“De Dag des Oordeels” en “Hoogmoed voor de val”.

In mijn laatste artikeltje op dit blogje schreef ik al - na opeens een kleine stormvloed van reacties - dat ik mij genoodzaakt zag er wederom voor alle duidelijkheid nog een artikeltje aan toe te voegen.
Natuurlijk weet ik niet of de Olympische Spelen de bom in het kruitvat zal doen ontploffen.
Het was slechts een vermoeden en/of een invulling van grote waarschijnlijkheid.
En zeker na een glimp opgevangen te hebben van de openingsceremonie van gisterenavond - die ik na een half uur de rug toekeerde vanwege de mateloze Westerse arrogantie t.a.v. onze technologische revolutie - werd dit vermoeden alleen maar sterker.
Maar daar wil ik het niet over hebben.
Ik wil het slechts hebben over iets wat ik tot op heden bij niemand heb gezien en zelfs niet in het laatste artikeltje over Oosterse Holy Shit en Westerse Holy Shit waarin ik vertelde over onze schijnheiligheid ten aanzien van onze liefdevolle manier waarop wij anderen helpen met welgemeende hulp en adviezen zonder dat anderen daar om vragen.
Ik loop “als Sammy vaak gebogen” en krijg dan vaak te horen “Sammy waarom loop je gebogen? Wat is er aan de hand? Kan ik je helpen?
Welke reactie ik er ook op geef, het maakt niet uit.
Ik krijg een therapeutisch advies van de melkboer of de bakker - als U begrijpt wat ik bedoel.
Het lijkt erop dat hoe minder men weet des te sneller en duidelijker men direct met zijn oordeel over goed en kwaad klaar staat.
Iedereen op dit blogje weet inmiddels hoe de relatie tussen Maria en mij op een historisch hoogtepunt knalde en waar ik toch weer uit dankbaarheid voor mijn BDE’s [hoe gekker kan een gek wel zijn ] de deur toch weer op een kier zette.
Was dat mijn hebzucht om niet alleen te kunnen zijn?
I don’t know en laat dit oordeel graag aan U.
Er zijn de laatste dagen veel harde noten gekraakt en zeker niet zonder resultaat.
We hadden het over liefde die al lang geen liefde meer is , maar pure hebzucht.
Zo hadden we het over liefde en haat, die bij elkaar horen als dag en nacht of eb en vloed.
Zo hadden we het over liefdevolle castratie en casterende liefde.
Zo hadden we het over lief doen om lief gevonden te worden en over veel meer van zulke kleinmenselijke dwalingen.
Zo had zij vanmorgen een “dwingende vraag” aan het geduldig papier toevertrouwd : “Is dankbaarheid het tegenovergestelde van blijdschap”.
Toen ik haar ernaar vroeg, was haar antwoord zonneklaar en/of zij was er helemaal uit.
Ik neem aan dat U - als U er even bij stilstaat - die retorische vraag kunt beantwoorden.
De mens van vandaag en met name de Westerse mens is de grootste “aasgier”, die  de aardse geschiedenis ooit heeft gekend.
En in die top tien staat Nederigland ver - heel ver - bovenaan.
Zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen?
Ik kan slechts zeggen dat ik er nog nooit één ben tegengekomen.
Zelf sta ik daarin zeker in de top tien van Nederigland, want ik leef wel het meest luxueuze zorgeloze leven nadat ik via Staatsinmenging mag genieten en wel van Uw belastingcenten.
Zelfs de haast wekeleijks langskomende collectebus voor “goede doelen” is aan mij niet meer besteed en zo is mijn huis al mondeling beklad met een hakenkruis met als opschrift “Hier woont de grootste vrek van Bergen”
Oordelen , veroordelen en/of vooroordelen is slechts van je af kijken en/of  “vluchten voor de balk in ons eigen oog”.
En wat is ons devies?
“Geen gezeik, iedereen rijk” ....als ik er maar niet armer van wordt.
Zeker nu het echt crisis is , is dit allemaal meer dan duidelijk.
Ik vrees dat ik duidelijk ben en dat iedereen zich daar wel in kan vinden ... al wordt het natuurlijk niet uitgesproken.
Maar het betekent wel dat als deze van de wieg tot het graf omgetoverde “verzorgingsstaat” als die eenmaal omvalt er zelfs geen bommen en granaten nodig heeft om die verzorgingsstaat in één klap  om te doen vallen in “wiegendood”.
Maar!!!

Heeft U enig idee waar deze mateloze hoogmoed vandaan komt?
Is dit louter het gevolg van de progressieve verkalking van de brug tussen denken en weten , die ons tot ware Ik-goden heeft gemaakt?
Over dit onderwerp schreef ik behalve een boekje “In de ban van de genen” waarin ik dieper inging op het Ego en het Alterego [ het Zelf en het Hogere Zelf ] en kwam er een film over “de mongool” mens, maar dit alles mocht niet baten om iets van begripsvorming achter te laten.
Maar ala.
Het is wat het is en nu zijn wij Westerlingen ware Ik-Goden met Nederiglanders aan de top met een mateloze Hoogmoed, die tot onze val gaat leiden.

