Dit artikeltje schrijf ik misschien wel voor de Daniel de Hoed Kliniek in Rotterdam, waar Maria binnenkort wordt geopereerd vanwege een tumor in haar borst en waar ik alle deuren gesloten vond toen ik kritiek uitte op de wijze van diagnostiek [mammografie en biopsie] alsmede vroeg om een preventieve profylaxe tegen uitzaaiingen tijdens de operatie: een therapie die ik zelf inbouwde toen ik nog voor edelslager in Winschoten speelde.
Ware het dat de medische wereld met zijn tuchtcommissie voor “malpraxis” een onafhankelijke en oprechte onderzoekscommissie was, dan had ik dit voorval zeker aangegrepen om dit - voor algemeen belang - ter discussie te stellen.
Maar ...“we have to face reality” en ...
De medaille heeft natuurlijk ook een keerzijde.
Ware ik niet tot persona non grata veroordeeld voor het uitschrijven van een wereldcongres “From woundhealing to cancer” in 1980 en mijn lezing “Cancer, it’s like economy” in 1981 dan had mijn leven niet zo’n vreemde wending genomen en had ik me nooit tot wereldse vijand gemaakt met mijn ontrafelingen over cyclische processen en ons leven in de eindtijd.
Dan was ik misschien wel net zo hooghartig arrogant geworden als mijn ex-collegae nu als het gaat over optimale behandeling voor mijn zieke medemens.
Ik ging recent met Maria terug naar de Daniel den Hoed Kliniek uit een vreemd gevoel van dankbaarheid richting het hoofd Prof. van der Werff-Messing, die destijds haar functie dreigde op te zeggen als dit congres geen doorgang zou vinden.
Was het mijn ijdele hoop op beter voor mijn levensgezellin?
Ook zij maakt nu afwegingen over de te volgen therapie nu het voorspelde einde werelds wel erg snel op ons afkomt.
Ik moet er nu niet meer aan denken dat deze congresjes mij eieren in plaats van windeieren had opgeleverd, want die “schade en schande” van het Medisch Kartel en de Staat prikkelde mij wel zodanig dat ik ging zoeken naar het waarom onze verkankerde geest van leven [geld-indrang en geldingsdrang] was voorbestemd voor kosmisch welzijn.
Vreemd is het allemaal wel die “hoogmoed voor de val”, die absoluut noodzakelijk is voor dit destructie-proces.
Moet ik nu boos zijn dat Maria geen optimale behandeling krijgt voor haar kanker?
Moet ik boos zijn op deze medische wereld, die een verlengstuk is van onze rijkdom?
Het hoort er immers allemaal bij!
En toch voel ik me triester en eenzamer dan ooit.
Een paar dagen geleden kreeg ik van mijn vriend Dennis een artikel toegestuurd over de vooruitgang in de medische wereld over de levenselicter hyaluronidase of hyaluronic acid.
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1748681507001805
Het zette mij wel weer terug in de tijd en ...
Tevens is het duidelijk dat het hoofdstuk hyaluronidase voor de medische research nog zeer levendig is en dat er inmiddels al veel meer over bekend is.
En dit is niet verwonderlijk, want het speelt wel een essentiele rol en misschien wel de hoofdrol in het functioneren van de cel en het lichaam als geheel.
Opeens moet ik denken aan Pascal, die zijn vrouw recent heeft weten te redden van een diepe shock na een zeer moeizame bevalling van een tweeling met hoge doses placenta, waar alle verschillende hyaluronidases in vertegenwoordig zijn.
Dit was het begin van mijn research in het Academisch Ziekenhuis in Groningen: een onderzoek naar de zogenaamde irreversibele shock of multiple organ failure als zijnde een onwerkzaam worden van dit enzym door extreme pH daling, die o.a. werd veroorzaakt door de huidige therapie met corticosteroiden en vond plaats in 1976.
Dit leidde in eerste instantie tot een klinisch onderzoek naar patienten met “open benen” als gevolg van spataders, waarvan er op de dermatologische kliniek tientallen lagen.
Ik stooide hyaluronidase -dat in poedervorm verkrijgbaar was - op de open wonden en zag daar binnen een aantal minuten een explosieve vorming van bloedvaten ontstaan, die vervolgens leidde tot wondgenezing [verhoogde celdeling dus].
Dit leidde daarna tot een experimenteel onderzoek bij proefdieren met irreversibel traumatisch hersenoedeem, waarin overduidelijk bleek dat dit enzym de irreversibiliteit reversibel maakte.
