en alle anderen in tegen te komen.