Voor mij is dat een retorische vraag en het antwoord erop ligt in het boek dat de meesten van ons al lang als sprookjes-boek uit de boekenkast hebben verwijderd: het waarheids-boek dat Bijbel heet.
Voor mij ziet het eruit dat iedereen in het Westen erflastig de Bijbel heeft “opgegeten” na zo’n kleine 2000 jaar Christendom.
Een pure brainwash dus dat “alles goed is wat is”.
Mag ik U eerst meenemen naar een recent artikeltje op Xander-nieuws: http://xandernieuws.punt.nl/?id=662359&r=1&tbl_archief=&
Het behoeft geen betoog dat zoals God is Goed en God is Liefde voor ons heilig is, men in het Oosten zonder probleem het leven wil geven voor Allah [ al -tig keer heb ik Allah vermeldt als zijnde het Al-La of het Uni-Versum] als zijnde een God die Streng en Meedogenloos is en Waar niet mee te spotten valt.
Aldaar is de zo’n 2000 jarige brainwash  erflastig net iets anders ingevuld.
Verplaatsen we ons dan even in de astrologie dan mag het geen toeval heten dat dit tijdperk het tijdperk van “Stier” is en ons tijdperk het Vissen-tijdperk heet waarin ons voorzegd werd dat  de yin-vis en de yang-vis uit elkaar zwemmen als teken dat ook onze “progenituur” en/of onze voorplanting daarna definitief ophoudt.
Het zijn ook in dit opzicht puur tegenovergestelde astrologische tekens.
[  haha ... Ik hoop dat onze astroloog mij daarin gaat corrigeren ]

En...
Om dan nog even terug te komen op “de Olympische Spelen” - het spel van “wie is beste in de wereld”.
Ik heb nog niemand gehoord over ons schofterig gedrag om het tijdstip zo te kiezen dat die Spelen precies samenvallen met een moment dat de Moslims hun geheiligde “Ramadan” hebben: een vastenmaand om lichaam en geest te reinigen voor Allah’s aangezicht.
Ach laat mij stoppen.
Dankuwel [haha het woordenboek kent nog slechts dankjewel als teken van ...vul zelf maar in]
Dank U wel dat U dit verhaal vanuit Uw hoogmoedstoren hebt willen lezen.
Of het gehoord wordt vanuit die hoge toren betwijfel ik sterk.
Mag ik het de toren of de “toorn” van Babel en/of babbelaar noemen, die weldra omvalt?
En zo wij iemand als schuldige willen aanwijzen...
Spiegeltje spiegeltje aan de wand is het enige wat ik erover kan zeggen.

Mocht er nog behoefte zijn om iets te weten over Het Ego en het Alterego [letterlijk het Hogere Ego]  waar feitelijk mijn zoektocht van zo’n 30 jaar begon, dan zal ik daar nog een kort verhaaltje over schrijven.
Want daar ligt  wel de bakermat van onze zelfdestructie.

Van Oosterse Holy Shit [de heilige goedheid] tot Westerse Holy Shit t.a.v. WO III .

Na al enkele keren de handdoek in de ring te hebben gegooid en/of de discussies te hebben stopgezet, omdat het ontaardde in een babbelbox moet ik - nu ik aan het eind van mijn laatste verhaal vroeg of er nog vragen waren, die niet kwamen - definitief afscheid nemen.
Natuurlijk had ik alle essenties al verteld en nu het werelds steeds duidelijker wordt dat de machtsblokken van yin en yang [ in het groot en in het klein] een steeds grimmiger houding aannemen, is het nog slechts wachten wie de lont in het kruitvat aansteekt.
Desondanks moet mij toch nog iets van het hart.

Ten eerste moet ik nog een klein schoonheidsfoutje in mijn “Nachtwacht” wegwerken, die ik achteraf al veel eerder had kunnen veranderen als ik logisch had nagedacht.
Het gaat om de komst van de laatste profeet die ik Confissius noemde als zijnde de spiegel van Confusius, omdat dáár de bakermat ligt van iets wat heet “Alle cycli zijn elkaars gelijke”.
Zij konden dit reconstrueren nadat de Maya’s hen de kosmische cycli inclusief het einde van de mensheid hadden doorgegeven aan de daaropvolgende cultuur.
Ik had dit sterrenkind -  die uit Engelenland werd ontvoerd door de “geheime Witte Broederschap” - laten terugkomen in het bolwerk van het Christendom : het Vaticaan.
Maar enkele dagen geleden toen ik op de TV aan het zippen was was er een documentaire over alle wetenschappelijk zoektochten t.a.v. alle hiërogliefen en symbolieken in de Christelijke kerk [zoals o.a. “het kruis des doods” dat op iedere kerk prijkt].
Het ging over de grote kathedraal in het centrum van Londen waar een groot kruis op staat met onvoorstelbare merendeels nog niet volledig opgeloste tekens op prijkt.
Een Bijbel-wetenschapper vertelde daaruit  te kunnen ontcijferen dat die nieuwe messias die het einde de tijden zou aankondigen naar het nieuwe centrum van de Christelijke Kerk Londen tevoorschijn zou komen.
En achteraf logisch , want Jesus werd ook teruggezet in zijn geboortestreek.
Zullen wij  dit direct na de Olymische Spelen gaan beleven?
En wat ik vroeger al beschreven had hoe de Big Ben in Londen het centrum zou kunnen worden voor het begin van de aardse Big Bang, werd vandaag ook beschreven als waarschijnlijkheid. [ http://xandernieuws.punt.nl/?id=662152&r=1&tbl_archief=& ]
I don’t know. Wait and see.
Natuurlijk gaat deze hele ontwikkeling nu zeer beangstigend snel zoals het ook letterlijk in de Bijbel werd voorzegd over het naderend einde.