Via dit uitgebreide wetenschappelijk litteratuur-onderzoek kwam ik o.a. “de juvenile pulmonary disstress” tegen die in de volksmond wiegedood heet.
En toen werd meer dan duidelijk waarom zoogdieren de placenta opeten om het trauma voor moeder en kind van de bevalling te couperen.
Toen ook viel het dubbeltje van postnatale depressie, maternale kindermoord en het niet op gang komen van de borstvoeding.
Dit laatste kon ik later bewijzen met de werelds verboden therapie van Niehans als zijnde het inspuiten van embryonale placentacellen van zoogdieren in mijn alternatieve praktijkje.
Mede door deze - vaak in het geheim uitgevoerde - onderzoeken tijdens mijn opleiding in het Academisch Ziekenhuis te Groningen moest ik na afronden van mijn opleiding de Chirurgische Kliniek verlaten en vond mijn standplaats in Winschoten als algemeen chirurg.
En... logisch nam ik mijn nog prille wetenschappelijke bagage ten aanzien van hyaluronidase mee. Misschien was ik ten aanzien van dit nog onontgonnen terrein nog wel fanatieker, omdat het totaal weggehoond werd door mijn “professorale bazen”.
En in dit perifere ziekenhuis was ik wel mijn eigen baas.
Aldaar ging ik dus verder met klinische onderzoekjes op allerhande gebied.
Het eerste project startte in de wintermaanden, nadat ik van Philips een thermograaf te leen had gekregen: een apparaat waarmee men de doorbloeding van weefsel kon vastleggen op foto.
Het was een onderzoek naar polsfracturen, die vaak tot langdurige invaliditeit leidde als gevolg van locale shock door inwendige bloedingen.
Dit alles liet die thermograaf mij onomstotelijk zien en het was tevens evident dat inspuiting van dit levenselicter de doorbloeding binnen enkele minuten totaal normaliseerde.
En het klinisch verloop was eveneens zeer opmerkelijk, want geen van de met hyaluronidase behandelde patienten had later fysiotherapie nodig en de fractuur-genezing ging ook beduidend sneller en kon het gips al binnen 4 weken worden verwijderd.
Maar vreemd genoeg was er in dit ziekenhuis met o.a. vier chirurgen ook totaal geen interesse in mijn wetenschappelijke spelletjes.
Vreemd vond ik het wel, maar het deerde mij niet echt en ging rustig door.
Tot op een dag kwam er een oudere man binnen met een zgn. jet-leg: een vlucht van Australië naar Nederland. Hij werd door de huisarts doorverwezen met de waarschijnlijkheids-diagnose “arteriele embolie”, die toen al enkele dagen oud was.
De therapie hiervoor is arteriële embolectomie, maar aangezien ik daar totaal geen ervaring in had belde ik de vaatchirurg in Groningen op voor overname.
Maar ik kreeg als antwoord “Voor embolectomie is het al veel te laat. Onze policy is als volgt: Doe allereerst een poging tot embolectomie en daar het feitelijk al te laat is, vertel je de volgende dag aan de patiënt dat hij zijn been zal moeten missen. Dan komt de klap niet zo hard aan”.
Met zweet en tranen begon ik aan de operatie en hoe ik ook probeerde de verstopping eruit te krijgen, het been vertoonde geen enkele verbetering.
Ik was ten einde raad en had nog maar één bizarre oplossing.
Ik had honderden ampullen met hyaluronidase in mijn spreekkamer liggen, die ik normaal gebruikte voor mijn therapie met o.a. polsfracturen.
Zou ik die gebruiken voor het misschien wel meest spannende totaal empirische therapie ooit uit mijn medische loopbaan?
Hoe veel moest ik inspuiten in de bloedbaan?
Was dit alles verantwoord?
Zou dit het einde kunnen betekenen van mijn medische loopbaan?
Niemand kon mij daarin bijstaan en na rijp beraad met de anaesthesist besloot ik deze noodsprong te nemen.
En wat gebeurde er?
We konden onze ogen niet geloven: De doorbloeding van het onderbeen en de tenen bleek na enkele minuten te verbeteren met zeer hoge doses hyaluraonidase.
Wat had ik gedaan?
Had ik de embolus [de bloedprop] opgelost of had ik artificieel nieuwe bloedvaten gemaakt?
