Een gek kan meer verhalen dan een wijze kan vertellen.

.

Misschien vindt U het erg inconsequent dat ik na mijn afscheid van het blogje toch nog terugkom.

Maar ziende hoe onvoorstelbaar cru ik ben geëindigd met de vergelijking en/of gelijkheid van alle cycli met het Lucifer Galabal en het Nirwana voor morgen en de sex vond ik toch dat het hele verhaal een waardiger afscheid verdiende.

Daar komt nog bij, dat velen die mij niet kennen het idee koeteren dat ik mijn boosheid nog steeds niet kwijt ben over alles wat “mij werd aangedaan”.

En waar hebt U mijn spiegelbeeld zien aan te danken?

Louter en alleen aan mijn gek-verklaring!

Het enige probleem was dat men voor mij geen geschikt gekkenhuis heeft kunnen vinden en dat was ook waarom ik zo’n 14 jaar mijn eigen quarantaine zocht, nadat ik mij nog ongeveer 7 jaar vermaakt had  door alle regels van de wet met voeten te treden in de ijdele hoop dat men toch nog een plekje voor mij zou vinden.

Zo bouwde ik met een vriendje - ook een outcast in deze verkankerde sferen - clandestien een huis in de lariksbossen in Zeegse een glashuis van louter afval.

De ramen kwamen uit een regeringsgebouw - degelijker kon het niet - , de stenen van een oude ruïne van een varkensstal en de “parketvloeren” als zijnde afval van een pallet-fabriek.

Natuurlijk leidde dit tot problemen met de gemeente , maar  die werden simpel opgelost na een “handdruk” en een vriendelijke lach richting de ambtenaar van bouw- en woning- toezicht.

Ik kreeg zijn groen licht en was de eerste vaste bewoner van dit “vakantie-paradijs”.

Maar helaas woonden daar veel te veel “norm”alen” permanent in hun tweede huis.waar ik nog gekker van werd dan ik al was en dat was ook de reden van mijn vertrek naar Portugal.

Een leuke anecdote van deze nu ‘dooie diender” zal ik U niet onthouden, want anders onthoudt U mij als een “gekrente persoon”, die nog even zijn gal spuugde.

En dat .was nu precies niet de bedoeling, want ik ben onvoorstelbaar dankbaar voor hetgeen mij in mijn leven “te beurt viel”.

Laat mij van wal steken.

Tijdens de bouw van dit paradijselijke glashuis was ik weer eens “solo” en wat is een man alleen meer dan “Vrijdag op een onbewoond eiland”?

Gestuurd door mijn erflast kreeg ik mee een vreemde angst voor het andere geslacht en was dus bepaald geen rokkenjager.

En dat tesamen met een erflastige dienaar voor de lijdende mens moest ik het doen met ...Ach vult U het zelf maar in!

En ... zucht ... als de therapie aangeslagen was vertrok de “patientia” weer met een handdruk!

En zo geschiedde...

Op een dag - halverwege de bouw - werd ik gebeld door een vrouwelijke producer van het VPRO-programma “alternatieve geneeskunde”  met de vraag of ik die Dr. Bok was die in het Tijdschrift een opzienbarend artikel had geschreven over de behandeling van hypertensie met suiker-verbod in plaats van met zout-beperking..

Jaja ... Dat klopte en had daar zelfs de moeder van één van de hoofdredacteuren mee behandeld met groot succes.

Ik beaamde dit en zij wilde daar een TV-uitzending van maken.

Toendertijd was mijn boosheid richting de “medische maffia” nog torenhoog.

Zo’n cadeautje was natuurlijk wel grappig , maar ik had een groot probleem.

Ik had tijdens de bouw van dit  “paleis” geen onderkomen, sliep tussen de cement-troggen of in een bouwvallig schuurtje waar mijn schamele bezittingen lagen voor als het regende.

Het was al halverwege juli en het moest dus voor de herfst wel af zijn.

En dus besloten wij - na een korte kennismaking - dit  “theaterspel’ op de bouwplaats te laten plaatsvinden nadat ik een schriftelijke bevestiging had ontvangen dat er niets uit dit script zou worden geschrapt. [ Hoe heet dit zo mooi?  Erfahrung zeigt sich de Meister!!! ]

Het interview zou worden afgenomen door een dokter Thomas - een ongelovige Thomas dus.

En achteraf - it’s all in the name - was de producer een echte mannetjesputter, maar zo ver was ik toen nog niet.

Het was een prachtige dag en vond tussen de rotzooi nog een redelijk schone korte broek en een overhemd en zo arriveerde een cru van zo’n 10 man  op de TV-locatie.

Mijn voorbereiding bestond uit 1 uur op mijn buik liggen in de zandduinen om mij helemaal leeg te maken.

Het interview zelf duurde zo’n drie kwartier en het werd zo’n waar spektakel dat iedereen - behalve Thomas -  met open bek van verbazing amechtig naar lucht hapte.

En dus nam ik daarna ze mee naar ...

Sorry, het lot wilde dat er twee Jehova-predikers  mij even in andere sferen bracht... haha toeval.

En dus nam ik de cru mee naar één van de prachtige vennen om bij te komen om daarna weer verder te gaan met de bouw.

Het zal ongeveer een maand later zijn geweest dat de producer mij huilend opbelde dat niet alleen het schript was afgewezen, maar dat zij haar werk niet meer kon doen en heel graag bij mij langs wilde komen voor ... wat nu.

U snapt het al.

De “iron lady” kwam langs met gerookte paling en wijn en nog geen maand later woonde ze bij mij in, nadat zij op mijn advies een uitkering had aangevraagd en gekregen.

Het feestje duurde een klein jaar en toen heb ik haar met een gouden handdruk en het advies om naar het Bhagwan-centrum in het Oosten te gaan om zichzelf tegen te komen.

En zo geschiedde.

En het boekje “In the beginning ... I was you and you was me” uitgegeven onder de naam youme was het resultaat van mijn uittreding die ik niet veel later kreeg.

Isn’t it like a fairytail?

En het huis verkocht ik zo’n 2 jaar later aan een lector van de Universiteit in Groningen voor een lectoraal bedrag, nadat hij eerst via het gerecht gedwongen werd de overeenkomt - waar hij bij nader inzien vanaf wilde - na te komen.

Ik kreeg zelfs nog een schadevergoeding toegewezen.

En zo belandde ik in Portugal : de poort van Oost en West [ Porta na Galicia ]

Zeer recent kreeg ik van Nico een astrologische uitdraai van alle landen op de wereld en...

Portugal bleek in het sterrebeeld Vissen te staan [ het yin/yang symbool zoals U weet ]  en zo keerde ik vlak voor het einde van het Vissentijdperk terug naar het Nederigland dat samen met Amerika  het Krebst- symbool kreeg toegewezen.

Paste dan niet feilloos in een van de laatste verhalen?

I feel sorry for it.

Whenever we had known we never had celebrated our “Lucifer galabal “ nowadays.

$

- It was my symbolic signature under many letters, but now you can see it as being the full-grown lemniscate of life in the dollar also.

- En onze G van gulden was  de G-sleutel van de muziek, die hetzelfde in zich droeg.

- In the beginning and the end was and is it again youme.