Bijbels wordt dit snel naderend einde beschreven als komende als “Een dief in de nacht”.
En de oorzaak  van  deze logaritmische versnelling naar zelfvernietiging is iets wat U in de verste verte nooit had gedacht: het positief denken en/of het wegvluchten voor het negatieve van zowel de erflast als in het huidige leven.


En gelijk de mens dit alles niet wil zien en liefst de zonzijde vasthoudt - het positief denken - is dit Olympisch Festijn [net als het verhaaltje van de Titanic]  ook niets meer dan het positief denken om de ellende en alle spanningen in de wereld zo lang mogelijk niet te behoeven te zien.
Hoe dat vluchten in positief denken er uit ziet is zeer verschillend van individu tot individu en heeft natuurlijk weer alles te maken met erflast.
De een doet het door werken, de ander loopt alle festivals af en weer anderen zitten in de dienstverlening en/of de zorg voor anderen.
Anders gezegd: Iedereen poets zijn/haar Ego op met iets wat heet “positief doen” om het negatieve - wat iedereen ook heeft daarmee weg te drukken alsof het er niet is.
Allemaal erg menselijk en dit geldt voor iedereen.Dit kennen we als de gezegde “hoop doet leven”.
Maar de gevolgen ervan zijn desastreus.
Dit is voor mij slechts één aspect van wat ik noem “de Goddelijke Perfectie”, waardoor wij “het midden eren” [ in het Oosten  “mediteren” en in strenge kloosters “het absoluut zwijgen om bij jezelf te kunnen komen”] er in deze tijd helemaal niet meer bij is.
Zelfs in allerhande “meditatie-clubjes” gaat het er vooral om om negatieve gevoelens los te laten.
Ik zou ik niet heten dat ik dit ook niet had uitgeprobeerd om het mee te maken.
En net als bij Reiki-behandelingen werkt zo’n meditatie-sessie in eerste instantie tot een fijn gevoel om na enige tijd weer te verdwijnen. En zo werkt het haast verslavend - zou ik haast willen zeggen.
Het effect van dit alles is dat wij het goede in onszelf koesteren en het kwaad op het bordje van onze naaste en liefst bij mensen ver weg neerleggen.
Zo ken ik hier heel veel mensen die erg positief zeggen te denken en onderwijl hun huis op de meest geavanceerde manier hebben beveiligd tegen de boze buitenwereld.
Voor mij is dit pure shizofrenie, maar voor anderen is dat de normaalste zaak van de wereld.
Kijk goed naar Uzelf en U zult zien dat U ook die spastische neiging vertoont.
En hoe hoger “beroepsmatig gestatust” of door inwijdingen zoals Reiki en Avatar” des te harder wij oordelen over naar de buitenwereld en onszelf “heiligen”.
En zelfs het niet meer oordelen over anderen is daarbij totale fake en niets meer dan pure angst dat U door anderen met discus werpen wordt geraakt in Uw ziel.
Dat is ook dat dit blogje 1000 keer meer reagluurders dan reageerders kende.
En vragen waren er ook sporadisch, omdat men zich dan als in een klasje voelt zitten waar U Uw vingertje opsteekt , omdat U niet snapt waarom 1+1 =2 en niet 3.
Want  uitlachen door Uw klasgenoten was toch vreselijk?.
Neen U bent volwassen, hebt Uw eigen mening opgebouwd en daarmee leeft iedereen zijn/haar erflastig leven.
Ik noem deze attitude “vijandsdenken” hetgeen ons nu noodlottig gaat worden.
Maar helaas was dat nu juist de bedoeling van het spel des levens.
Kent U toevallig de gezegde “Doe wel en zie niet om”?
Ik werd er thuis tenminste mee doodgegooid.

Was of ben ik anders gebakken dan anderen? Natuurlijk niet!!!
Ik had hooguit iets te weinig Ego-jasje om me te verdedigen in de “positief denkende wereld” waar ik was neergezet.
Wat bij anderen erflastig als zekerheden van goed of kwaad gold, was daardoor bij mij de eeuwige twijfel, die mij deed zoeken.
“Is de gezegde niet “Twijfel is het begin van de waarheid”?
En op momenten van huisvredebreuk-oorlogen na een killende stilte [elkaar doodzwijgen]
ontplofte de bom in mijzelf en/of kreeg ik BDE’s en/of uittredingen.
Is dat niet hetzelfde als zelfdoding, dat tegenwoordig steeds meer voorkomt?
Bij mij ging het hooguit ijzig langzaam in fasen van ongeveer 7 jaar.