De dagen hierop waren zeer spannend. Het ene moment was het been warm en het volgend moment koud.
What the hell was going on?
De patient kreeg als profylaxe tegen nieuwe bloedstolses vit. K toegediend.
Net als sintrom was dit een gebruikelijke therapie voor “bloedverdunning”.
Zou het kunnen zijn dat die bloedverdunning het bloed dan wel beter door de aderen liet lopen, maar het weefsel - de periferie of de uiterwaarden - daarmee minder goed kon bereiken?
Ik waagde de gok en liet deze medicatie achterwege en...
Toen bleef het been zijn temperatuur behouden.
Later mocht ik nota bene bij mijn eigen vader zien dat hij dement werd na langdurig gebruik van sintrom voor een klein hartinfarct.
En als men zo’n bizar fenomeen één keer heeft gezien, valt het bij andere mensen ook op.
Dat de medische wereld het afdeed als waanzienigheid was toen al voor mij een axioma.
Maar goed...
De patient knapte langzaam op en behalve een perifere zenuw-uitval leerde hij weer redelijk lopen en kon na enkele weken weer worden ontslagen en ging terug naar Australië.
Hij werd wel de voorloper voor iets wat zou uitlopen tot de grootste klinische research uit mijn korte periode van “edelslager” in Winschoten: het creëren van nieuwe bloedvaten bij patienten met ernstige aderverkalking dat in de volksmond bekend staat als “etalage-benen”, die normaal uiteindelijk tot amputatie leiden.
Nadat ik zo’n 5 -6 patiënten met succes behandeld had met hoge doses hyaluronidase, wilde ik een onafhankelijke expertise laten doen door een wereldberoemde Hoogleraar aan de Erasmus Universiteit Prof. Erdmann, die zijn wereldfaam mede te danken had aan het ontwikkelen van gouddraad-electrodes waarmee hij de zuurstofspanning op celniveau kon meten.
Het ging om een patiënt uit de Radbout Universiteit, die aldaar het advies kreeg tot amputatie.
Hoe hij aan mijn adres kwam weet ik niet, maar hij vroeg me om behandeling.
Zelf besloot ik om dit “publieke experiment” te laten verlopen in de röntgenkamer waar allereerst bloedvat-diagnostiek werd gedaan, vervolgens hyaluronidase in de slagader te spuiten om daarna het röntgen-onderzoek te herhalen.
Bovendien hadden we daar alle ruimte om Prof. Erdmann met zijn vele meetinstrumenten ook zijn gang te kunnen laten gaan.
Een lachwekkend bijkomstigheid was dat de röntgenoloog die dag vrijaf nam, omdat hij doodsbang was voor failures die mogelijk ook op zijn conto zouden worden geschreven.
[Haha ... de angsthaas mens, die geboren is met een hersendefect : het corpus callosum.]
Dit terzijde.
Het experiment verliep zeer voortvarend.
Twaalf minuten na de intra-arteriële injectie met zo’n 50 ampullen hyaluronidase riep Prof. Erdmann uit “Ich habe ein Wunder gesehen, waarop de patient hem beantwoordde “U kunt dan misschien een Wunder hebben gezien, maar mijn been is warm”.
Ook de röntgenologische controle liet zien, dat er uitgebreide collaterale bloedvatvorming was ontstaan naast de door aderverkalking dichtgeslibde vaten.
De patiënt werd ontslagen en heeft het nog minstens één jaar met zijn been kunnen redden, waarna ik hem uit het oog verloren had.
Ware het misschien dat ik van nature - gelijk mijn vader en grootvader - een worcoholic was, steeds meer werd ik gefascineerd door dit enzym.
Steeds meer werd ik een zombi voor mijn collegae en iedere vrije minuut was ik bezig met dit onderzoek.
En toen op een dag...
Er werd in het ziekenhuis een kind binnengebracht die in het zwembad op de bodem was gedoken en een hoge dwarslaesie had.
Zo’n traumatische dwarslaesie is meestal een contusie van de zenuwstreng, die net als bij hersenoedeem door de nauwe ruimte omgeven door botweefsel niet kan opzwellen en daardoor afsterft.
Met andere woorden: Met alle ervaring met hyaluronidase was ik er 100% zeker van dat een locale injectie met dit “wondermiddel” het kind had kunnen redden.
Ja ...had kunnen redden als de neuroloog het had toegestaan, nadat hij had gezegd “Dit kind gaat dood en moet naar een verpleegtehuis”.