Om een lang verhaal kort te maken...
In mijn beleven is positief denken de leugen die ons regeert en die ons nu noodlottig wordt.
Het is als de gezegde “De halve waarheid is de leugen” en niets meer!!!

Is het niet ....Mensdom?
Waar mij misschien nog het meest beangst igt  is dat ik weet dat zodra “de hel op aarde” begint de schijnheilige goedheid en het positief denken acuut omslaat in “Ieder voor zich en God voor ons allen”.

Desondanks wens ik U allen veel sterkte en wijsheid voor de tijd die komen gaat.
.

Een open brief aan een Shamaniste, die ik van vroeger kende.

Deze bijzondere vrouw - genaamd Rosa [en ze is ook als een roos] -  ken ik al zo’n 30-35 jaar.
Het contact kwam puur toevallig tot stand bij een verlovingsfeest in de familie van mijn eerste vrouw. Na een “social babbel” vroeg zij ons na het feest bij haar thuis , nadat zij meende iets geks in mij te zien: iets waar ze meer van wilde weten.
Het werd een vreselijk gekke avond, maar hoe dit meer weten precies verliep weet ik niet meer.
Toen ik na mijn diepe uittredingen - waardoor ik Bijbel-idioot werd mede als gevolg van een scheiding van mijn tweede relatie - was ik de weg volkomen kwijt en had ik nog maar één weg, waar ik naar toe kon gaan: Rosa, die een praktijkje aan huis had waarbij ze met trommelen op een simpele trommel waar de patiënt tegenover zit kon horen en daarmee zien wat er mis was met haar cliënt.
Gelooft U het?
Ik in ieder geval wel!
En die gave had zij niet voor niets.
Zij had op haar derde of vierde jaar een ernstige hersenvlies-ontsteking gehad waar ze bijna aan overleden was.
Het was een echte bijna dood ervaring met een terugzetting naar een vorig leven?
Maar beseffen konden zi’j alsmede haar ouders dat totaal niet, want daar was zij nog te jong voor. Dat was in hun ogen gewoon haar karakter.
Isn’t that a coincidence that I met here?
Ach ... door de tijden heen werden wij goede maatjes met sporadische contacten en hebben samen de gekste dingen meegemaakt zowel in haar thuis als in de wereld waarin zij is terecht gekomen[ Avater, Zen ect.]. Met gemak zou ik hier een”bestseller” over hebben kunnen schrijven.
En nu het in mijn leven weer totaal in het honderd gelopen was en ik “kluizenaar tegen wil en dank” was geworden stuurde haar een brief na een kort telefoontje.
Ik had dit stuk met even veel recht kunnen noemen ” Hoe mijn individuele leven [ zoals feitelijk ieders individuele leven]   gelijk is aan de geschiedenis, die zich tot het einde der dagen herhaalt.
Ik belde haar feitelijk op om haar te vertellen dat ik weer alleen was en - gezien de wereldsituatie - besloten wij [zij in dit geval] om als het even kon samen “het laatste avondmaal te vieren” met een dinertje.
De brief is inmiddels totaal veranderd, omdat ik het bij nalezen te chaotisch vond en helemaal niet om het hier te kunnen plaatsen.


Lieve Roos / lieve Shamaniste,

Graag stuur ik je  een beeld van mijn story ten aanzien van de bizarre toestand, waarin ik mij - achteraf bezien - zelf gemanipuleerd heb in mijn drang om te weten waarom ik gek werd verklaard in het zien dat de wereld tot op het bot verkankerd is en nu zijn terminale fase ingaat..
Graag stuur ik je deze brief hoe mijn laatste “sparringpartner” Maria mij daarbij - beide onbewust van alles - daar naar toe heeft gevoerd.
Het werd wel de meest cynische ontknoping van mijn bizarre leven.