Ik was des duivels en in mijn woede over zijn kille afwijzing gooide ik een infuuszak naar zijn hoofd met als gevolg ... Logisch dat ik op het matje moest komen bij de directeur.
Een maand later zakte ik als gevolg van een hernia door mijn gestel, werd geopereerd - nadat ik oeverloze pogingen had gedaan om neurochirurgen zo ver te krijgen dat zij mij zouden behandelen met locale injectie met hyaluronidase in het weten dat er bij mijn collega en vriend Prof. Koven in Toronto al succesvolle experimenten mee werden gedaan.
En dit werd het einde van mijn doktersjas, vanwege instabiliteit van mijn rug.
Zoals ik al zei was ik tot een pure worcoholic geworden, hetgeen mij totaal had uitgemergeld.
Mijn ziekbed van maanden konden daar ook niets aan veranderen.
Mijn zoektocht was nog lang niet bevredigd en allerhande theoriën over ons progressief ziek zijn was nog lang niet bevredigd.
Eén van de onderwerpen was de explosieve toename van kanker, waarin uit litteratuuronderzoek bleek dat daar ook weer het enzym hyaluronidase een grote rol speelde.
Dit werd de aanleiding tot het wereldcongres “”From woundhealing to cancer” aan de Erasmus Universiteit waar Prof Erdmann nog steeds werkzaam was.
In die tijd schreef ik mijn eerste boekje “Kanker...noodzaak” en mede door dit boekje kwam ik in contact met de verguisde prof. Merckelbach, die in Rotterdam een zeer exclusieve praktijk had met “de celterapie van Niehans”. Hij behandelde daar de eliten uit de samenleving met als kroon “het koningshuis”.
Hij nodigde mij uit in zijn praktijk en toen ik aldaar zijn vriend behandelde met “etalagebenen” bood hij mij zijn praktijk aan: een aanbod dat ik weigerde, omdat ik er geen heil in zag louter voor de upperten te gaan werken.
Maar wat ik wel van hem meekreeg was “de celtherapie van Niehans” en zijn vele connecties met vele grote mensen op het gebied van celtherapie.
Merckelbach had het goed gezien, want deze therapie was feitelijk niets meer dan inspuiting van embryonaal hyaluronidase van zoogdieren ...zonder vreemdlichaam-reacties, zoals dit bij orgaantransplantatie wordt gezien.
Het paste ook volledig in mijn beleven van dit fenomeen, waarover ik na het wereldcongres lange tijd met een Amerikaans collega correspondeerde om organen vooraf aan transplantatie met hoge doses hyaluronidase te perfunderen om de mucopolysacchariden als zijnde de mogelijke oorzaak van die afstotings-reacties te couperen.
Hoewel de eerste experimenten hiermee - naar horen zeggen - zeer voortvarend verliepen, verstomde dit contact, evenals die met cardiologen van de Harvard University, die toendertijd al experimenteel werk verrichtten met injecties met hyaluronidase bij cardiogene doorbloedingsstoornissen. Dat deze “forbidden therapy” nu in het Oostblok ingang heeft gevonden, wordt wijselijk geheim gehouden vanwege...
Vanwege niet patenteerbaarheid van dit lichaamssubstraat.
Maar dit terzijde, want dat is de medisch/pharmaceutische maffia ten voeten uit.
Ik bestelde die cellen voor “revitalisatie” in Duitsland en na enkele dagen kon ik weer mee-eten met mijn gezin aan tafel.
Onvoorstelbaar, maar waar.
En na dit eclatant succes begon ik in de garage van mijn huis met een praktijkje dat ik gekscherend “mijn Willie Wortel Winkeltje” noemde.
Door die ommezwaai van reguliere naar alternatieve geneeskunde kwam ik in aanraking met allerhande vreemde onderzoek- en behandelmethodes, waaronder o.a de leer der acupunctuur en de moderne versie electroacupunctuur alsmede de HLB-bloedtest voor diagnostische doeleinden.
Er ging werkelijk een totaal nieuwe wereld voor mij open.
Ik zal hier niet verder over uitwijden, want “ongeloof uit onwetendheid” zal de reguliere geneeskundigen louter doen roepen “het moet allemaal nog bewezen worden en omdat wij het niet geloven doen wij er toch geen onderzoek naar”.
Mede door het gebruik van electroacupunctuur kreeg ik steeds meer inzage in het ontstaan van het fenomeen kanker, dat ik hier kortweg zal beschrijven als zijnde een progressieve genetische afwijking, die men in de volksmond erflast noemt.