Velen - die Maria en mij - kennen,  vragen zich nu af hoe wij het zo lang hebben kunnen uithouden en nu toch uit elkaar zijn gegaan.
Velen zien mij - vrees ik - als een soort “middelaar”, die dit uit zichzelf nooit zou doen: iemand de laan uitsturen.
Het is net zoals velen ook geen donder snappen wat die uittreding  voor gevolgen hebben gehad voor mijn functioneren in de wereld, want ik zie er toch zo normaal uit.
Iedere uittreding  -wat niets meer is dan een bijna dood ervaring - is onder andere dat er een stuk van je ego kapot wordt gemaakt: een egobast, die je normaal nodig hebt om je te beschermen voor "de boze buitenwereld".
Niemand kan invoelen wat dat voor gevolgen.
Je verliest daarmee je overlevingsdrift en je "wil" en wordt totaal afhankelijk van anderen.
En dat in een wereld waar iedereen zich "vrij" probeert te vechten en zeker in zijn of haar mening en/of elkaar probeert te overtreffen ?
Al mijn relaties waren dus in feite een een steuntje in de rug om nog net in de wereld te kunnen staan.
Maar...
Je kan met zo’n “gescheurd egojasje  ook nauwelijks eigen beslissingen meer nemen als je met z’n tweeën leeft, want aan iedere beslissing kleeft een goed of fout [emotie]  en dat maakt beslissen steeds moeilijker.
En die dwingende emotie is het uitstalen van energie: energie die je macht geeft in de wereld om te overleven.
Ik heb daar veelvuldig over geschreven als zijnde : emotie = uit beweging = manipulatieve energie: voor jezelf, maar ook voor de ander.
Maar door het wegvallen van die emotie wordt je als het ware als een hond, die zijn baasje trouw volgt omdat hij daar zijn eten en veiligheid vindt voor overleven.
Maar onderwijl  gebeurt er ook iets anders als die emotie verdwijnt.
En dat is dat ik  door die versleten "Ik-jas" steeds meer zie bij anderen en/of dwars door dat egojasje heen kijkt. Of ik dat nu wilt of niet ... ik ziet het.
Het is als een hond [ zonder erflast ]  nadeloos aanvoelt als je wankel staat in het leven en dan zijn baasje in de boze buitenwereld zal beschermen door de aanval in te zetten.
Hij voelt het, ziet het en ruikt het bij zijn baas.
[ prachtige serie op Nat.Geographic  "The dog whisperer"].
Wat is dat ruiken, zien of voelen?
Feitelijk is dat wat men noemt “de aura”: een weelderige kleurschakering  als van de regenboog en in dit geval van vurig rood [angst] en liefdevol blauw [liefde] die de hersenen uitstalen.
Dat is ook  wat zgn. verlichte zielen een witte aureool  tekent: plaatjes, die iedereen kent.
Ach ik zeg niets nieuws.

Niemand heeft de onderliggende reden begrepen waarom ik vluchtte naar Portugal en daar in een ruïne ging wonen, terwijl ik met al het "zwijggeld" - o.a voor mijn lezing "Cancer, it's like economy" - net zo goed een huis op de Bahama's had kunnen kopen.
Ik denk dat  “een normaal mens” dan ook zo’n keuze had gemaakt.
Zelf wist ik het toen ook niet echt waarom ik zo gek deed, maar een ding wist ik wel.
Ik had voor mijzelf maar een dwingende vraag: "Waarom... waarom in God's naam werd ik daarvoor zo zwaar veroordeeld, terwijl ik zeker wist dat het 100% waar was dat de wereld verkankerd was."
M.a.w. onbewust van alles zocht ik dus de stilte op van "de afzondering" om na te denken over het waarom.
Leven in een oud herenhuis met een half vergaan dak , geen water, geen elektra en zonder wc ergens in de bergen naast een grote stad in een vreemd land waarvan ik zelfs de taal niet sprak.
En...Of het toeval was of niet heette dit vervallen herenhuis ook nog “Vivenda Maria”.
U snapt het al, maar daarover straks meer.

Maar de keerzijde van die verminderde kleurrijke aura is wel dat het staan in het dageliks leven moeilijker wordt en dat is ook de reden dat zogenaamde “verlichte meesters” vaak gezamenlijk de eenzaamheid opzochten. [ De geheime “Witte Broederschap”, waarover ik op dit blogje vaker vertelde.]
Maar zo ver was ik nog lang niet en ik had daarvoor nog een lange reis voor de boeg en ik had een reisgenote nodig om mijzelf staande te houden. En man is maar een man ...niet?
Naar later bleek zij ook contacten en/of inwijdingen te hebben gehad met spirituele groeperingen.
Mijn reis naar Portugal was dan ook niet mijn beslissing, maar van mijn vriendin die het leven toendertijd ook niet meer zag zitten en totaal was ontspoord.
Ook zij was de weg totaal kwijt en werd weer in haar ego gesterkt na een tijdje met mij te hebben opgetrokken.
Hoe kwam ze eruit?  
Gewoon door een tijdje met zo'n "halfwas ego" om te gaan die ze totaal in kon pakken.
Dat maakte haar weer sterker.
Het gaf haar weer haar zelfvertrouwen terug!!!
En zo verzeilde ik onbewust in mijn volgende uittreding.
Persoonlijk wilde ik eigenlijk naar Griekenland na mijn diepe uittreding als zijnde een monnik in Thessaloniki. Ik wilde daar de energie voelen, omdat ik dacht daar gemakkelijker en sneller antwoord te krijgen op mijn dwingende vraag.
Ik wist immers precies hoe dit klooster eruit zag en hoe het gelegen was.
Dat leven had ik immers in een van mijn vorige uittredingen terug gezien.
Maar mijn wil was  te zwak en had dus niets te makken.
Ik kon simpelweg gewoon niet voor mijzelf beslissen of kiezen.
En toen mijn reisgenote weer was aangesterkt, verdween ze dus weer als sneeuw voor de zon met mijn centen op de bank op zak.
Want ...ze moest toch ook leven in die geld-wereld, waarin we leven toen ze naar Nederland terug ging!
Is het niet bizar dat ik onwetend “als therapeut” voor haar depressie de rekening - een BDE - betaald kreeg?
Is dit niet de omgekeerde wereld?
Ach ... achteraf bezien eigenlijk niet, want de zwakke broeders in de samenleving worden immers toch voor het vuile werk gebruikt voor een "grijpstuiver" uurloon!
Dit was alleen een beetje extremer.

Maar eenmaal weer alleen had ik natuurlijk weer allerhande telepathische en uittredende dromen.
Over het verschil tussen beide ga ik nu niet, anders dan  te zeggen dat zij uit verschillende hersendelen afkomstig zijn [de linker of de rechter].
Eenmaal weer alleen besefte ik ook donders goed dat ik bezig was met een zelfmoord-actie, want zonder zo'n ego-"hitteschild" in deze oververhitte wereld verbrandt je toch levend.
En dus plaatste ik een contact-advertentie met de tekst "Mijn egojasje is gescheurd en aan alle kanten vaal gekleurd. Door de gaten zag ik mijn vorm van zijn: Van binnen groot en van buiten klein".
Meer dan 100 brieven! waarvan ik 90% direct in de open haard kon gooien vanwege reacties die allemaal een super-opgepoetst ego lieten zien: “Kijk eens hoe goed en mooi ik ben!!!’
Niet "Ik ben die ik ben", maar "Ik ben goed die ik ben".
Vier of vijf van de brieven waren van een iets ander kaliber en die vrouwen schreef ik aan en maakte een afspraak en ging naar Nederland.
Eén ervan was Maria - die toen Maya heette - die met een telepathische droom precies beschreef hoe ik woonde en hoe ik eruit zag en waar een stem zei “Dochter kijk”.
Zij vertelde me ook dat ze totaal de weg kwijt was in deze keiharde wereld en naar haar zeggen waren haar Reiki-inwijdingen daar de oorzaak van.
Achteraf bezien was wel het meest frappante wel dat zij hierover schreef “Dochter...kijk”, alsof ik haar vader was. Maar dit wordt zo weldra duidelijk.
Maar...Had ik ook niet een dochter, die door Reiki-therapieën dan weliswaar was ontspoord?
Waardoor? Zij is van mijn erflijn en is ook gezegend met een zwak ego.
Een verzwakt dat ik kreeg als gevolg van mijn vader, die in de oorlog meer vegeteerde dan leefde.
Zij werd behandeld door mijn tweede relatie, die Reiki had gedaan en dat pakte spiegelbeeldig uit.

Ik ontmoette Maria en schrok mij rot: een vrouw van in om en nabij de 40, die eruit zag als een 15 of 16 jarige puber.
Was dat haar “visioen” van “Dochter kijk!”???
Ik kon mijn ogen niet geloven.
Maar iets klopte er voor mij niet.
Ze moest  al veel langer de weg kwijt, anders ben je niet zo geretardeerd.
Die Reiki-inwijdingen waren daar secundair aan.
En dan ook nog gescheiden en twee kinderen, waar er een bij haar woonde.
Ze smeekte me of ik haar in zo’n 9 maanden op "de weg naar Hamelen" kon terugbrengen.
Jesus Christ superstar!!!  
Ik was immers toch in hart en ziel [erflastig] dokter.
Als jij - Rosa alsmede U - iemand van de fiets ziet vallen die gilt van de pijn, ga je er toch ook naar toe om hulp te bieden?

Maria - die al vroeg haar naam had veranderd in Maya - wist door haar telepathische dromen waar ik woonde en hoe ik leefde...dus mijn bizarre leefwijze en leefomstandigheden waren dus geen probleem.
Ik zwichtte gewoon . Ik kon gewoon geen nee zeggen.
Dat Reiki-gedoe had ik voordien in Nederland al wel leren zien als een therapie die je  van "Ik ben" promoveert tot "ik ben God van mijn eigen Universum" of in zijn tegenpool.
En hoe die inwijdingen werkten en of die brainwash terug te draaien was, wist ik absoluut niet.
Wist ik niet, maar nu weet ik dat wel vrij zeker: Het lijkt een onomkeerbare weg en levensgevaarlijk!!!
Je wordt dus boven jezelf uitgetild of valt in een diep gat.
Dat er daardoor veel mensen waren die daarna ontspoorden is duidelijk.
En dat de reguliere "psyche-therapie" daar geen ander vat op had dan "plat spuiten" met prozak [ prachtig woord hé als je het ontleedt ] of lithium wist ik ook wel.
Tussen twee haakjes... Carla - mijn dochter- leeft nu  een zombi-leven met lithium.
Triest maar waar!

Let's go on.
Toen Maya/Maria in Portugal - in Vivenda Maria - kwam, had ik mijn eerste een giga probleem: "What is the diagnosis of here retardation and where to begin".
Ik had wel al van haar gehoord dat haar knal rond haar 4-de jaar had gehad vanwege de zeer onstabiele thuis-situatie.
Toch leek ze bij dat eerste bezoek een hele lieve vrouw in haar thuis.
Tussen twee haakjes : "Maya" betekent in het Oosten "zelfverloochening".
Toeval? Neen!!!
Zo ontkende zij daarmee ook haar familie-naam: de bakermat van haar knal ronde haar vierde?