De laatste jaren is deze tak van wetenschap - genetisch onderzoek - onvoorstelbaar ver gevorderd en kan men al aardig voorspellen welke ziekten - inclusief het ontstaan van kanker - zich tijdens het leven kunnen gaan manifesteren.
Dat dit tot op heden geen algemene ingang vindt, is mijns inziens louter ter bescherming van het medisch kartel en de systeemdictatuur, die democratie heet.
Het wordt afgedaan met “het is verboden, omdat anders de zeer lucratieve levensverzekeringsmaatschappijen een en ander zullen gebruiken om hun premies op aan te passen”.
Isn’t it a cancerous world in which we live?
Hoewel klinisch /wetenschappelijk nog volledig hypothetisch, zijn alle verschillende hyaluronidases gekoppeld aan alle verschillende cellen, die het lichaam rijk is.
Met andere woorden: iedere gespecialiseerde cel maakt zijn eigen celspecifieke hyaluronidase en de verzameling van al die verschillende hyaluronidases zitten in de placenta.
Mede door mijn langdurige ervaring met embryo-celtherapie werd meer dan duidelijk dat men het lichaam en/of de organen kan sturen met injecties van deze celspecifieke enzymen, waardoor het voor mij althans empirisch bewezen was.
Maar een en ander is wel tijdelijk - ongeveer 1 jaar -, omdat ons lichaam wordt gestuurd door de hersenen, welke weer direct in verband staan met onze genetische code.
Of anders gezegd: Iedere cel maakt zijn eigen celspecifieke hyalunidase om daar mee zijn voedingstoestand en zijn celdelingssnelheid te reguleren.
Waarom werd en wordt dit onderzoek door de medische wereld totaal genicht?
Again it’s our cancerous mind that indicates that it has to be lucrative only.
Dokters kan men dit niet euvel duiden daar zij met hun studie geneeskunde volledig worden gebrainwashd door het systeem en de farmaceutische industrie.
Is dat niet in en in triest?
Zand erover!!!
Het is wat het is en als we goed kijiken naar onze naaste en naar onszelf zijn we toch allemaal bezig met “loon naar arbeid” en liever meer dan minder?!
Wat doet dit levenselicter hyaluronidase?
Dit hyaluronidase lost de interstitiële grondsubstantie - bestaande uit o.a mucopolysachariden - op, waardoor de aanvoer van voeding [glucose] wordt vergemakkelijkt alsmede dat de afvoer van afval van de celstofwisseling wordt verhoogd.
Dit betekent feitelijk dat de cellulaire voedingstoestand door hyaluronidase wordt verhoogd, waardoor de cel ook een hogere delingsgraad krijgt.
Dit zijn o.a. de experimenten die ik deed met chronische wonden, die bekend staan als “open benen” en niets meer.
Feitelijk bleken zich in die “celatmosfeer” - die net als op aarde met zijn aardse atmosfeer - de levendigheid van de cel te beinvloeden door microscopische bloedvatvorming, die konden uitgroeien tot ware bloedvaten.
Om kort te gaan...
Wat gebeurt er bij een wond als zijnde beschadiging en/of dood van de cellen?
Dan komt er een hoge concentratie van dit cellulaire enzym vrij, waardoor in de omgeving deze celatmosfeer ijler wordt en er meer voeding naar dit gebied stroomt [roodheid], de celdeling van de nog intacte cellen verhoogt en ... de wond geneest.
Is de wond genezen dat normaliseert de tijdelijk verhoogde voedingstoestand zich weer.
Is het niet te simpel voor woorden?!
En dan kanker...
Kanker kenmerkt zich door een hogere celdeling en het is wetenschappelijk aangetoond dat hyaluronidase hier ook verhoogd aanwezig is.
Maar kanker is een dedifferentiatie-ziekte, hetgeen inhoudt dat de specialisatiegraad verlaagd is.
Dit betekent dat de cel meerder functies heeft dan normaal.
Ik ga hier allereerst niet in waarom dit nu als gevolg van erflast massaal gebeurt, maar het betekent dat zo’n cel niet één maar meerdere celfuncties heeft met allemaal andere types hyaluronidase.
Die enzymen tezamen maken dat de cel een hogere delings-snelheid heeft.
Maar...