Door die totaal andere omgeving waarin ze in Portugal terecht kwam, bleek ze opeens totaal in zichzelf gekeerd te zijn en kon dagen achtereen verwilderde braambossen met ijzig geduld knippen in stukjes van zo'n 10 centimeter op dat totaal verwaarloosde landgoed.
En toch leek ze blij.
Ik keek mijn ogen uit van verbazing!
Was het haar angst voor het onbekende en blij met mijn bescherming?
Maar bij iedere manier van mij om haar uit haar cocon te lokken ontstond een giga-verdediging : vechten dus.
Was haar Reiki-ego nog haar enige manier om nog in dit voor haar vreemde leven staande te blijven?
Onderwijl zei ze constant daar in den vreemde dolblij met mij te zijn, want onderwijl gaf ik haar "de ingedekte lijdensweg" zoals ik dat noem en/of optimale bescherming.
En toch rende ze -tig keer weg om daarna weer met hangende pootjes terug te keren.
Mijn eerste succes was dat ik - na een van die vluchtpogingen - van haar eiste dat ze alleen terug kon komen als ze haar geboortenaam weer ging gebruiken om haar in haar realiteit terug te zetten i.p.v vluchten.
Ze is nu gewoon Maria van Haasteren.
Ruim 10 jaar hebben we lief en leed gedeeld. Ik had haar nodig om als bescherming in de boze buitenwereld - o.a. boodschappen doen - en zij kreeg meer zelfvertrouwen.
Maar daardoor kreeg ik wederom nog diepere uittredingen en kwam uiteindelijk bij de Maya’s uit.
Is het toeval wat ik heb leren zien als iets wat je toevalt door onwetendheid?

Als ik nu om mij heen kijk naar relaties zijn die altijd de spiegel van beider Ego’s.
Kijk er zelf maar naar.
Is dat niet bijzonder?
Het is net alsof wij onbewust zoeken naar het midden tussen beide of de heelheid.
Maar des te groter die verschillen worden - gestuurd door erflast -  wordt zo’n relatie wel een wandelende tijdbom van aantrekken en afstoten.
Is het niet net het beroemde boek van Tolstoi “Oorlog en vrede”?
Het lijkt nog alleen stand te houden als beide buitenshuis werken.
Is het niet net the entire cosmos?
Is het niet net de verhouding tussen Oost en West, die nu dreigt te ontploffen?
Is niet alles in alles elkaars gelijke?

Maar laat mij nog even verder gaan,  want het wordt nog gekker.
Ik beschermde Maria in alles, omdat haar angsten onvoorstelbaar waren en daardoor werd haar wankele egotje weer gevoed.
Zij zag ook wel dat ik nu totaal niet meer in het reële leven kon staan.
Haar “moederlijke zorgzaamheid - eenmaal terug in Nederland -  deed haar steeds meer veranderen in een soort Moeder Theresa of “Heilige Maria Magdalena” om dit “droppie ellende” tot aan mijn dood verzorgen als een verzorgen.
Ik zeg dat een beetje ongelukkig , maar ‘a la’:
Dat is - zeg ik nu - de Reiki, die zij nu onbewust met zich draagt.
Zij was weer terug in haar “ego-zelf” , maar wel met keiharde emotie van goed en kwaad.
Het is maar net van welke kant je het bekijkt.
Ik had alles geprobeerd om haar van haar keiharde emotie t.a.v. haar ouders af te helpen door het te spiegelen - dit was ook wat ik zag als enige weg - om haar daarna als resultaat “eerst het voordeel van de twijfel”  te geven om daarna in het midden [niet goed, niet kwaad] te laten uitkomen. [ zie op de website “de medaille heeft drie kanten ]
Maar... dat was voor haar veel te bedreigend.
Het omgekeerde gebeurde dus en haar emotie daaromtrent werd sterker en sterker en daarmee ook haar strijd om te overleven. [ zie het een na laatste artikel over hoe in kluizenaar werd tegen wil en dank ]
Dit leidde tot “Ik houd ontzettend veel van je en ben doodsbang voor je tezelfdertijd”.

Nu besef ik dat ik dat feitelijk in al mijn relaties ongeveer hetzelfde had gedaan, alleen wel in evolutie en/of graad van de moeilijkheid.
En wat was overall de reactie op mijn falende therapiën?
En het resultaat kent U.
Was dat niet nog mijn enige dwingende vraag waar ik naar opzoek was?
Hoe kan ik dan nog boos zijn op wie dan ook?
Had ik ooit kunnen geloven dat het alleen op deze manier had kunnen gaan?

Ik noemde het vaak “het lot” dat voor iedereen genetisch en/of erfelijk vast ligt.
Hoewel dit volkomen waar is, had ik er beter aan gedaan dit niet zo te benoemen.
Waarom niet?
Omdat het werelds louter wordt gebruikt in slechte tijden en men in goede tijden op de borst slaat. [ De halve waarheid die een leugen is ...zal ik maar zeggen ]

Maar om terug te komen bij mijzelf...