Misschien snapt men waarom ik haast uit mijn bol ging toen de mammografie bij Maria leidde tot zoveel gekneusd weefsel dat haar borst allerlei bloeduitstortingen vertoonde.
Dit leidt in het gunstigste geval tot een tijdelijke groeispurt van de kanker.
Maar, omdat die kankercellen wat losser in hun vel steken dan normale celen door dit hyaluronidase die de celatmosfeer oplost, komen ze ook sneller in de bloedbaan.
En omdat ze meerdere celfuncties hebben, kunnen ze zich ook in andere organen nestelen.
Nog erger werd het toen de H.H. dokters meenden met drie dikke biopsie-naalden de tumor nog effe te lijf moeten gaan om een zekere diagnose te verkrijgen voor het operatief ingrijpen.
En dat alleen om een 100 % zekere diagnose te krijgen voor iets dat men met het blote oog en ook nog met echografie kan aantonen?
En dan te bedenken dat - als het om een cyste zou zijn gegaan - toch operatief ingrijpen zou worden geadviseerd.
Dat men tenslotte een peroperatieve diagnose via PA onderzoek binnen 5 minuten kan krijgen, maakt al deze rompslomp nog vele malen triester.
Het lijkt er gvd. haast wel op dat de medische wereld bewust bezig is met ”uitzaaiingen maken” om zodoende volop te kunnen experimenteren met allerhande mutilerende geneesmethodes.
Dit is de situatie op locaal niveau, maar het lichaam is vele malen complexer.
Voor de eenvoud laat ik hier de groei van een pasgeborene tot volwassenen achterwege.
De hoeveelheid energie die in ons lichaam circuleert om alle cellen te voeden is beperkt.
Dit houdt in dat -zeker bij grote wonden en/of een trauma - alles uit de kast moet worden getrokken om die verwonding te helen.
Hiervoor is een geniaal orgaan gemaakt dat cellen tijdelijk en gedeeltelijk afsluit voor voedingsenergie om daarmee energie over te houden voor genezing van zo’n wond.
De antagonist en/of de tegenpool van dit ijler maken van de celatmosfeer geschiedt door bijnierschorshormonen en/of corticosteroiden.
De bijnier staat dan ook bekend als het verdedigingsorgaan bij uitstek.
Wat de patient hiervan merkt is dat hij na zo’n trauma en/of operatie nog langere tijd vermoeid is en langzaam weer op krachten moet komen.
Beide staan bekend als “de fight and flight reactie” van het lichaam.
Onder narcose zijn de organen in slaap gesust.
Met andere woorden...
Als men onder narcose is werkt de fight and flight reactie niet of nauwelijks.
Als men dan een operatiewond maakt om bijvoorbeeld de tumor te verwijderen, maakt men manipulatief tumorcellen vrij, die dan in de bloedbaan kunnen komen.
Daarvan zijn door de hedendaagse kennis van tumormarkers voldoende gegevens van bekend.
Dat is ook de reden waarom ik tijdens mijn opleiding te horen kreeg dat men vooral niet in een tumor moet knijpen en hem omzichtig en ruim moet verwijderen om curatief te kunnen zijn.
En daarop bedacht ik bij high risk patienten en met name bij agressieve tumoren een simpel trucje : simuleren van de flight-reactie door vooraf aan de traumatiserende operatie hog doses corticosteroiden in te spuiten.
Dan zitten in casu van kanker de kankercellen - net als de gewone cellen - steviger in hun vel en komen minder snel in de bloedbaan.
En als ze in de bloedbaan komen vinden ze daar als een in tact verdedigings-apparaat tegen ongenode indringers.
Tenslotte circuleert er dan een onnatuurlijke hoeveelheid energie in het lichaam, die naar bleek de verwonding van het operatie-trauma met ongeveer 1/3 van de normale tijd te kunnen laten genezen.
Ook dat probeerde ik onder de aandacht van de H.H. medici uit de Daniel den Hoed Kliniek te brengen.
Maar helaas bleek dat volkomen tegen dovemansoren te zijn, waardoor ik wederom het systeem waar ik destijds werd uitgezet in zijn volle glorie tegenkwam.
Hoe ik door in aanraking te komen met de doctrine achter de acupunctuur-leer nog ruim 20 jaar nodig had om ons naderend einde te kunnen voorspellen laat ik hier totaal achterwege.
In kleinmenselijke vertellingen heb ik geprobeerd dit op www.wetenschap-eindtijd.com uiteen te zetten.