Ik was dus echt ooit een monnik geweest, die het licht van ons "Zijn" al zo'n 6000 jaar geleden samen met collegae had ontrafeld en die dit voor kosmisch welzijn angstvallig geheim had gehouden en het nu naar buiten mocht en/of moest brengen.
Kreeg ik dit niet mee als laatste opdracht mee van mijn doodgewaande “bovenmeesters”.
Dat kan toch niemand bevatten?
Maar is het niet te simpel voor woorden als je weet hoe die laatste ademtocht verloopt?
[ zie website “De laatste ademtocht” ]
Maar hoeveel monniken waren er vroeger en nu als nazaadjes op nu 6.66 miljard mensen?
Dan is het toch ook logisch dat mijn hele verhaal klinkt als zijnde totaal ongelofelijk.
Volkomen logisch en zeker in een tijd als deze dat iemand pas gelooft als hij het zelf kan zien!
Zo werkt het toch?
Dood en dood vermoeiend en totaal naakt en/of zonder egojasje is dus mijn eindresultaat.
Is dat geen lange levensloop van pure zelfmoord geweest?
Een weg terug is er niet meer, net zoals Reiki-inwijdingen of Avatar en Zen - om er maar enkelen te noemen - puttend uit mijn ervaring nu niet meer omkeerbaar zijn.
Het treft met name de zeer krachtige ego’s, die met een koffertje vol emotie [goed/kwaad beleven zich staande houden.
Men wordt van deze psychedelische inwijdingen - die ook nog peperduur zijn - of Himmelhoch jauchzend oder zum Tode betrübt en worden de emoties a.h.w. extreem versterkt: zo extreem dat het keiharde zekerheden worden.
Bij een over het algemeen positieve levensinstelling voelt men zich na zo’n inwijding “God van zijn eigen Universum”. Bij overwegend negatieve emotie gaat men extreem de andere kant op.
En bij Maria switchte dit contant van de ene naar de andere kant.
Maria die de weg kwijt was door Reiki veranderde dan allereerst ook in relatief zeer korte tijd naar rust, maar extreem in zichzelf gekeerd en nu - misschien wel door het nogal agressieve Nederland  - in een totale spagaat: lief en kwaad van de ene op het andere .
Is dit een beetje te vatten?
Maar hoe zo’n inwijding precies werkt? Nogmaals... Ik weet het niet.
Ik wilde dit alles allereerst niet op het blogje zetten, omdat ik ontzettend bang was dat men mijn boute beweringen over Maria nu als een cynische trap na zou worden opgevat.
Maar het tegendeel is waar!
Ten eerste vind ik het hartstikke sneu voor Maria en ten tweede is het alleen een waarschuwing voor anderen.
En als ultimo bewijs kreeg ik enkele dagen geleden een mailtje van de vrouw met wie ik naar “Porta na Galicié” [de poort tussen oost en west en/of Portugal ] ging.
Zij had zichzelf intussen verheven tot “zuivere Sjamaniste” ,die nog steeds intens veel van me houdt..
Kan het absurde?
Het is toch - voor de zoveelste keer - “toeval wat mij toeviel door onwetendheid”?
Wat kan nog meer zeggen dan dat ik nog dommer ben als een ezel en stootte mijzelf zelfs  drie keer aan dezelfde steen.
God zou toch lachend zeggen: Je bent gewoon te goedgelovig! Ik heb de haan nu drie keer laten kraaien en nu zie je het pas!!!

Ik kan nu alleen nog maar dankbaar zijn voor alles en iedereen, die hebben meegeholpen om mij de weg naar Hamelen te wijzen.
En daar horen natuurlijk al mijn contacten bij.
It was a very havy race in order to raise zoals ik ooit op de cover van “In the beginning” schreef.
Het is wat het is en aan dat monniken-bestaan - monniken die vroeger lachten om hun geheimpjes over ons lot en daarvan werden vele afbeeldingen, sagen en legendes nagelaten.
Toevallig genoeg was dat ook lange tijd lange tijd mijn enige bescherming tegen de boze buitenwereld [ de pias of de zot van de Tarot uithangen], maar die lach is nu veranderd in een “bijna totale berusting”.
Ik wacht eigenlijk alleen nog “op mijn het laatste avondmaal”.
Het hoe, wat of met wie is dat laatste avondmaal er voor mij uitziet  is nog een God’s raadsel en/of zal ik wel merken. Dat behoef ik echt niet te weten.
Dat komt vanzelf.

Mag ik hiermee het blogje “als verhalenverteller uit de oude doos van het weten” afsluiten nu in mijn optiek duidelijk is dat in mijn optiek de Bijbels voorzegde alles vernietigende Der Wereldoorlog zeer nabij is.
-Ten eerste dank ik alle reageerders.
Al liepen de discussies vaak erg moeizaam, het bleef voor mij toch een stimulans om door te gaan.
-Ten tweede de hoofdrolspelers in mijn leven.
Ik mag slechts dankbaar dat ik “van boven” uiterst precies ben geïnformeerd en kreeg zelfs te horen dat ik dit alles niet voor mijzelf gekregen had.
Een tweede reden dat ik dit “doom-bericht” naar buiten durfde te brengen was zeker dat ik de kosmische reden van het evolutie-proces op onze planeet - en daarmee op alle planetaire stelsels in ons uitdijend Heelal - te weten mocht komen.
Mag ik eindigen met...

Alles is goed wat er is, anders was het er niet.
en...
iedereen heeft daar onwetend zijn/haar steentje aan bijgedragen.